Vijf maanden geleden leerde Cisca charmante Wolter (71) kennen via een datingsite. Ze kunnen het samen goed vinden, maar nu het serieuzer wordt, komen er toch wat verborgen gebreken bij hem naar boven die haar doen twijfelen aan de toekomst.

“Het sociaal wenselijke antwoord is dat liefde alles overwint, maar ik weet dat nog zo net niet. Toen ik Wolter ontmoette, kwam hij op me over als een energieke man die initiatieven toonde en aardig wat aankon. Dat was best vol te houden in de paar uur dat we elkaar zagen, toen we aan het daten waren.

Maar op het moment dat we in de fase kwamen van eens bij elkaar logeren, bleek ik iemand aan de haak te hebben geslagen die middagdutjes nodig had, niet te laat wilde eten en op tijd naar bed wilde. We waren toen al zo hecht dat ik het lullig vond om er iets van te zeggen.

Gejokt over zijn leeftijd

Ik heb er wél wat van gezegd toen ik erachter kwam dat hij zich zes jaar jonger had gelogen op zijn profiel. ‘Had je gereageerd als je had geweten dat ik in de zeventig bent?’ zei hij ter verdediging. Ik moest eerlijk toegeven dat ik er dan vanaf had gezien en voelde me daar rot over omdat het zo oppervlakkig klonk, terwijl hij toch degene was die gelogen had.

Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe meer mankementen er naar boven kwamen. Het is doodeng om naast iemand te liggen die slaapapneu heeft, ik deed geen oog dicht omdat ik steeds lag te luisteren of zijn adem  toch nog wel op gang kwam. En zelf grapte hij dat hij aan PHPD leed, maar Pijntje Hier Pijntje Daar is toch iets anders dan met een hele pillendoos op pad moeten om overeind te blijven.

In het begin van onze relatie bleek hij ook al veel pijnstillers te hebben geslikt, om ‘mee te kunnen doen’. Maar toen we wat vertrouwder met elkaar waren, vond hij dat hij het ook wel met meer rust en minder pillen zou moeten kunnen managen. Wat moet je daar nu eens op zeggen? Je kunt moeilijk iemand aanmoedigen om méér ibuprofen te gaan slikken.

Flink geleefd, behoorlijk versleten

Wolter bleek flink te hebben geleefd. Altijd hard gewerkt, maar ook altijd hard gefeest, gedronken en gerookt. En hij behoorde niet tot de geluksvogels bij wie dat geen sporen achterlaat. Hij had last van zijn knieën, hij had overgewicht, bij het seksen was ik wel eens bezorgd dat hij erin zou blijven. Objectief gezien was hij fysiek ouder dan die 71 jaar. En een puffer, daar valt prima mee te leven. Maar het managen van diabetes bij iemand die ontzettend van lekker eten houdt en helemaal geen zin heeft om zijn bloedsuikerspiegel in de gaten te houden, dat is dus een dagtaak. Omdat hij er best laks in was, ging ik me verantwoordelijk voelen.

Nu is niemand van onze leeftijd nog puntgaaf. Ik heb zelf een paar operaties gehad waarna het nooit meer als eerst werd en ik kan behoorlijk last van mijn rug hebben. En Wolter was op zich goed gezelschap, zij het dan minder actief dan ik had gehoopt. Hij wil graag een stapje verder gaan in de vorm van samenwonen “om er samen wat van te maken”. Dat heb ik tot nu toe afgehouden omdat we elkaar daarvoor echt nog te kort kennen.

Redderen en zorgen

Ik weet bovendien niet of ik dat wil. Ik heb een leven lang mijn huis gedeeld met mijn ex en de kinderen, ik vind het toch ook wel erg prettig om een appartement voor mezelf te hebben en daar te kunnen doen en laten wat ik wil. Als Wolter er is, is dat best leuk, maar ben ik toch de hele tijd aan het redderen en zorgen. Ik zie het niet zo zitten om dat dag-in-dag-uit te gaan doen. We zijn vaker bij mij dan bij hem, hij heeft niet zo’n talent voor gezelligheid en ik heb niets met zijn huis.

Bovendien: waar eindigt dit? Hij hijgt al op zijn elektrische fiets, hij kan niet wandelen, hij is het liefste thuis. Ik wil naar musea, ik hou van lopen, ik wil graag nog een beetje reizen. Dat zal niet kunnen met hem. Hij wordt er intussen niet jonger op en zijn gezondheid zal er niet beter op worden.

Geen zin in mantelzorg

Als we gaan samenwonen, acht ik de kans groot dat ik op termijn zijn mantelzorger zal worden. Ik heb jaren voor mijn ouders en schoonouders gezorgd en mezelf na de laatste uitvaart beloofd dat ik dat nooit meer zou doen. Het is iets waar je totaal in verdwijnt. Maar het is natuurlijk niet erg aardig van me, om dat te denken.

Mijn kinderen vinden het leuk voor me dat ik gezelschap heb, maar die denken dat ik eerder eenzaam was. Zijn kinderen zijn ontzettend hartelijk voor me, maar die verdenk ik van een geheime agenda. Als hun pa écht gaat sukkelen, is het voor hen natuurlijk lekker makkelijk als er een jongere partner in huis is om dat op te vangen.

Vertrouwde patronen

Diep in mijn hart heb ik spijt dat ik er niet in een veel eerder stadium een punt achter heb gezet. Ik heb me laten beïnvloeden door anderen, door het idee dat het ‘hoort’ om een relatie te hebben. Dat ik blij mocht zijn dat er op mijn leeftijd nog iemand was die belangstelling voor me had. En misschien ook wel uit een beetje medelijden met hem en overmoed van mezelf, dat ik het allemaal wel aan zou kunnen.

We zijn nu al zo met elkaar vervlochten dat het wreed voelt om er alsnog mee te stoppen. Hij is op zich echt een goede vent, het voelt afschuwelijk om hem te moeten kwetsen. Anderzijds is deugt het ook niet om uit medelijden bij iemand te blijven. Ik vrees dat ik door de zure appel heen moet. Misschien dat latten een alternatief is, maar goed beschouwd is dat gewoon uitstel voor als hij echt zorg nodig heeft. Dan zou ik me toch verplicht voelen om te gaan helpen.

Moeilijk gesprek

Ik wou dat ik iemand was die dat kon, die zo onbaatzuchtig is dat ze op liefde kan draaien. Die het sociaal wenselijke doet omdat het nu eenmaal prettiger is voor iedereen. Maar ik weet niet of ik daarvoor genoeg van hem hou. En ik heb veertig jaar gezorgd – ik wil dat laatste eind van mijn leven eigenlijk voor mezelf leven. Ik voel een moeilijk gesprek aankomen en zie er als een berg tegenop.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!