En dan ineens is je kind een volwassen jongeman. Nienke realiseerde het zich eigenlijk pas echt toen ze haar moeder en zoon naast elkaar zag staan. En dat maakte dat ze een traantje weg moest pinken.
Daar stonden ze. In het huis van mijn moedertje. Naast elkaar. Mijn zoon van 19 naast mijn moeder van 86. Wat leek hij groot en krachtig en wat leek mijn moeder klein en kwetsbaar. Kleiner dan ooit. Ze keken elkaar aan. Mijn moeder keek omhoog terwijl mijn zoon liefdevol naar zijn omaatje keek. Ik zag een traan opwellen in haar ogen en ook ik schoot vol.
Tijd om naar huis te gaan
We waren de hele dag bij mijn moeder geweest. We moeten anderhalf uur rijden om bij haar te komen en dat doe je niet alleen voor een kopje koffie. Vandaar dat we hadden geluncht met kroketten, geborreld met wat nootjes en lekker gegeten met ijs toe. Nu was het tijd om weer naar huis te gaan.
Eerste kleinkind
Teun was het eerste kleinkind van mijn ouders. Dat lag niet in de lijn der verwachting, want ik was de jongste van ons gezin. Terwijl ze al jaren op hun kleinkinderen hadden gewacht, was juist ik het die hen hun eerste kleinkind schonk. Daarna zouden er nog vier volgen. Levens gaan zoals ze gaan en vanaf de eerste dag dat mijn zoon op deze wereld was, ontstond er een band die nooit meer zou verdwijnen.
Opa van Teun
Terwijl Teun nog in de wieg lag, droomde mijn vader ervan om later samen met hem vogelhokjes te timmeren, of samen de natuur in te gaan om reeën of roofvogels te spotten. Helaas is het nooit zover gekomen en heeft mijn vader Teun niet groot zien worden. Hij stierf toen Teun nog maar een kleuter was.
Appeltaart toen ‘ie groter was dan oma
Mijn moeder daarentegen zag Teun groeien, in de lengte en qua persoonlijkheid. Toen hij haar in lengte oversteeg, kreeg hij van haar een zelfgebakken appeltaart. Zoals elk kleinkind een appeltaart kreeg als ze groter waren dan oma. En dat waren ze al snel alle vijf. En nu stonden ze daar zo naast elkaar; mijn moeder en haar eerste kleinkind.
Afscheid voor Zweden
De laatste keer samen voordat Teun naar Zweden vertrekt om te studeren. Teun wist het niet toen hij voor de universiteit in Visby koos, maar Zweden was het favoriete vakantieland van mijn vader. Ik weet dat mijn vader enorm trots zou zijn geweest als hij had geweten dat zijn kleinzoon naar Zweden gaat om daar te wonen en te studeren. Het voelt bijna alsof mijn vader het heeft zitten sturen en er in ieder geval zijn goedkeuring over geeft.
‘Misschien is het de laatste keer dat ze konden knuffelen?’
Mijn moeder is ook trots. Maar ze vindt het ook moeilijk om afscheid te nemen. En hoewel we het niet uitspreken, weten we alle drie dat er een kans bestaat dat dit de laatste keer was dat ze elkaar konden knuffelen. De jaren gaan toch tellen wanner je 86 bent.
Traantje wegpinken
In de auto naar huis vullen mijn ogen zich met tranen. Heel onhandig, want de heenweg reed Teun, maar nu zit ik achter het stuur. Ik probeer het niet te laten merken. Teun zit met een koptelefoon muziek te luisteren. Hij staart in de verte. Ben benieuwd naar zijn gedachten…
‘Ik ga niet dood voor Teun is afgestudeerd’
Als ik later mijn moeder bel om te zeggen dat we thuis zijn vertelt ze dat ze zich vandaag ineens realiseerde dat ze toch best wel oud is. Meteen daarna zegt ze ‘’Nienke, ik heb besloten dat ik in ieder geval niet dood wil voordat Teun is afgestudeerd. Dat wil ik zeker nog meemaken”. Ik vind het een goed plan en zeg; “Daar gaan we voor moedertje”. En ik ken mijn moeder. Daar gaat ze voor…
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
