Cindy (50) moest voor haar halfjaarlijkse controle naar de tandarts. Toen ze daarnaar binnenstapte, keek ze verbaasd om zich heen. “Ik mocht me ineens ook niet meer aanmelden bij de assistente, maar moest dat drie stappen verder op een tablet doen.”
Toen ik voor mijn halfjaarlijkse controle de tandartspraktijk binnenstapte, keek ik verbaasd om me heen. Hier had een grondige verbouwing plaatsgevonden. Direct achter de voordeur hing een A4-tje. Melden moest via het touchscreen dat ‘bij binnenkomst meteen rechts’ hing. Ik keek om me heen en kon het niet vinden. ‘Je moet eerst door de deur van de wachtkamer en het touchscreen hangt dan rechts,’ zei de receptioniste die drie passen bij me vandaan in een futuristisch hokje zat. ‘O, kan ik ook gewoon tegen jou zeggen dat ik er ben?’ Nee, zo werkte het niet. Het moest echt via het tablet aan de muur. Ik meldde me aan. Ik moest mijn geslacht invullen en mijn geboortedatum en ja hoor, daar ploepte op dat ik CA Pieterse was en dat ik om 8.35 uur mijn afspraak had in K1. Hier moest ik hard om lachen. We hebben het hier niet over een groot tandartscomplex, maar om een omgebouwd rijtjeshuis bij mij in het dorp. Er zijn hooguit 3 behandelkamers.
Ik nam plaats in de vernieuwde hippe wachtruimte. Ik kon kiezen tussen twee leren fauteuils, vier barkrukken, een bank en een paar stoelen. Een barista erbij en het cafégevoel was compleet geweest. Nogmaals, het gaat hier om een praktijk in een dorp.
De tijd verstreek. Het was al 8.35 uur geweest, dus ik meldde me voor de zekerheid nog een keer via het tablet aan. Vijf minuten later werd ik opgehaald door Kim. Ook de behandelkamer had een metamorfose ondergaan, met veel blauw en hippe tafels met bewerkte zwarte strepen die eruitzagen alsof er heel lokaal brand was geweest. Die associatie vond ik niet echt heel geruststellend. En ik vroeg me af hoe lang dit hip zou zijn.
Kim keek naar mijn gebit, deed alvast wat voorwerk en haalde de tandarts erbij. Die was ooit aardig en belangstellend, maar rende nu naar binnen om te constateren dat ik niet goed had gepoetst, wat ik zelf al had gezegd, omdat ik iets te gehaast van huis was gegaan. Hij sprak in codetaal tegen de assistente en ging weer.
Kim maakte foto’s van mijn tanden, waarbij ik op scherpe plastic dingen moest bijten en maakte mijn gebit schoon. De behandelgeluiden klonken nog even naar als altijd en het was ook niet geheel pijnloos. Hadden ze het geld van de wachtkamer niet beter in innovatie kunnen steken, vroeg ik me af. Ook liet Kim me zien hoe ik moet flossen. Die workshop krijg ik elke keer en elke keer doe ik het braaf zoals zij zeggen. Ik voel me er ontzettend klein en vervelend door.
Na afloop mocht ik naar de receptioniste lopen om een afspraak te maken voor over een half jaar. Ik stoorde haar duidelijk met haar werkzaamheden. Er kon met moeite een lachje vanaf, alles wat ze zei klonk als een formule en niet als iets persoonlijks.
Toen ik buiten stond dacht ik aan de oude tandarts die altijd een hand gaf en grapjes maakte en aan zijn geweldige assistente met haar Dame Edna-brillen die kauwgom kauwend vroeg hoe het op je werk was en boven het geluid van de slangen hard met de muziek op de radio meezong.
Ik mis ze.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 moest voor controle naar de tandarts. Toen ze de tandartspraktijk naar binnenstapte, keek ze verbaasd om zich heen.){kind=link}