Heleen analyseert de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw: op citytrip kriebelden Evert en Maud elkaar, kwam het einde in zicht voor Rob en Wendy, en hoopte Sander een muurtje af te kunnen breken.  

Evert & Maud in Split

Of Maud en Evert één of twee kamers wilden, vroeg de receptionist van het hotel in Split.

Maud: “Wat wil jij?”

Evert: “Goed.”

Maud: “Het gaat er om wat jij wilt. Eén of twee kamers?”

Evert: “Ja, is goed.”

Kortom, de conversatie met Evert schiet nog steeds niet erg op, maar Maud vindt dat niet erg. 

Maud richt zich 100% naar Evert. Wat Evert wil, wil zij. 

“Wij zijn echt stapel op elkaar”, vertelde ze. 

Evert kreeg van Maud de opdracht dit weekend vooral bloedeerlijk te zijn. En of hij misschien wat gespannen was?

“Nee”, zei Evert.

Het was dus één kamer geworden en Maud jubelde dat het wel heel lekker is om na tien jaar in iemands armen te liggen.

Everts verslag van hun eerste nacht samen:

“Het kriebelde wat aan mij en dan kriebelde ik even terug, hè.”

Mauds versie: “We hebben teder, lief, warm, schattig gezoend. Heerlijk! Vanavond mogen we weer.”

Buiten was de atmosfeer stormachtig, maar de twee maakten toch een romantische wandeling. De beelden van het stel in de stromende regen bij de waterval waren prachtig. 

Hoe het afloopt? Ik weet het niet. Aan Maud zal het niet liggen, maar of zij met die supergesloten Evert op de lange termijn echt een match is?

Maar Maud zegt wijs: “Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik weet wel hoe ik mij nu voel, en ik weet ook hoe ik mij de afgelopen tijd heb gevoeld. Ik leef in het nu. En ik geniet in het nu.”

Spijker op z’n kop. En weer een levensles van Maud. 

Op zijn beurt is Evert bang om haar te kwetsen en om zelf gekwetst te worden. Hij maakt zich zorgen dat als Maud haar hondenuitlaat-service opheft om bij hem op de boerderij te kunnen zijn, en ze daar toch niet gelukkig wordt, alles kwijt zal zijn. 

Ter illustratie kwam er weer een gouden Evert uitspraak: “Het is niet een stap van eh… keuken naar de hal. Het is een stap van …. ja.”

Eerst elkaar maar rustig leren kennen, vond Maud en ze spraken af dat ze rustig een weekend zouden plannen.

Een paar uur voor vertrek zaten ze op een zonnig bankje. 

Maud: “Kijk naar het weer. Het eindigt warm en helder. Dat is een teken uit de natuur.”

En Evert zei: “Je bent heel lief en ik hou van jou.”

Jouke & Karlijn in Kopenhagen

Dit stel doet het niet voorzichtig aan. Ze zijn gewoon stapel op elkaar. 

Jouke is helemaal ontdooid en dolverliefd. 

De analyse van Karijn: “Hij heeft de touwtjes graag in handen en is rustig. Ik ben chaotisch en breng bij hem wat meer beweging.”

Klopt, vindt Jouke, “Karlijn maakt mij genuanceerder. Ik stond altijd snel met een oordeel klaar. Dat heb ik bij haar niet.” 

Daarna gingen ze de hele tijd sportieve dingen doen. “Elke minuut wordt het leuker”, straalde Karlijn. 

Sander & Janine in Lissabon

De brede grijns was het hele weekend niet van Sanders gezicht af te slaan en dat was maar goed ook. Want ook al doet Janine duidelijk haar best, de spoken uit het verleden zitten haar nog steeds op de hielen. 

Over één ding zijn ze het wel eens: Lissabon is en mooie stad, maar er zijn teveel gebouwen en er is veel te weinig groen. En dan die lelijke tegels op de huizen!, walgde Sander. 

Hallo, het Portugese tegelwerk is wereldberoemd!  

Nou ja, who cares. Het gaat om de liefde. 

En die ligt in hun geval dus gecompliceerd, al blijft de vrolijke Fries eindeloos optimistisch: “Ik merk dat Janine steeds meer naar me toe trekt, zich op haar gemak voelt, zich opent. Dat zit wel goed.” 

Janine: “Sander voelt precies aan wanneer ik met iets zit, dat is bijzonder.”

En daar waren de tranen weer. Je moet ook iemand dúrven toelaten. 

Dus werd er open kaart gespeeld. Janine legde uit waarom ze zo geremd is. Omdat ze in een vorige relatie niet alleen het geloof in de liefde, maar ook haar zelfvertrouwen is kwijtgeraakt. Dat ze daardoor telkens in paniek raakt, want dat gevoel van toen, dat wil ze nooit meer. Of hij haar rustig de tijd wilde geven?

Sander knikte bevestigend. 

Sander is lief.

Janine: “Er is een muur en die is nog niet weg.”

Sander: “Maar het begin is er.”

Rob & Wendy in Reims

Wederom zeer ongemakkelijke toestanden in Reims. Er werd veel champagne gedronken, een koude, winderige, en natte fietstocht gemaakt, en veel om ‘kus kus kus’ gebedeld en gesmakt. 

Initiatiefnemer in alle gevallen: Rob. 

In het reuzenrad draaide Wendy de hele tijd haar hoofd weg als hij haar probeerde te zoenen. 

Dat probeerde Rob vaak. 

Nou ja, niet vaak, de hele tijd. 

En Wendy maar draaien met dat hoofd. 

“Ongrijpbaar”, vond Rob haar – letterlijk of figuurlijk?- en dat vond-ie dan wel weer spannend.

Wendy is voor hem ook niet te lezen. Oké, Rob is veel te opdringerig en bij een aarzelende partner is dat funest. Maar Wendy voelt ‘het’ niet en gaat het ook niet voelen. Wees dan duidelijk, Wendy!

In de champagnekelders van Reims waar anderhalf miljard flessen in kilometers lange gangen liggen opgeslagen, probeerde de gids een interessant verhaal te houden. Hij werd echter bruut onderbroken door Rob die dat het uitgelezen moment vond om met Wendy voor een uitgekerfd hart op de foto te willen. Over gênant gesproken. 

Zijn uitvoering van True Colours in een parkje was ook pijnlijk. Hij dacht daar zelf anders over:  “Ik zag haar een kleur krijgen. De juiste kleur. Dit kan de sleutel zijn voor een toekomst samen.”

Wendy: “Het gevoel van Rob naar mij is sterker dan mijn gevoel naar hem.”

Rob, met getuite lippen: “Kus kus kus!”

Wendy: “Rob heeft gezegd dat het zijn grootste wens is dat wij deze dagen een paar stappen verder komen. Dat vind ik wel verdrietig. Ik gun hem liefde en mijzelf ook.”

Bij het diner zei Wendy dat ze het lastig vindt dat hij met de dag gekker op haar wordt. “Ik vind je bijzonder en leuk, maar ik voel niet die verliefde vlam voor je.” 

Rob, verontwaardigd: “Maar je hebt wel op mij geschreven!”

Oeps.

Rob had uiteraard op een ander verloop van de citytrip gehoopt. Nu dringt de realiteit eindelijk door, liefde kun je niet afdwingen. “Zij moet naar die 100% voor mij. Zo niet, dan zet ik er een punt achter. Dit kost alleen maar energie. Ik wil vooruit kunnen kijken.”

Ben benieuwd wie van de twee het eerst die punt zet. 

Hans & Annette in Ierland

Na al dat geworstel en moeilijke gedoe zijn Hans & Annette een ware verademing. 

Wat zijn ze leuk en lief met elkaar!

Hans: “We zijn wie we zijn.” 

Annette: “Dat gaat automatisch.” 

Hans: “Je hoeft niks te zeggen.”

Annette: “We hebben elkaar wel gevonden.” 

Ze gingen wandelen, eten, lachen, en golfen. Waarbij Hans de green binnen no time wist te vernielen door hele plaggen weg te slaan. Schuddebuikend van het lachen.

Daarna ging het stel naar een kerkje waar ze allebei voelden dat ze vanuit de hemel een duwtje hadden gekregen. 

“Ik ben blij”, zei Hans.

Annette is dat ook. 

Hans: “Zou je bij mij op de boerderij willen komen wonen?”

Annette: “Ja, dat zou ik heel leuk vinden.”

Hans: “Ja?”

Annette: “De wil is zeker aanwezig. Als je van elkaar houdt, dan wil je toch samen zijn?”

Hans, blij verrast: “Hou je van me?”

Annette: “ Nou ja, dat is de eerste keer dat ik dat zeg!”

Ik zeg: Strik eromheen niks meer aan doen.