Als je niks voelt voor een datingsite en je je grote liefde liever bij de bakker tegenkomt, begrijpen we dat best maar Noor is acht jaar single geweest en weet een ding zeker: tussen de roomsoezen en krentenbollen kom je hem niet tegen.
En ik kan het weten want ik stond acht jaar bij de bakker te wachten op the one and only. Tot een vriendin me aanraadde het eens via internet te proberen. Daar moest ik wel even over nadenken, want het leek me toch een beetje sneu. “Helemaal niet sneu, juist goed voor je ego”, sprak de vriendin ferm. “En je hebt wat te doen ’s avonds. Je hoeft er toch niet meteen mee te trouwen?” Ik besloot het te proberen. Ik koos een foto die niet al te erg was, vulde een profiel in en wachtte af.
De volgende ochtend had ik 380 reacties. Inderdaad: goed voor je ego. Al vielen er 370 meteen af. Te jong, te raar (moet je echt in je profiel zetten dat je af en toe op hakken loopt?) of al te duidelijk gericht op sex (nee, ik heb geen webcam). Met twee mannen ging ik koffiedrinken. De een praatte uren over zijn ex die lesbisch was geworden. Met de ander was ik na drie woorden wel zo’n beetje uitgepraat.
Toen kwam Harry. Leuk om te zien, goede baan, mooi huis, gescheiden en al snel hoteldebotel van mij. Dat ik niet meteen vlinders voelde, vonden mijn vriendinnen bijzaak. “Doe niet zo kritisch. Geef die man nou eens een kans.” Dat deed ik. We dronken koffie. En nog eens. En nog eens. “Laten we volgend weekend bij mij thuis eten”, stelde hij voor. “Als het goed voelt, blijf je slapen en anders ga je gewoon naar huis. Even goede vrienden.”
Nou, dat was zo’n keurig voorstel dat ik niet kon weigeren. Ik bewonderde zijn huis, at mijn bordje leeg, dronk een glaasje wijn en bij het toetje kuste hij me. Na twee seconden kreeg ik een paniekaanval. Ik duwde hem weg, griste mijn tas van de vloer en rende de deur uit. Dagen later stuurde ik een sms’je: sorry. Hij tikte heel lief terug dat het niks gaf, dat het wel goed kwam als ik eraan toe was.
En toen kreeg ik een mailtje van Pieter. En nog een en nog een. Grappig, lief, niet pusherig. Ik baalde als hij een dag niks van zich liet horen en liep te zingen als hij een mailtje stuurde.
Dat is inmiddels zeven jaar geleden. Vanaf het eerste moment was er een klik. Vlinders, violen, rozengeur en maneschijn. Niet dat die zeven jaar vanzelf gingen, we hebben veel meegemaakt. Leuke en verdrietige dingen. We hebben samen zijn depressie overleefd, gingen van elkaars kinderen houden en kochten een bank en een puppy.
Vanaf het eerste kopje koffie was Pieter de ware. En daar kwam geen bakker aan te pas. Gevonden via internet. Het kan dus echt.
Lees ook: Slechter kan het niet: dit zijn de grappigste datingblunders
