Miriam was al tien jaar niet op een Nederlands strand geweest en raakte helemaal in de war. Was ze nou in Nederland of wat?
Voor de eerste keer in tien jaar ging ik in Nederland naar het strand. Ik trok mijn bikini aan om vervolgens te constateren dat mijn topje wel ietsje aan de kleine kant was maar ach -who cares- dat ging toch uit als ik eenmaal was geïnstalleerd op mijn strandstoeltje met parasolletje. Want dat was wat ik wist. Op Nederlandse stranden doen ze niet zo moeilijk over een paar blote jetsers.
Niemand kijkt op van een tepeltje op links of rechts. En al helemaal niet op een doordeweekse dag op een zo goed als verlaten strand in Domburg, was mijn beredenering. Dat sloeg dus helemaal nergens op. Dat ‘doordeweekse dag’ al niet, dat ‘zo goed als verlaten strand’ ook niet en al helemaal dat hele ‘lekker met alleen maar een bikinibroekje aan’ niet. Om te beginnen was het superdruk voor een doordeweekse dag in Domburg. Het zat er vol met gezinnetjes. Duitse gezinnetjes. Duitse gezinnetjes met kleren aan.
Ik wist niet wat ik zag. Het kwik tikte de twee-en-dertig graden aan en ik zag alleen maar mensen met kleding aan op het strand. Nee. Ik zag genoeg blote lijven met enkel een zwembroekje aan, maar dat waren mánnen. Het gros van de kindjes liep van top tot teen gehuld in T-shirtjes met lange mouwen en bijpassende broekjes aan. De vrouwen zaten met hun billen omhuld door jurkjes, tuniekjes of iets anders bedekkend in het zand. Ik ontwaarde links en rechts wel vrouwen in badkleding maar niemand, niemánd van hen droeg op deze warme dag gewoon alleen een broekje.
Waar waren de tieten gebleven? Het naakt? De diversiteit aan lichamen ingesmeerd met factor 30 die zich letterlijk op een dag als deze zouden moeten blootstellen aan wat vitamine D? Wat was dit nou weer voor iets achterlijks? Hoezo zat het gros van de moeders opgekruld in een katoenen pakske opgekruld onder hun parasolletjes?
Ik overdrijf niet. De enige vrouwen die zich in bikini waagden waren óf zonder kinderen óf hadden zo’n sportschoollichaam. De eerste groep bleef angstvallig aan hun strandbedje gekluisterd om elke keer als ze opstonden snel een tuniekje of iets dergelijks aan te trekken. De sportschoollichamen liepen zonder schroom door het hete zand.
Ineens begon het mij te dagen. De afgelopen jaren las ik heel vaak hoe je je moest voorbereiden op een stranddag. Hoe je je lichaam summer ready moest maken. Ik vond dat altijd beláchelijk. Je voorbereiden op een dagje strand? Gewoon je voeten een beetje ontdoen van winterse eeltresten, leuk kleurtje op je teennagels lakken, wat overtollig haar weg waxen hier en daar en gáán met die banaan.
Wist ik veel dat je je tegenwoordig diende te schamen als je niet strak in je vel zat. Wist ik veel jonge moeders met zachte buikjes tegenwoordig opgekruld in verhullende jurkjes onder parasolletjes moesten blijven zitten? Dat vrouwen van boven de veertig alleen nog maar horizontaal mochten genieten van de zon? Dat vrouwen, van welke leeftijd dan ook, de bovenkant van hun buik ook wel genaamd ‘borstpartij’ dienden te omhullen met polyester? Maar dat mannen nog wel steeds vrijelijk naakt mogen zijn inclusief harige ruggen en dikke bierbuiken?
Daar zat ik dan. Na tien jaar. In mijn bikini met mijn te krappe bovenstukje. Met mijn verdwenen taille. Met mijn driedubbele vetrol. Dolgelukkig want gezond. Op een doordeweekse dag. Op het strand. In Domburg. In Nederland. Wat een treurnis.
Lees ook: Wat Miriam denkt als iemand haar onverwachts meevraagt naar het strand
