Van haar goede voornemens voor 2018 heeft Juliette Berkhout een zootje gemaakt, maar komaan, ze maakt gewoon een nieuw lijstje voor 2019. Doel: nooit meer een seconde van haar kostbare leven verspillen.
De eerste twee flessen wijn van de voorgenomen dry january had ik op 6 januari alweer achter de kiezen. Plus de eerste bitterbal op de eerste bedrijfsborrel. Ik heb talloze malen gedachteloos op de roltrap gestaan in plaats van de trap te nemen. En ik kan het maar niet opbrengen eerder op te staan om lekker mindful op een matje te gaan zitten zennen, als het in mijn bed nog warm en soezelig is en daarbuiten ijskoud.
Dat is dus niks geworden dit jaar. Misschien volgend jaar? Of is het dan weer hetzelfde liedje? Waarschijnlijk wel.
Dat zat ik dus te denken. Maar gisteravond zat ik zat op de bank naar een talkshow met vage gasten te kijken en ondertussen te facebooken op mijn telefoon (weer een goed voornemen: minder multitasken). Na een uur zei mijn man J. (oprecht geïnteresseerd, want hij doet zelf niet aan Facebook): ‘En? Wat zie je allemaal voor interessante dingen?’
Tja. Daar vroeg-ie wat.
Dat de vriend van een vriend van een kennis iets leuk vond. Dat de één de ander feliciteerde met iets. Vijf poezenfilmpjes, drie kerstboomfoto’s van vrienden van kennissen die dat dan weer liketen. En een heleboel dingen die ik meteen weer vergat. Bovendien wist ik ook niet waar ze het in die talkshow over hadden gehad.
‘Nou,’ zei J. droogjes. ‘Weer een uur van je leven dat je niet meer terugkrijgt.’
Die opmerking kwam stevig binnen. Want ik ben allang over de helft van mijn leven (zeker met zo’n lifestyle met wijn en bitterballen en roltrappen). Erger nog: mijn oma van moederskant én mijn halfzus overleden op hun 54ste, dus in mijn hoofd zou zich stevig het besef moeten nestelen dat het elk moment afgelopen kan zijn. Ik heb helemaal geen tijd om te verspillen aan niksige dingen waar ik niet om gevraagd heb maar die ik wel lafjes mijn leven laat binnensijpelen om mijn uren op te eten.
Daarom heb ik direct pen en papier gepakt en heb een lijstje gemaakt van tien dingen waaraan ik geen minuut meer wil verspillen.
- Televisieprogramma’s die ik niet expliciet wil zien. Wat ik wel wil zien ouderwets aanstrepen in de tv-gids. En niet blijven hangen bij de slappe ouwehoershow die daarna komt, alleen omdat ik te beroerd ben op de uitknop te drukken.
- Zegeltjes voor pannen, messen, barbecuespullen, Artis-uitjes, filmkaartjes, korting bij etentjes in restaurants waar ik anders niet heen zou willen en nu ook eigenlijk niet. Ik neem ze mee, ik stort ze in een rommelbak en ik vergeet ze, zodat ik ze later alsnog weg moet gooien. In het ijverigste geval plak ik een kaart vol en vergeet ik die in te leveren. Gewoon ‘nee’ zeggen bij de kassa, of ze aan de klant achter mij schenken. Heb ik meteen een goede daad gedaan.
- En dan neem ik meteen ook nooit meer die blaadjes met recepten mee. Wanneer kook ik daar nou iets uit?
- Ik ga één moment zitten om mijn Facebookinstellingen streng in te stellen. Zodat ik niet meer vergast word op meningen over meningen van kennissen van kennissen van familie van mijn vrienden. Wat een rust.
- Online enquetes. Heb je een telefoonabonnement aangeschaft, of een jurk gekocht bij een internetwinkel, of geklaagd bij het energiebedrijf, of één keer in je leven een badkamerkastje aangeschaft bij een postorderbedrijf, of een boekje besteld, of informatie bij een patiëntenvereniging opgevraagd: steevast volgt een mail met een enquête over de dienstverlening. Of je die even wilt invullen, kost maar tien minuten van je kostbare leven: was je zeer tevreden, best wel tevreden, gewoon tevreden, best wel ontevreden of zeer ontevreden over de afhandeling van de bestelling, over de informatie-inhoud, over de vriendelijkheid van het personeel, en in het geval van ontevreden: waarom en hoe en zo voort? En wat vond u van deze enquête, bent u zeer tevreden of best wel tevreden of… Er is maar één antwoord: geen antwoord
- Nieuwsbrieven. Meteen unsubscriben, indien mogelijk, en deleten, mijn mailbox puilt ervan uit. Als ik iets van iemand wil weten, zoek ik het wel op. Behalve de SAAR-nieuwsbrief natuurlijk.
- Geluksnummers. Ja, u hebt een uniek nummer, mijnheer Berkhout, en een unieke kans, mijnheer Berkhout en eigenlijk al een miljoen binnen, mijnheer Berkhout, als u maar eventjes meedoet, mijnheer Berkhout… Kom die prijs maar bij me langsbrengen als-ie werkelijk zo onontkoombaar is, tot die tijd gaan alle enveloppen ongeopend de vuilnisbak in. En ik ben mevrouw Berkhout, by the way.
- En als ik toch bezig ben: er gaat een Nee Nee-sticker op de brievenbus. Want op de een of andere manier oefent zo’n pakket reclamefolders een idiote aantrekkingskracht op me uit: ik wil ze allemaal lezen, ik wil ineens allemaal dingen waarvan ik niet wist dat ik ze wilde en als ik er werkelijk op uit ga om zo’n zelfzuigende stofzuiger of lollig sieradenhoudertje in de vorm van de Eiffeltoren te kopen, is-ie uitverkocht of bij nader inzien toch wel erg lelijk of overbodig. Enorme tijdbesparing, zo’n sticker.
- Een boek hoeft niet uit. Een boek lezen doe je voor je plezier, niet omdat het moet omdat iedereen het een goed boek vindt of omdat je tante het je gegeven heeft of je oom het geschreven heeft. Bevalt het na twintig pagina’s niet? Ophouden en iets lezen wat ik wel leuk vind.
- En een film ook niet. Ik heb het nog nooit gedaan, weglopen bij een film. Maar als-ie me helemaal gek verveelt, waarom niet? Mijn vrije tijd is niet voor corvee.
Lees ook: Waarom je je goede voornemens NU een nieuwe kans moet geven
