Mijn dochter appte me vanochtend met de vraag of ik ok was. Ik checkte eerdere whatsapp berichtjes of ik daar iets verontrustend had gepost, maar afgezien van ‘vergeet je beugel niet in te doen’ kon ik niets vinden.
Vlak daarop kwam haar volgende bericht: er is een schietpartij geweest in een tram in Kanaleneiland.
Een tram in Kanaleneiland. De tram die mijn kinderen ook wel ‘ns nemen als ze van hun school in Nieuwegein even naar Utrecht willen. Die tram dus. Waar niet zomaar een schietincident was, maar iets wat gaandeweg de dag een terroristische aanslag leek te zijn geweest.
Die kwam binnen.
Een vreselijke aanslag op mensen die rond half 11 vanochtend nietsvermoedend de tram instapten, op weg van ergens naar uiteindelijk nergens.
Ja, appte ik haar terug, ik ben ok. Zij en haar broertje waren op school en mochten het gebouw niet uit. Pas na 15u, misschien wel later. Nieuwegein ligt niet zo ver van Kanaleneiland, dus ik snapte de maatregel van de school wel.
Zometeen komen ze thuis, mijn man haalt ze op. Zoon is vrij stoïcijns, dochter wat minder. We zullen elkaar knuffelen en in gesprek gaan. Want hoe zorg je dat je kinderen zich niet door angst laten regeren en onbevreesd het leven tegemoet blijven treden? Want hoe afschuwelijk en willekeurig ook, de kans om slachtoffer te worden van een aanslag is in Nederland nog steeds heel klein.
In een artikel op CNN.com vond ik een mooie uitspraak: ‘zoek de helpers, je zult altijd mensen vinden die helpen.’
En dat is ook zo. Ik ben er -nog steeds- van overtuigd dat de meeste mensen geen kwaad in de zin hebben en bereid zijn, ook in riskante situaties een ander te helpen. Als ouder is het mijn taak om mijn kinderen weerbaar te maken, weerbaar tegen de klappen van het leven, maar ook weerbaar tegen een pessimistische kijk op de wereld. Want er zijn altijd helpers. Maar je moet ze wel zien.
https://edition.cnn.com/2019/02/14/health/tragedy-violence-people-good-go-ask-your-dad/index.html
