Juliette (54) heeft geen idee hoe ze oud wil worden. Daarom bespioneert ze bejaarden op zoek naar rolmodellen. “Word ik een vrouw die in het park de eendjes voert? Een zuur kreng? Of een dame die haar lippenstift buiten de lijntjes kleurt?”
Eerst had ik het niet eens door van mezelf. Maar het begint me steeds meer op te vallen: sinds mijn vijftigste kijk ik steeds geïnteresseerder naar oude mensen. Echt oude mensen van tachtig, negentig of zo. Nou ja, eigenlijk ook wel jonger, zeventig mag ook, vijfenzestig – ach, als ze maar ouder zijn dan ik. Eerst gebeurde het soms, een beetje achteloos, maar het is inmiddels een ware obsessie geworden en ik kom er nu maar gewoon voor uit: ik bespioneer bejaarden.
Dat komt: ik ben op zoek naar rolmodellen. Naar hoe het verder gaat als je de voorschriften voorbij bent waar je vóór je vijftigste mee te maken hebt: over uiterlijk, hoe je carrière zou moeten maken, succes, allesverzengende liefde en broodnodige spiritualiteit en je opleiding en je kansen en dan nog maar weer eens over je uiterlijk.
Als je vijftig wordt zit je daar nog middenin (want die carrière is nog lang niet afgelopen en reken maar dat ik er goed uit wil zien en nou ja van die dingen), maar plotseling is het of je op de top van de berg staat en naar beneden kijkt en denkt: verrek, vanaf nu word ik alleen maar ouder. En je wordt besprongen door vragen als: hoe oud zou ik worden? En hoe word ik dat? Word ik wel oud? Hoeveel tijd heb ik nog? En vooral: hoe word ik oud? Hoe moet dat?
Daar zijn veel minder voorschriften voor te vinden in de media. En dat is in de eerste plaats misschien maar goed ook: we laten ons minder in een mal persen dan meisjes van achttien die moeten beantwoorden aan ikweetniethoeveel onbereikbare ideaalbeelden. Maar ik ben wel op zoek naar houvast. Ik ben getrouwd met een man die dertien jaar ouder is en al een stuk op weg is. Ik zie om mij heen leeftijdgenoten sterven, en oudere mensen hun leven beëindigen, en ik heb een nog leuk op zelfstandig wonende moeder van 86 wier wereld wel steeds een beetje wiebeliger wordt en die ook niet het eeuwige leven heeft.
Hoe worden andere mensen oud, ouder, oudst? Ik probeer de kunst af te kijken, of in elk geval de toekomst af te lezen, bij de mensen die ik zie. Zo kijk ik graag naar oudere stellen. Zijn ze lief voor elkaar? Hebben ze het een beetje leuk samen, of zitten ze met zure monden tegenover elkaar in de trein? Dat oude echtpaar in het restaurant, waarom zwijgen ze? Hebben ze elkaar niets meer te vertellen? Of hoeven ze elkaar niets meer te vertellen en zijn ze diepgelukkig zo? En hoe zwijgen ze dan? Zou ik ook hetzelfde jack aan willen als mijn man, wanneer ik zeventig ben en met hem een rondje ga fietsen? Zouden ze nog sex hebben? En zo nee, zouden ze dat erg vinden? En zo ja, zouden ze er eigenlijk wel zin in hebben?
Al die gedachten zijn natuurlijk ingegeven door de hoop dat ik met J. samen oud mag worden, dat ons dat gegeven is. En als we dan samen oud worden, dat we dan ook nog een beetje lief voor elkaar zijn. Nog moeilijker is de gedachte dat dat misschien helemaal niet gebeurt. Dat ik alleen achterblijf. En dat ik dan de kunst moet beheersen van het alleen ouder worden.
Die vrouw in het park die de eendjes voert, is die nou eenzaam en ongelukkig, of zit ze helemaal lekker in haar vel? Haar lippenstift zit er een beetje slordig op, is dat nou een teken van langzaam intredende krankzinnigheid? (Let maar op, als een vrouw in een film haar lippenstift buiten de lijntjes gaat smeren is ze onomkeerbaar knettergek aan het worden.) En die leuke vrouw in het museum, zou ik nou ook op mijn 83e denken: ik zet gewoon een rooie bril op en trek een gele jurk aan, kan mij het schelen wat ze ervan denken?
Ik houd helemaal niet van honden, maar misschien wil ik er ook wel één als ik oud en alleen ben, een kleintje of zo, ik zie zoveel oudere vrouwen met kleine hondjes. Of word ik een excentriek kattenvrouwtje? Toch hoop ik niet zo’n zuur kreng te worden als bij ons op de hoek van de straat, die alleen maar klaagt over het luidruchtige schoolplein achter haar huis. Zou ik later nog veel jonge mensen kennen, of zouden al mijn vrienden al dood zijn?
Lief en creatief en zonder al te veel gebreken, zo moet het gaan. En liefst met z’n tweeën (wat betekent dat J. diepbejaard moet worden als ik gewoon oud word). Over zoveel factoren die dat bepalen heb ik natuurlijk niets te zeggen. Ik kan alleen maar hopen dat ik prettig oud word, en zorgen dat ik er een beetje lol in blijf houden, in het leven. En voor de rest kijk ik de kunst maar af bij anderen.
Kijk uit, oude mensen. Hier komt de bejaardenspion.
LEES OOK Juliette vindt het wel mooi geweest – met dat mooi zijn
 heeft geen idee hoe ze oud wil worden. Daarom bespioneert ze bejaarden op zoek naar rolmodellen. "Word ik een vrouw die in het park de eendjes voert? Een zuur kreng? Of een dame die haar lippenstift buiten de lijntjes kleurt?"){kind=link}