Toen Irma nog klein was, had ze een cassettebandje met daarop de revue van André van Duin. Ze draaide het tot het compleet versleten was en onherstelbaar gerafeld. Nu, bijna vijftig jaar later, kijkt ze nog steeds met een warm gevoel naar haar vroegere held. Die in een bootje door Nederland vaart, van terrasje naar terrasje.
Eigenlijk was André van Duin er altijd. Toen ik klein was met de revues, met Frans van Dusschoten en Corry van Gorp. Het leukste waren de momenten dat Frans van Dusschoten ineens moest lachen. Of het nu echt was of gespeeld: wij vonden het thuis altijd hilarisch. En als ik dan heel stil bleef, mocht ik het weleens af zien. En dan was het echt heeeeel laat voor mij.
Ik heb op al zijn carnavalsliedjes de polonaise gelopen. Er staat een paard in de gang, Willempie en Ik wil met jou wel zeven weeeeeken, onder een elektrieke deeeeken. Liedjes die in je hoofd bleven zitten en er nooit meer uitgingen. Ik was een jaar of acht toen we iedere zaterdagmiddag naar mijn oma reden. In de auto luisterde ik dan naar de Dik voor Mekaar show. Dat vond ik wel iets minder grappig dan zijn tv-shows, maar altijd nog beter dan de Nederlandstalige smartlappen die mijn vader zo graag opzette.
Later was het niet meer ‘cool’ om van André te houden. Freek de Jonge, dat was scherp, ging over politiek. Dat had veel meer inhoud dan Joep Meloen. Maar toch, oude liefde roest niet. André van Duin bleef opduiken. Als komiek, maar hij liet ook zijn serieuze kant zien. Prachtige Nederlandstalige liedjes, die hij met zijn warme, rustige stem geweldig kon brengen. Had een prachtrol in Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen en nam, bescheiden en met de nodige reserves, de rol van Martine Bijl over in Heel Holland Bakt. Geen hoedjes, brilletjes en typetjes meer, maar wel altijd met humor en die typerende snelle, scheve grijns.
En nu vaart André door Nederland. Samen met Jannie van der Heijden van ‘Heel Holland Bakt’. Het lijkt een supersimpel programma: je zet twee leuke mensen in een bootje, stuurt ze een mooi natuurgebied door en klaar is kees. En het is een prachtig programma. Een soort herontdekking van Nederland. Geen Randstad, hoge flats, rare rappers of snelwegen, maar veel water, veel groen en de meest schattige dorpjes. Die je het liefst allemaal meteen wilt gaan bekijken. Samen met Jannie en teckel Nhaan, die braaf overal achteraan dribbelt.
Sinds ik naar ‘Denkend aan Holland’ kijk, weet ik ook weer precies waarom ik zo van André houd: met zijn eigen, lieve humor spreekt hij de voice-over in en maakt het daarmee tot een programma dat je van begin tot eind met een glimlach kijkt. Gemist? Terugkijken dan! Ga ik een bootje kopen. Huren, bedoel ik.
