Als je bijna doodbloedt en braaf luistert naar een huisarts die zijn vakliteratuur niet bijhoudt, zit er niks anders op dan doorbijten en wachten tot het overgaat.
Op mijn vijftige stopte ik met de pil. Nog even en die maandelijkse ellende zou voorgoed voorbij zijn. Dacht ik. Ik bleef echter ongesteld worden. En niet zomaar een beetje: ik bloedde een week per maand zo’n beetje dood. XXL maandverband, XXL-tampons, het bloedde er binnen een halfuur dwars doorheen.
Dat werd dus dokter-spiraaltje-medicijnen-ziekenhuis. Met als laatste redmiddel een NovaSure-behandeling. Daarbij wordt het slijmvlies aan de binnenkant van de baarmoeder met behulp van radiofrequentie-energie verwijderd. Een wonder, volgens vrouwen die het weten kunnen. Fluitje van een cent, nooit meer een spatje bloed. Mijn huisarts zuchtte echter: “Als dat misgaat, zijn we nog veel verder van huis.” Hij adviseerde er niet aan te beginnen. Ik gehoorzaam braaf.
Doorbijten dus en wachten tot het overgaat. Langzaam maar zeker worden de bloedingen minder heftig. Ze duren wel steeds langer. Van de dertig dagen ben ik ongeveer 25 dagen ongesteld. Soms een beetje, soms stroomt het eruit. Volkomen onvoorspelbaar.
Afgelopen woensdag: ik ga werken, de zon schijnt, ik ben een ietsiepietsie ongesteld, niks bijzonders. Ik trek mijn witte broek aan. Dom, dom, dom. Een mega bloedvlek in mijn witte broek, precies als mijn functioneringsgesprek begint. Naar huis gaan is geen optie, er zit niks anders op dan mijn neus in de wind steken, mijn blouse naar beneden trekken en bidden dat niemand naar mijn kont kijkt. Niet fijn. Helemaal niet als ik na het gesprek langs een drukbezet terras loop. Ik haal diep adem, beeld me in dat ik twintig ben en prachtig. Zonder vlekken.
Thuis duik ik onmiddellijk onder de douche en in mijn joggingbroek. Weer een dag overleefd. Lang leve de overgang. En toch maar weer eens die zo’n NovaSure-behandeling googelen.
BLIJF OP DE HOOGTE VAN SAAR!
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief
