Flacons Marokkaanse arganolie, kokos bodylotion, aloe vera shampoo en calendula douchecrème… die wil je toch ruiken voordat je ze koopt? Dat lijken ze in de meeste winkels niet te begrijpen. Edith deed het stiekem totdat de winkeljuffrouw ingreep.
Potjes en tubes vol geurende smeersels voor huid en haar, flacons doucheschuim en shampoos, ik ben er gek op. De Tuinen is in die categorie mijn favoriet, ook nu de winkel de rare naam Holland & Barrett heeft. Maar ik kom er minder graag dan vroeger. Dat komt omdat Zij er niet meer werkt.
Zij was de winkeljuffrouw die maakte dat ik De Tuinen alleen nog maar met omzichtige bewegingen betrad, me steels achter een schap verschanste om heel stiekem een flacon open te maken of een potje open te draaien om te ruiken. Tenslotte wil je weten wat je koopt. Schoenen koop je ook niet zonder ze te passen. Maar dat leken ze in De Tuinen – en in veel andere winkels – maar niet te begrijpen.
Zij was een doorgewinterde winkeljuffrouw, dat kon je zo zien. Ze was mager en pezig, alsof ze dagelijks de marathon liep – wat ze waarschijnlijk ook deed, tussen de schappen door, jagend op snuivers zoals ik, winkeldieven en ander gespuis. Ze verdedigde het winkelassortiment op leven en dood. Haar wat geelachtige haar droeg ze in een sportieve staart en ze had een leesbril aan een touwtje, die ze soms opzette om je heel streng aan te kijken. Irritant vaak vroeg ze of ze me kon helpen. Nu hou ik sowieso niet van winkeljuffrouwen die me nadrukkelijk vragen of ze me kunnen helpen. Als ik echt wil worden geholpen, ga ik wel naar een psychiater of zoek ik een toffe vent met heel veel geld, maar dan wend ik me niet tot de eerste beste winkeljuffrouw die vraagt of ze me kan helpen. Want nee, dat kon zij niet. En Zij al zeker niet. Dus dan mompelde ik nee en sloop ik snel naar het volgende schap. Het was een opwindend kat- en muisspel dat we speelden. Vaak was het bijna een heterdaadje en kon ik nog net op tijd het potje dichtdraaien.
En op een dag stond Zij achter mij en ze zei heel streng: ‘Mevrouw, wilt u dat niet doen.’
‘Wat doe ik dan?’
‘Wilt u de potjes niet openmaken, alstublieft?’
‘Ik ruik alleen maar.’
‘Dat is niet toegestaan.’
‘Waarom niet?’
‘Als u de potjes openmaakt, kunnen we ze niet meer verkopen’
‘Ik steek er mijn neus toch niet in en mijn vinger ook niet.’
‘Als er lucht bij komt, gaan de producten bederven en kunnen we het weggooien.’
‘Als niemand het koopt omdat je niet weet hoe het ruikt, kun je het ook weggooien.’
‘Wilt u de winkel ogenblikkelijk verlaten?’
Ik beende woedend het filiaal uit met het voornemen er nooit meer terug te komen. Maar hoe gaat dat met voornemens? Zoals een ekster naar al die glimmende dingetjes wordt getrokken, zo trok ik steeds naar De Tuinen en probeerde ik haar te ontwijken. Wel trok ze aan het langste eind, want ik hield het voortaan voornamelijk bij kijken.
En nu is Zij er niet meer. De winkel heet anders en ik heb haar al heel lang niet meer gezien.
Het gekke is dat ik nog steeds heimelijk langs de schappen schuifel. En heel af en toe – ook bij de Hema en de Etos – durf ik nog wel eens een potje, tube of flacon open te maken. Heel stiekem. Maar geen hond die op me let. Weemoedig staar ik dan naar al die flesjes vol Marokkaanse arganolie, groene kleimaskers, dodezeeshampoo en lavendeldouchecrème en dan denk ik aan haar. Dan hoop ik stiekem dat ze toch opduikt bij het volgende schap. Dat we ons spel weer kunnen beginnen. Maar met het uithangbord van De Tuinen van de gevel af, lijkt ook Zij grofweg te zijn afgedankt. Ik vraag me ineens schuldig af of ze misschien zelf haar ontslag nam vanwege klanten zoals ik, die haar het leven zuur maakten met hun achterbakse gesnuif in potjes die gesloten moesten blijven.
Waarschijnlijk is ze gewoon met pensioen gegaan, misschien met een speldje voor bewezen diensten, want dat verdient ze wel. Maar winkelen zonder haar, nee, dat is niet meer wat het was.
Beeld: iStock
Lees ook: Ediths vriend maakt een bordeel van de camper
