Het komt zelden voor, maar heel soms vergeet Ella dat ze een cynische vrouw is. Er zijn zelfs momenten dat ze een traantje wegslikt.
Een van de weinige spijtige dingen van boven de vijftig zijn, vind ik het wegslijten van verwondering. Na 53 keer kerst te hebben gevierd, weet je wel ongeveer hoe dat gaat. Mijn vriendinnen en ik hebben bovendien het meeste wat een mens aan mijlpalen kan overkomen – smoorverliefd worden, kinderen krijgen, crises assorti, ziekte, de dood van een dierbare – al wel een keertje meegemaakt. Dat wil niet zeggen dat er geen vreugde of verdriet meer is, maar je ervaart het toch minder hevig en met meer realisme dan de eerste keren.
In gesprek over wanneer we nog wél verwondering voelen, bleek er gezond cynisme aan te pas te komen om zaken te duiden rond nieuws, overheid en de vriendin dies voor de zeventiende keer de ware liefde heeft gevonden. Wat onderling nog wel eens een open mond opleverde, was de natuur. Met ingehouden adem onweer horen naderen, ontzet naar een overstroming kijken. Maar ook emotioneel voor een tentje in wolken muggen zitten te snikken om het noorderlicht. Of bij een reis door Zuid-Afrika overweldigd worden door het landschap – die verhalen kwamen vlot los.
Nu ben ik niet zo reislustig, dus de kans dat ik met open mond naar de Kilimanjaro zal kijken, acht ik zeer klein. Bovendien ben ik gezegend met een stiff upperlip die me eens lekker laten gaan in de weg staat. En toch overkwam het me onlangs op een plek waar je het niet zou verwachten.
Omdat BFF en ik – ook al zo’n bijverschijnsel van vijftig plus zijn – inmiddels alles al hebben, geven we elkaar voor onze verjaardagen al een tijdje een ‘ervaring’ cadeau in de vorm van een uitje. BFF wilde naar Avifauna. In verband met een vriendschap van 35 jaar zette ik mezelf manhaftig over mijn vogelfobie heen, wij samen naar Alphen aan de Rijn. Lief, intiem vogelpark, waar veel wezens met veren exotisch rondscharrelden. En hilarisch genoeg verdacht veel oer-Hollandse eenden hun best doen uit te stralen dat ze zeldzame Chileense Smients zijn, om permanent all-inclusive te kunnen wonen. Geef ze eens ongelijk.
Bij de vogelshow overviel het me opeens. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet over een lepe roofvogel die een hapje uit de lucht plukt (die demonstratie is er óók), maar over zwermen beeldschoon gekleurde tropische vogels die uit hun volières vliegen, vrij en blij in formatie over een enorme vijver zwieren, een hapje eten en vervolgens weer gezellig rond buitelen voor ze zelf besluiten wanneer ze terug gaan. De muziek helpt, de sfeer ook, maar ik schoot volledig vol toen ik de ara’s statig rond zag vliegen. Prachtig blauw, felrood, enorm. En adembenemend.
Daar zat ik dan, vogelfobie en al, met tranen in mijn ogen. Papegaaien ken ik alleen van op een stokje, ik had geen idee dat het zulke gracieuze vliegers waren. Die er ook nog eens als ware diva’s een toegift tegenaan gooiden. BFF zag ik ook even slikken, ondanks haar eigen pikzwarte hartje. Van de weeromstuit heb ik later zelfs nog een heel klein papegaaitje op mijn hand laten zitten. Zonder te gaan hyperventileren. Ze woog ongeveer zoveel als een zakje basterdsuiker, haar klauwtjes voelden warm en ze klokte het bakje honingwater tussen mijn vingers leeg alsof ze menopauzale vrouw met een koude chablis was.
We hebben het er nog uren over gehad en het is een hele geruststelling dat, in tegenstelling tot andere onderdelen, onze verwondering duidelijk nog niet helemaal is opgedroogd. Hoop doet leven.
