Miriam woonde ooit samen met haar ex en hun dochtertje in Israël. Ze moesten vluchten, dus Miriam vertrok samen met haar dochtertje en liet al haar spullen achter. Ook dat zorgvuldig uitgekozen interieur voor de babykamer en dat kan af en toe nog best wel pijn doen. “Toen mijn dochter zelf moeder werd, had ik haar heel graag haar eigen, eerste ledikantje willen geven.”
Ik ben ooit gevlucht. Dat klinkt erger dan het is. We, mijn ex en ik, woonden in Israël, waar onze dochter werd geboren. Toen de Golfoorlog uitbrak en de scud raketten op nog geen 300 meter afstand van ons huis ontploften, nam ik het vliegtuig en vloog terug naar Nederland. Het enige dat ik met mij meenam was mijn veertien maanden oude dochter en wat kleren. Haar vader, een Palestijn, kon en mocht het land niet verlaten. Ik liet ook spullen achter. Heel af en toe kan ik daar weleens verdrietig van worden. Ik heb nooit de kans gehad om dingen die dierbaar voor mij waren met me mee te nemen of te laten verschepen. Haar vader mocht na acht maanden eindelijk ook naar Nederland komen en hij vertelde mij dat hij onder andere de babykamer van onze dochter onder had gebracht bij zijn familie in Gaza. Dat voelde goed. Maar ook een beetje raar. Dat was het ledikantje van mijn kindje. Ik kon alleen maar hopen dat daar ooit ook een klein mensje heel tevreden in zou slapen.
Mijn dochter is inmiddels drieëndertig, woont in Dubai, en is moeder van het allerliefste mannetje ter wereld. Tijdens haar zwangerschap leefde ik op afstand met haar mee. Ik weet nog dat ze een babykamertje ging bestellen en mij foto’s stuurde van de meubeltjes. Met weemoed dacht ik terug aan haar slaapkamertje dat we met zoveel liefde voor haar hadden ingericht. Hoe graag had ik nu haar eigen babykamertje aan haar willen geven. Het witte ledikantje. Die witte commode. Ik voelde een soort van afgunst bij oma’s die wel nog iets hadden van vroeger om aan hun kleinkinderen te geven. Ik had niks meer. Het leven ging, nadat ik was gevlucht, door en nu ook ging het leven gewoon door. Spullen zijn vervangbaar. Mensen en herinneringen niet.
Baby Jan werd vorig jaar geboren en lag piepklein te wezen in zijn veel te grote ledikant. Terwijl ik ademloos naar mijn pasgeboren kleinzoontje aan het kijken was, voelde ik weer hoe het was om ooit mijn eigen dochter zo te zien. Zo klein en kwetsbaar. Hoe ze groeide en groeide en hoe dat bed steeds kleiner leek te worden. Hoe ze me ’s morgens begroette als ik haar kamertje binnenkwam. Zittend met een knuffeltje in haar handjes. Blij klappend als ze me zag. Hoe ze van de ene op de andere dag zichzelf omhoog wist te hijsen en ze met haar kleine babybeentjes rechtovereind stond met zo’n wiebelend bolletje en haar kleine knuistje stevig om de spijltjes heen geklemd.
Elke dag stuurt mijn dochter mij foto’s en filmpjes van die kleine. Dat zijn elke keer hoogtepuntjes van mijn dag. Natuurlijk zou ik hem het liefst minstens een keer in de week in het echt kunnen zien maar dat kan nou eenmaal niet. Hij woont daar. Ik woon hier. Een groot voordeel voor mijn dochter en haar zoontje is dat ze nu dichter bij haar Palestijnse familie woont. Een aantal van hen woont in Abu Dhabi, een aantal in Saoedi-Arabië. De familie die in de Gazastrook woont, valt om verschillende redenen helaas niet te bezoeken, maar onderling heeft de familie veelvuldig contact. De laatste keer dat ik in Dubai was, ontmoette ik twee van haar nichtjes en hun moeder. Tweeëndertig jaar nadat ik vanwege de Golfoorlog terug naar Nederland vluchtte, ontmoette ik eindelijk weer familieleden. Dat was heel erg emotioneel en liefdevol. Spullen zijn vervangbaar. Mensen en herinneringen niet.
‘Herken je dit?’ appte mij dochter mij eergisteren. Ik kijk. Ik zie een foto van een bedje. Een wit ledikant. Het witte ledikant waar zij ooit in sliep. Met de tekst van haar tante: ‘het achtste kleinkind maakt er nu gebruik van’. Meer dan dertig jaar na dato staar ik naar haar bedje. In dat ledikantje hebben al zeven pasgeboren mensjes heel tevreden geslapen en nummer acht is, aan het beddengoed te zien een klein meisje, dat daar nu piepklein in ligt te zijn zoals mijn dochter dat ooit deed. Als ik de foto vergoot zie ik dat het ledikant er nog als nieuw uit ziet. Zo lief. Zo mooi, hoe liefdevol ze met dit ledikantje om zijn gegaan. Het raakt me. Dat dit bedje na al die jaren nog in de familie is, emotioneert me meer dan ik ooit had kunnen denken. Ik mis ze.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
