Hoezeer dat vel ook gaat hangen, het is en blijft je eigen vertrouwde lijf. Ook na je zeventigste. Vijf vrouwen vertellen. “Ik kijk met zachte blik in de spiegel.”
Hoeveel Hanneke (72, latrelatie) ook wandelt en fitnest, haar buikje verdwijnt niet. “Gelukkig heb ik mooie borsten.”
“Als ik in de spiegel kijk, dwalen mijn ogen meteen richting buik. Ik bekijk mezelf met kritische blik: mmm, het zou er leuker uit kunnen zien. Tegelijkertijd besef ik: er bestaat geen vrouw van 72 die nog helemaal strak is. En louter rauwkost eten om slank dood te kunnen gaan, nee dank je. Ik heb dit lijf gekregen om mee te leven.
Ik loop vijf keer per week tien kilometer en ga een paar keer per week naar Curves, dat is fitness voor vrouwen. Ik ben in topconditie. Op vakantie in Zuid-Afrika ben ik uitgegleden, waardoor mijn kruisbanden zijn gescheurd. Ik kon driekwart jaar geen grote afstanden lopen, en kwam kilo’s aan. Het lukt niet ze weg te krijgen. Geeft niet hoor, graatmager met wat huid om je botten is toch niet mooi. Mijn vriend zegt vaak dat hij me mooi vindt, dat helpt ook.
‘Louter rauwkost eten om slank dood te kunnen gaan, nee dank je’
Ik ben blij met mijn borsten. Omdat ze nooit groot zijn geweest, zijn ze ook niet uitgezakt. Soms draag ik een corrigerend hemdje om mijn buik te camoufleren. Ik weet dat je vet weg kunt laten vriezen, maar vrees dat het geen zin heeft omdat het dan ergens anders naartoe verhuist. Bovendien zie ik op tegen het ongemak van de behandeling en de teleurstelling erna. Je huid blijft bobbelig en los. Cosmetische artsen verkopen een illusie – het wordt toch nooit meer zoals het was. Als je de strijd met je lichaam aangaat, verlies je altijd. Schoonheid is meer dan een goed lijf. Het gaat om uitstraling. Als ik over straat loop, zie ik dat mannen nog altijd naar me kijken. Voor die aandacht heb ik mijn lijf niet hoeven verbouwen. Alleen daarom zou ik al minder ontevreden voor de spiegel moeten staan.”
Margreet (93, weduwe) doet mee aan Nederland in Beweging. “Als ik kon toveren zou ik iets aan het hangvel van mijn armen doen.”
“Ik ben altijd slank geweest. Met de kinderen naar school lopen, boodschappen doen, de was op de hand, mijn huis schoonmaken en koken – ik kreeg simpelweg niet de kans dik te worden. Gelukkig maar, want het lijkt me niks om er dik en afgetobd uit te zien.
Voor mijn huwelijk werkte ik als schoonheidsspecialist, daarna in een korsettenwinkel. In die tijd lieten welgestelde dames hun beha’s en korsetten op maat maken, zelf kocht ik mijn behaatjes gewoon bij de Hema. Nog steeds trouwens, altijd effen met een leuk kantje.
Het enige wat echt is veranderd zijn mijn bovenarmen. Die waren altijd prima, maar sinds mijn negentigste zien ze er niet meer gezellig uit. Ze zijn zo vellerig. Elke ochtend doe ik voor de tv mee met Nederland in Beweging. Heel leuk, een kwartiertje bewegen, maar die vellen krijg ik er niet mee weg. Gelukkig zijn mijn benen nog prima. Ik heb een fietsje waarop ik thuis op de bank kan trappen, elke dag driehonderd slagen. Ik kan zonder problemen een kort jurkje dragen.
‘Ik heb goede genen, mijn moeder had ook tot op hoge leeftijd sjans’
Jarenlang vastten mijn man en ik een dag per week, daar ben ik inmiddels mee opgehouden. Ik ben mager genoeg met mijn vijftig kilo. Dat zou best wat meer mogen zijn, maar dat schiet niet op.
Al met al ben ik heel tevreden. Ik heb goede genen, mijn moeder had ook tot op hoge leeftijd sjans. Met mijn rimpels heb ik me nooit beziggehouden, ze vielen me niet eens op omdat ik ze geleidelijk kreeg. Je gezicht laten verbouwen vind ik waanzin, maar als ik kon toveren, dan zou ik iets aan dat hangvel aan mijn armen laten doen.”
Wally (76, single) draagt op warme dagen korte mouwen. Kan haar wat schelen wat de mensen zeggen: “Als je me niet mooi vindt, kijk je maar niet.”
“De meeste vrouwen kijken veel te kritisch naar elkaar. Mijn moeder was vroeger ook zo, ze trok zich aan wat mensen over haar zeiden. Ik ben precies het tegenovergestelde. Op een warme dag geen korte mouwtjes mogen dragen – dat is toch belachelijk. Als je me niet mooi vindt, kijk je maar niet.
Op mijn benen zitten vrij veel littekens omdat ik af en toe een aanrijding op de fiets heb gehad. Het ziet er niet mooi uit, maar ik verberg ze niet. Een klein beetje onzeker ben ik natuurlijk wel. Als een man me bloot ziet, vraag ik me echt wel af hoe mijn borsten erbij hangen. Als ik geen zin heb in die grote borsten van mij, draag ik een minimizer om ze te verdoezelen. Mijn decolleté is een beetje rimpelig, dat laat ik niet meer zien. Mijn schouders zijn een beetje ingedeukt door het gewicht van mijn borsten. Het liefst zou ik ze laten ophijsen en verkleinen.
‘Hoe ouder, hoe meer zelfvertrouwen. En mannen worden betere minnaars’
Als ik uitga, en dat doe ik nog best vaak, zie ik de mannen naar me kijken. Ik vind het geen probleem als ze me nafluiten, een beetje flirten en kijken maakt het leven alleen maar gezelliger. Het voordeel van ouder worden is dat je zelfverzekerder wordt. Ook in bed. Als ik vroeger geen orgasme kreeg, dan deed ik alsof. Dat doe ik niet meer, op latere leeftijd heb je niet alleen betere minnaars, je zit ook lekkerder in je vel.
Ik sport, ik fiets, ik smeer me goed in tegen de zon. Mijn lijf moet nog een tijdje mee. Twintig jaar geleden heb ik een paar dingen aan mijn gezicht laten doen. Daar ben ik nog steeds heel blij mee, maar hoef geen cosmetische behandelingen meer. Ik laat het tegenwoordig bij leuke kleding, goeie lingerie en verzorgde make up.”
Jola (68, single) had een fling met een jongere man. “Het was moeilijk me bloot te geven, het ziet er allemaal niet meer zo strak uit.”
“Ik word al bijna tot de ‘kwetsbare ouderen’ gerekend. Dat voelt zo raar. Ook omdat ik zo gelukkig ben met mijn leven en lichaam. Ik ben zelfstandig en onafhankelijk, niet op zoek naar een relatie, maar vond het wel leuk dat ik een tijdje geleden iets kreeg met een jongere man. Op zijn initiatief trouwens, hij maakte de eerste move. Het was een beetje moeilijk me bloot te geven, dat wel. Het zit er allemaal niet meer zo strak uit als vroeger. Achter die relatie heb ik een punt gezet, maar ik heb nog altijd niets te klagen. Ik ga veel naar optredens en krijg maar al te vaak te horen dat ik er zo goed uitzie. ‘Wat ben je mooi,’ zeggen ze dan. Heel vleiend, kennelijk valt mijn uiterlijksom toch nog mee.
‘Mijn benen zijn slank, maar ik draag geen korte rokjes meer. Geen gezicht’
Als ik kritisch naar mijn lichaam kijk denk ik: mwah. Mijn buik wordt bijvoorbeeld maar niet plat, wat ik ook doe. Ik heb zelfs een personal trainer gehad die mij wekelijks op het strand begeleidde. Mijn buik bleef, maar voor de rest van mijn lijf was ik wel blij met het resultaat. Nou ja, zolang ik kleding van een paar jaar geleden nog aankan, ben ik tevreden. Korte rokjes en shorts draag ik echter niet meer. Hoeveel mensen ook beweren dat het nog best kan met mijn slanke benen, ik vind het er niet uitzien.
Als ik iets aan mezelf mocht veranderen, koos ik meteen voor een ooglidcorrectie. En ik zou best een strakkere kaaklijn willen en mijn rimpels laten vullen. Ik heb echter zoveel enge dingen gehoord over cosmetische chirurgie dat ik denk: laat maar gaan. Ik kijk liever met een zachte blik in de spiegel, dat helpt het best.”
Na haar borstamputatie wilde Olga (66, getrouwd) geen borstreconstructie. “Ik was bang dat ze zouden gaan lekken.
“Toen ik op mijn 42ste mijn rechterborst verloor, beweerde iemand dat ik ‘nu geen vrouw meer was.’ Die opmerking achtervolgde me nog jaren. Ik heb mijn lichaam heel lang nauwelijks durven bekijken. Mijn man accepteert mijn lichaam gelukkig zoals het is, hij vindt dat ik een goed figuur heb. Toch begon ik pas rond mijn zestigste me weer een echte vrouw gaan voelen. Ik volgde een yogaopleiding gedaan en ging lesgeven. Dat was een hele overwinning. Iedereen kijkt naar je, iedereen ziet dat je een borstprothese draagt die niet met de rest van je lichaam mee veert.
Aan de geamputeerde borst raak ik nooit gewend. Ik vond mijn borsten altijd mooi, nu vind ik de overgebleven borst veel te groot. Vlak na de operatie kon ik bijna niks, mijn arm deed zo’n pijn, ik kon nog geen potlood vasthouden. Twee jaar onderging ik in India een ayurvedische massage. Dat zou helpen tegen de pijn. De massage was heel pijnlijk, ik gilde het uit en had een half uur nodig om bij te komen, maar de pijn verdween en is nooit meer teruggekomen.
‘Ik vond mijn borsten zo mooi, ik zal er nooit aan kunnen wennen’
Een borstimplantaat heb ik nooit overwogen. Mijn tante was één van de eerste vrouwen die siliconenborsten nam. De prothese gingen lekken, ze kreeg kanker en overleed op haar 66ste. Ik speelde wel even met de gedachte de wallen onder mijn ogen te laten weghalen, maar schrok van de verhalen die ik hoorde. Er kan zoveel misgaan.
Dat mijn vel losser wordt en alles gaat hangen, vind ik moeilijk. Maar ja, het hoort erbij. Ik zorg wel dat ik op gewicht blijf. Toen ik met yoga begon woog ik zes kilo zwaarder. Zodra ik op mijn hoofd stond, zakte de boel naar beneden. Ik stopte acuut met snoepen.”
INTERVIEWS LAURA VAN DER MEER FOTOGRAFIE ROBIN DE PUY STYLING INGE DE RIDDER VISAGIE YOKAW PAT M.M.V FRANCIENKRIEG.COM
Dit stuk is afkomstig uit onze eenmalige uitgave Saar 70+ dat in de zomer van 2020 verscheen. Het was een groot succes en we willen er graag weer een maken. Geïnteresseerd? Laat dan je mailadres achter, dan hoor je wanneer we er verder mee gaan. (Geheel vrijblijvend uiteraard.)
Saar70plus@snippetmedia.nl
