Als Femke haar vriendin Els verliest aan kanker, heeft ze geen zin om huilend en jammerend door het leven te gaan. In eerste instantie doet ze dat ook niet. Heel knap, vindt ze zelf. Ze neemt het goede van Els mee het leven in en laat het verdriet achter zich. Totdat de rouw explodeert in haar gezicht.
De telefoon gaat drie keer over, voordat mijn moeder opneemt. “Is het gebeurd?”, vraagt ze. “Ja”, zeg ik met droge ogen. Ik zit licht aangeschoten op de fiets naar huis. Het is elf uur in de avond. Els is dood en ik huil niet.
Aan het einde van de middag is ze overleden. Vriendin en collega Maike was erbij, samen met Els’ broer, een nicht en nog een paar vriendinnen. Het ene moment at ze nog een slagroomgebakje, dronk ze een glas whisky en rookte een peuk, het andere moment was alle leven uit haar. Als Maike met de taxi naar de redactie komt om ons het nieuws te vertellen, hebben wij net de bank buitengezet en een fles wijn opengetrokken. De auto draait de gracht op, Maike stapt uit en zegt: “Ze is er niet meer.” Vier vrouwen vallen elkaar in de armen. Ik voel een huil opkomen. Het is meer een huil voor Maike, die een hel van een middag heeft gehad, dan om Els die er niet meer is. Dat kan namelijk niet, dat deze iconische vrouw dood is. Mijn brein weet er geen raad mee en parkeert het ergens waar ik niet bij kan.
Als ik thuiskom, kijkt mijn man me met grote ogen aan. “Hoe gaat het? Heb je erg gehuild?” “Nee, ik kan niet echt huilen, gek hè?”, antwoord ik. “Hoe denk jij dat dat komt?” “Misschien shock nog?” Ja, misschien shock nog. Ik vind het maar vreemd. Ik wil wat eten en slapen. Ergens ben ik ook wel opgelucht. Dat hetgeen waar we met z’n allen als een berg tegenop zagen nu gebeurd is. Want hallo, het was me een bizarre tijd, de afgelopen maanden. Els die steeds zieker werd, maar wel de podcast wilde blijven maken. De interviews die ze deed, de prijs die ze won, de drankavondjes in de tuin van het hospice, alle mensen die langskwamen of langs wilden komen. Eén grote achtbaan, terwijl de boel thuis ook nog gewoon moest doordraaien, er gewerkt moest worden en vakanties gevierd. Ik ben kapot.
De volgende ochtend. Mijn telefoon loopt over: appje na appje na DM na Facebookbericht na mail na mail. Ik reageer nergens op. Ik heb niks te zeggen. Els is dood en dat is kut, wat moet ik zeggen? Hoewel ik had verwacht dat ik de dag na het Grote Sterven in bed zou blijven liggen, heb ik zin om mijn zoon uit school te halen. We fietsen door het zonnetje naar huis en eten onderweg een Vietnamese loempia. Ik denk aan Els en hoe ze altijd benadrukte dat de jeugd van je kind zo voorbij is. Dat ouders tegenwoordig veel te druk zijn om eens stil te staan bij dat jonge leventje in ontwikkeling. Dus deze middag kijk ik vol bewondering naar mijn knappe lieve zoon. Ik vertel dat mama’s vriendin is overleden. “Die van die hond?”, vraagt hij. Ja, die van die hond. “Moet je niet huilen?”, vraagt hij. “Nee, gek hè”, zeg ik, Els is dood en ik hoef niet te huilen.”
In de serie ‘Els is dood’ schrijft Femke over hoe ze omgaat met het verlies van haar vriendin Els. Volgende week vrijdagochtend om 8 uur lees je deel 2.
