Ze was een beetje bang voor types als Al en Ted Bundy, maar uiteindelijk probeerde Irene van der Laar het toch: ze ging via datingsite HAPPN op zoek naar de liefde. ‘Hee, nog een fish pic.’
Je scrollt and swipet wat af. Ik bleef me verbazen over de eigenaardige foto’s die mannen posten: tandenpoetsend of poserend bij de racefiets in een loeistrakke korte glanzende broek. Of een fish pic waarop een man in ontbloot bovenlijf pronkt met een reusachtige vis aan zijn hengel. Uuuh… ja? Staat dat symbool voor de jager die het vrouwtje van voedsel voorziet in tijden van rampspoed?
En dan begint het. In snel tempo volgen er ‘crushes’. Soms ontstaat een leuk gesprek, vaak blijft het hangen in oppervlakkigheid. Het is lekker veilig. Je snoeptrommel is vol en als er een andere bonbon langskomt probeer je die even. Leg je het andere snoepje even weg. Ik herinner me een kort ‘gesprek’ met een timmerman. Ik vroeg hem naar zijn projecten. Hij zei: ‘Ik knap historische panden op in de binnenstad van Amsterdam, Kom anders even kijken Irene, dan kan ik je meteen mijn klopboor laten zien’. Niveautje hoor.
Natuurlijk heeft online daten ook voordelen. Je kunt je erachter verschuilen als je last hebt van bindingsangst. Het is handig als je in het dagelijks leven niet snel op iemand af stapt. Een uitkomst voor blije singles die snel en gemakkelijk plezier zoeken.
Na een tijdje stopte ik met het virtuele gesjans. Omdat ik nogal traditioneel ben. Laat een man maar zijn best voor je doen. Of zoals mijn vader altijd zei: “Loop nooit achter een vent aan alsof zijn ballen van goud zijn.” Ik zie een datingsite vooral als een marktplaats. Het doet afbreuk aan de magie van de liefde. Er zijn oneindig veel keuzes, je voert fantasiegesprekken en hebt elkaar alweer verlaten voor er daadwerkelijk een ontmoeting plaatsvindt. Alsof je op meerdere borden tegelijk schaakt en elke dag een dosis egostreling naar binnen wil hengelen.
Lees ook: Het kan dus wel: ik vond mijn grote liefde op een datingsite
