Het is zo makkelijk om anderen de schuld te geven. Om te zeggen dat wij deze halve lockdown te danken hebben aan hen die zich niet aan de regels hielden. Al maandenlang deed ik trouw wat van mij, van ons, verwacht werd. Maar ineens was ik het beu.
Ik vraag mijn zoon niet, terwijl ik mij dat wel voorgenomen had, of hij klachten heeft. Ook niet of dat hij mensen in zijn omgeving kent die besmet zijn met het virus. In plaats daarvan vlieg ik hem om zijn hals. De laatste keer dat ik mijn zoon zag was toen hij verhuisde begin juli. Dat is nu bijna vier maanden geleden. Om de een of andere reden kwam het er niet van om elkaar te bezoeken en het virus hielp ook al niet mee. We bleven liever in onze eigen bubbel.
Of ik zin heb om met hem te gaan wandelen vraagt hij. In het bos waar we vroeger vaak kwamen? Ik heb geen idee welk bos hij bedoelt maar lopen is altijd fijn dus zeg ik ‘ja. Is goed’. Ik stap voor de allereerste keer dat hij zijn rijbewijs heeft, al meer dan drie jaar inmiddels, bij hem in de auto. Ik ben zo onder de indruk van het feit dat hij mijn kind auto kan rijden dat ik helemaal vergeet om voor te stellen om allebei een mondkapje op te doen.
Na onze wandeling bestellen we een frietje voor hem en een broodje kroket voor mij in het snackbarretje op de rand van het bos. Hij wil ook een blikje cassis. Een opa en oma met drie schattige kleinkindjes nemen plaats op een boomstam terwijl ze genieten van hun ijsje. Oma staat op en pakt haar telefoon. Ze wil dit moment vastleggen. Ik stap op haar af en stel voor om een foto van hun alle vijf te maken. Lachend overhandigt ze mij haar telefoon. Ik maak een stuk of vier, vijf foto’s van hen en geef de telefoon terug. Als we onze bestelling via een speciaal raam afhalen kiezen we een afgezaagde boom uit om op te gaan zitten. Schouder aan schouder zitten we naast elkaar en praten over vroeger. Zo ver ik weet hoesten of snotteren we beiden niet dus neem ik het risico en neem een slokje van zijn cassis. Hij zegt dat hij vanavond blijft eten. Ik vraag hem of hij een voorkeur heeft voor een bepaald gerecht. Kipschnitzels met aardappels gratin èn koolsalade is zijn antwoord. ‘Dan moeten we even naar de supermarkt’.
In de auto denk ik na. Zal ik als enige naar binnen gaan? Of pakken we gezellig allebei een winkelwagentje? ‘We horen niet tot één huishouden dus mogen we samen naar binnen’ redeneer ik. Als we uitstappen pakken we onze mondkapjes en zetten deze op. Om de een of andere reden had ik niet van mijn zoon verwacht dat hij dat zou doen. Iets met: ‘ik ben nog jong’ en ‘zolang het niet verplicht is’. Gelukkig hoef ik geen discussie met hem te voeren en lopen we achter elkaar met onze mondkapjes op achter onze winkelwagentjes de overvolle supermarkt binnen. Ik heb het gevoel dat ik iets doe dat niet wordt gewaardeerd. Beter gezegd: ik doe iets wat ik zelf verafschuw. Namelijk: net doen alsof we niet bij elkaar horen. Maar ik zie mijn kinderen al zo weinig. De laatste keer dat ik mijn dochter die in Dubai woont zag was op 1 maart. Ergens vind ik het dat ik om die reden het recht heb om de regels te omzeilen. Al die anderen die hun kinderen dagelijks of wekelijks zien? Laat mij nou even genieten van het gezelschap van mijn zoon. Laat mij nou even het gevoel krijgen dat alles normaal is. Laat mij nou even in de waan dat er niets is om me zorgen over te maken.
Over vijf tot tien dagen weet ik of ik een fout heb gemaakt. Tot die tijd doe ik even net of er niks aan de hand is.
