Lydie (57) werd drie jaar geleden ontslagen door de thuiszorgorganisatie waar ze met veel plezier voor werkte. Nu zitten ze er te springen om mensen, maar zij komt er niet meer aan de bak.
“Ik heb jaren ervaring, ik ben niet vies van volwassen luiers, kan goed met ouderen omgaan en ik ben fit. En toch kan ik maar geen baan vinden in de thuiszorg waar ze notabene zitten te springen om goeie mensen. Sterker nog, meestal krijg ik niet eens een reactie op een sollicitatie, terwijl mijn brieven er volgens mijn casemanager bij het UWV toch prima uitzien.
Ik was niet de enige die drie jaar geleden werd ontslagen. De organisatie waarvoor ik werkte had de financiën niet op orde – dat krijg je ervan als je alleen maar dure managers aanneemt. Slechts een paar werknemers werden overgenomen door een andere organisatie, tegen veel slechtere arbeidsvoorwaarden. Er waren cliënten die ik al vier jaar hielp met wassen, aankleden en hun medicijnen. Ze waren enorm verdrietig dat ik niet meer kon komen en ik heb lang met het gevoel rondgelopen dat ik ze in de steek liet. Zorgen doe je niet alleen met je verstand, maar ook met je hart.
Uiteindelijk sleet dat gevoel omdat het zo verdomd frustrerend was om te moeten solliciteren, zonder dat het iets opleverde. Wat ze willen, is jonge, spotgoedkope krachten. Zodra ze mijn geboortejaar zien, word ik volgens mij al weg geklikt. Bel ik het na, dan krijg ik altijd te horen dat ik ‘niet in het profiel pas’, ook al is de vacature op mijn lijf geschreven. Veel HR-managers zijn zelf in de dertig, hooguit veertig. Ik denk dat ze mij zien als een bejaarde. Ik besta gewoon niet meer. Dat gevoel heb ik, na al die afwijzingen. ‘Te oud, niet interessant, val ons niet lastig.’
Omdat mijn man goddank werk heeft, kon ik me het veroorloven af en toe toch dingen aan te nemen, meestal via een payrollbureau. De ene dag twee uur, de volgende dag een uur voor de avonddienst worden afgebeld, de dag daarna alles moeten laten vallen omdat ze me opeens nodig hadden, van die dingen. Het werk vond ik leuk, de manier van werken slopend en mensonterend. Als ik er alleen voor zou staan, had ik niet geweten hoe ik aan voldoende inkomen had kunnen komen.
Ik ben inmiddels zo lang werkeloos dat ik van het UWV overal op moet solliciteren, ook als de reistijd idioot lang is of het werk volgens hen passend is. Ik doe het, want je weet maar nooit en ik sta inmiddels echt open voor alles. Maar het levert niets op, zodat het vooral een oefening in teleurstelling en administratieve rompslomp is.
Ik mis meedoen, ik mis collega’s, ik mis me nuttig voelen. Mijn hart lag in de zorg en hoe zwaar het soms ook was, ik zou het fluitend hebben gedaan tot mijn pensioen. Er zijn dagen dat ik heel wrokkig ben over hoe ik ben afgedankt, niet alleen door de zorg, maar ook door de rest van de werkgevers. Al die vooroordelen over starheid en ziektedagen, het maakt me boos en moedeloos.
Ook hoe er met je wordt omgegaan. Dat je bij het UWV moet gaan bedelen of je vrijwilligerswerk mag gaan doen. En dat dat dan weer niet mag omdat je ‘beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt’ (hahahaha). Het is allemaal zo knullig, zo zinloos, zo demotiverend. Ik heb in totaal 31 jaar gewerkt en dat stelt nu allemaal niets meer voor. Ik ben een probleemdossier, zo’n kneus waar een werkgever geld bij wil hebben om er de gok mee te wagen. Ik kan niet zeggen hoe vernederend ik dat vind.
Daarom heb ik de petitie rond het basisinkomen getekend. Eigenlijk tegen mijn principes, want het liefst wil ik gewoon een baan. Maar aangezien niets er op wijst dat die er nog gaat komen, is het misschien toch een optie: duizend euro per maand waar niets tegenover hoeft te staan. Het is minder dan ik nu als uitkering krijg en het is geen oplossing, maar ik zou dan vrijwilligerswerk kunnen doen, als ZZP’er kunnen werken en ook gewoon meer rust in mijn kop hebben. Niet meer steeds geconfronteerd worden met afwijzingen. Het zou me een beetje waardigheid teruggeven. En op dit moment is dat voor mij het hoogst haalbare.”
Kijk hier als je meer wilt weten over Basisinkomen 55-plussers. een initiatief van het programma Radar. De petitie tekenen kan niet meer, maar de informatie is heel interessant.
Lees ook Nee, ik wil niet de rest van het jaar gratis werken
