Els verbeeldt zich dat ze als Audrey Hepburn over de dansvloer zwiert, terwijl ze toch echt meer weg heeft van een gepensioneerd boerenpaard. Haar probleem: ze vergeet steeds hoe dik te is.
Het is een feest waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen. Iedereen is in een goede bui, de muziek is fantastisch, de speeches zijn hilarisch, er wordt met gulle hand caipirinha geschonken en drie erg leuke mannen willen met me op de foto. Nou graag, leuk, doen we. Lachend poseer ik in mijn nieuwe zijden jurkje. En daarna vraag ik de fotograaf of ik het resultaat mag zien.
En dat had ik nou niet moeten doen.
Stom stom stom.
Ik zie drie leuke mannen die hun armen om een gedrocht hebben geslagen.
Een stralend gedrocht, maar toch.
Ik ben er weer ingetrapt. Voor de triljoenste keer denk ik beeldig te zijn en slaat de werkelijkheid me als een smerig vaatdoekje in het gezicht.
En dat komt zo.
In het diepst van mijn bedachten ben ik een Audrey Hepburn. Een Doutzen Kroes. Een frêle danseresje dat elegant door het leven danst op voetjes die elke man wil kussen. Ik ben Grace Kelly toen ze nog Hollywood-films maakte, Sissi die edelweiss plukt met haar prins,
Maar dan de realiteit. Ik ben in een paar jaar twintig kilo aangekomen (denk ik – ik durf al heel lang niet meer op de weegschaal te staan). Van maat M ben ik opgeklommen naar XXL. Bij net-a-porter.com, de fijnste webshop aller tijden, kan ik alleen nog maar schoenen en tassen scoren. Naar de kleren kijk ik niet eens meer, ze passen toch niet. Als er geen winkel als Cos bestond en er geen ontwerpers waren als Joline Jolink, Margiela en Dries van Noten – allemaal labels die een ruimhartige XL voeren – zou ik gedwongen zijn naar grote maten-winkels uit te wijken. En elke vrouw weet: als het zover is, heeft het leven nog maar weinig zin.
Terug naar het feest en de foto. Ik zie dus een gedrocht, terwijl ik in gedachten een Penelope Cruz ben. En dat komt omdat ik ben behept met een veel te positief zelfbeeld. En dat komt weer omdat ik het geheugen heb van een garnaal. Op dat gedenkwaardige feest bijvoorbeeld, stond ik vier minuten na het nemen van de dramatische foto alweer op de dansvloer me te verbeelden dat ik Beyoncé evenaar, terwijl ik toch echt meer weg heb van een gepensioneerd boerenpaard. Gelukkig is er van mijn gehuppel geen filmopname van gemaakt – dat mag ik tenminste hopen – anders zou het zomaar een YouTube-hit kunnen worden onder de titel: ‘Vrouw gelooft in zelfgeschapen mythe.’
Vorige week liep ik door de Bijenkorf en zag ik in de verte mijn nichtje lopen. Ik liep enthousiast naar haar toe en dacht: allemachtig, wat is die dik geworden. Nichtje kwam ook op mij afgelopen. Grappig, we droegen allebei dezelfde jas. Pas toen ik bijna tegen de spiegel aanbotste, ontdekte ik dat er sprake was van een misverstand. Niks nichtje, ik was zelf dat dikkertje.
screenshot The Secret People, YouTube
