Stelt je man na duizend jaar eindelijk voor naar McDonald’s te gaan, gebeurt er een ramp. Probeer daar maar eens bovenop te komen.
We reden op de snelweg toen ik een grote M in een weiland zag staan. Het water liep mij in mijn mond. Dat gebeurt bij de M van McDonald’s. Toen ik veertig jaar geleden in Breda voor de eerste keer mijn tanden in een hamburger zette, was het meteen raak. Verslaafd to the max. Zo’n zacht broodje dat aan je tanden plakt in combinatie met een slap plakje augurk, plastic kaas en een hoopje vlees dat net niet naar vlees smaakt. Heerlijk.
JP vroeg of ik zin had in een hamburger. Mijn oren klapperden. De enige keer dat ik mijn vriend zo gek kreeg met mij naar McDonald’s te gaan – ah toe nou JP, please, please, please – is alweer jaren geleden. Ik kreeg de slappe lach omdat hij woedend op zijn eten knaagde. ‘Wat is dit? Friet? Smaakt nergens naar. Wat een volk loopt hier rond man. En maar klagen dat ze dik zijn. Kijk dan. Dit is de vieste hamburger ooit. Miriam ik haat je.’ Huilend van het lachen doopte ik mijn frietjes in de mayo terwijl JP ontplofte.
De vraag of ik zin had in een hamburger kwam dan ook onverwacht. ‘Gaan we dan langs de McDrive of naar binnen?’ Stomme vraag. JP gaat liever dood dan dat hij zijn eten in een papieren zak vanuit een raampje aanpakt om het vervolgens rijdend op te eten.
We liepen dus naar binnen. Er doemden schermen op. We staarden er vol ongeloof naar. Links en rechts van ons stapten kinderen erop af en begonnen als een gek te swipen. Was het nou echt de bedoeling dat wij swipend eten bestelden? Ja dus.
Aarzelend deed JP een stapje naar voren. Hij duwde zijn brilletje naar beneden zodat hij kon lezen wat er stond. Voorovergebogen tuurde hij naar het beeldscherm. Zijn hand ging aarzelend richting scherm. Ik rommelde in mijn tas naar mijn leesbril. Het zweet brak me uit. Ik keek met hem mee. Het was vast heel simpel. Iets met een hoofdmenu en een submenu.
JP nam een kloek besluit: ‘Doe jij het maar.’ Hij stapte opzij zodat ik ons probleem op kon lossen. Ik zou dat varkentje wel eventjes wassen. Met mijn leesbril op de neus staarde ik naar de instructies. Ik begreep er geen hout van. En bedankt 21ste eeuw.
Miriam, denk na. Het gaat je toch niet gebeuren dat er een medewerker op je afloopt met de vraag: ‘Lukt het allemaal een beetje? Zal ik de bestelling voor u intikken?’ Ik haalde diep adem en deed alsof ik de hele toestand volstrekt normaal vond. Alsof ik elke dag hamburgers bij elkaar swipte. Het lukte mij twee hamburgers, een portie friet, mayonaise, Cola zero en Fanta bij elkaar te vegen. Ik rondde de bestelling af.
‘Pak nu uw tafelnummer en voer het in’, las ik op het scherm. Tafelnummer? In blinde paniek vlogen mijn ogen alle kanten op. ‘Hier,’ hoorde ik JP fluisteren. Ook hij schaamde zich kapot. We rekenden af, namen ons tafelnummer mee en gingen zwijgend tegenover elkaar wachten. De bestelling werd gebracht. We aten en dronken zonder een woord of een blik te wisselen.
Terug in de auto zag ik JP weifelen. Hij staarde verslagen door de voorruit. Ik zag waarnaar hij keek. Ik hoorde mijzelf zeggen: ‘Volgende keer langs de McDrive?
Hij knikte.
