70 en een B&B in Italië: “Ik voel me hier senang.”

Tien jaar geleden verkaste Adje Middelbeek (70) van Nederland naar wonderschoon Umbrië, waar ze haar eigen B&B begon. “Of ik mijn dochters niet zou missen, vroegen ze. Nou, die komen gezellig langs en blijven dan lekker lang.”

“Vanaf de voorkant van mijn huis heb ik vrij zicht op de eikenbossen in de verte en de laatste uitlopers van de Monte Sibillini. Kijk ik achterom, dan zie ik het oude dorp Montegiove, met in de verte een tractor of het geluid van kinderstemmen. Mijn terrein is tien hectare groot, deels bedekt met tweehonderd olijfbomen. Toen ik de plek in 2011 kocht, stond het er al tien jaar verlaten bij. Het gebouw was een ruïne omringd door wildernis. Ik heb het helemaal opgeknapt, eerst met helpers uit de hele wereld, later geholpen door professionals. Mijn tuin vloeit nu over in het landschap, met een groot grasveld en een ecologische zwemvijver.

Voordat ik naar Umbrië kwam, woonde ik jarenlang in Utrecht en later in Wezup, waar ik een B&B, galerie met beeldentuin en een restaurantje runde. Maar ik wist altijd al dat ik ooit, op een dag, naar het buitenland wilde verkassen. Toen ik ging emigreren, vroegen mensen of ik mijn dochters en kleinkinderen niet vreselijk zou missen. Nou, die komen gezellig langs. En dan niet voor een paar uurtjes maar meteen voor een paar dagen. Dan is dat hele opgelegde visitegevoel eraf, iedereen gaat z’n eigen gang, het contact is veel makkelijk.

Ik heb me altijd meer een wereldburger dan Nederlander gevoeld. Vooral de zuidelijke landen spraken me aan. De manier van leven in Umbrië vind ik heel prettig. Het leven is nog een beetje zoals vroeger, heel basaal met beide poten in de klei.

Toen ik emigreerde besloot ik in Umbrië een B&B te beginnen. Ik ben alweer 41 jaar geleden gescheiden en kan goed alleen zijn, maar ik vind het heerlijk als er mensen langskomen. De gesprekken die je voert, de vriendschappen die je eraan overhoudt, dat is elke keer weer genieten.

Ik heb in mijn huis losse kamers, maar er is ook een appartement, waardoor er in totaal tien mensen bij me kunnen verblijven. Ik hou niet van betuttelen, wel van verwennen. Het mooist vind ik de eerste avond, als mensen net zijn aangekomen. Dan krijgen ze een driegangenmenu voorgeschoteld waarbij ze lekker kunnen bijkomen van de reis. En de volgende ochtend een uitgebreid ontbijt met lokale ingrediënten.

Hoe het verder loopt, is naar het humeur van de chef. Als het klikt met mensen, dan zet je toch twee stappen meer. Ik heb Rita Verdonk hier een keer gehad, samen met haar man en schoonzus, op de tweede avond stonden we al zij aan zij te koken. Een beetje van haar, een beetje van mij. Zo hebben we de hele week dat ze hier waren met elkaar gekookt. Dat vind ik het prettigst. Go with the flow, we hoeven niets, maar er mag heel veel. Zo vind ik het heerlijk om mensen regelmatig spontaan mee te nemen, naar een dorpsfeest in de buurt, of een ambachtelijk slagertje. Mijn gasten houden vaak mooi eten en goeie wijn, dus ik geef weleens onverwachts een kookcursus. Laatst liepen er een paar kinderen rond en zei ik: ‘Kom op jongens, we gaan verse spaghetti maken’. Een kwartiertje waren ze met rode wangen van de inspanning met deeg in de weer.

Dat soort dingen zijn geweldig, wat eigenlijk geldt voor alle facetten van de B&B. Schoonmaken en bedden opmaken, dat is mijn hobby niet, dus dat besteed ik uit. De rest doe ik allemaal zelf: administratie, boodschappen, koken, de website en foodtours. Een eigen bedrijf zorgt ervoor dat je onderdeel van de wereld blijft. Je moet blijven nadenken over nieuwe concepten, wat je wilt uitstralen en hoe je dat aanpakt.

De coronatijd was soms eenzaam, in twee maanden heb ik misschien vijf mensen gezien, en ik vreesde even dat mijn bedrijf koppie onder zou gaan. Dan kun je kiezen: ga ik zwelgen in zelfmedelijden of zet ik mijn schouders eronder? Ik stortte me op public relations – mooie foto’s plaatsen op Facebook en mijn bedrijf goed zichtbaar maken. Het kostte veel energie om rechtop te blijven staan, maar ik heb het gered, en dat maakt me weer trots.

Ik wil niet meer verkassen, dit is de plek waar ik wil blijven. Ik voel me ingeburgerd en spreek goed genoeg Italiaans om een kletspraatje te maken op een bankje in het dorp of technische details te bespreken met de aannemer. Je moet niet denken dat je overal meteen vrienden maakt, dat is iets wat ontstaat. Als het gebeurt, dan heb je een band voor het leven. Dat merkte ik toen ik na de lockdown voor het eerst weer in de dorpsbar kwam en met een dikke kus werd verwelkomd: ‘Adriana, we hebben zo vaak aan je gedacht.’ Ja, ik voel me senang, heb hier een heel goed leven.”

Als je toch in de buurt bent, aanraders van Adje

• Kasteel Castello di Montegiove is fantastisch. In de zomer kun je er rondleidingen krijgen en wijnproeverijen doen.” castellomontegiove.com
• “De oergezellige markt in Orvieto, iedere donderdag en zaterdag van 8.00 tot 12.30.”
• “La Bottega di Memmo e Gilda is dé bar van Montegiove. Ik drink graag een aperitivo, op het heerlijke terras met uitzicht over de Umbrische heuvels. Paola Chiappini, de eigenaresse, heeft ook het wijnhuis Meson Nardi.”
• “Voor het allerbeste vlees uit de regio ga je naar Davide Salumi. Heerlijke prosciutto, spalla, capocollo, lombetto, pancetta en noem maar op.”
• “Midden in het bos, op twee kilometer van mijn huis, ligt een mystieke tuin, een van de wonderlijkste plekken van Umbrië.”
• “Bij Seven Café eet je heerlijke truffelgerechten en een geweldige Bistecca alla Fiorentina. Ze hebben ook pizza’s en pasta’s. seven-cafe.it
• “Bij Voglie di Bosco Moretti koop je verse truffels, truffelolie, truffelkaas, truffelworstjes en andere streekproducten.”
• “Ik organiseer met de chef-kok van kookatelier Joop Zwiep in Assen Wine & Foodreizen.

TEKST FLEUR BAXMEIER

Dit stuk is afkomstig uit onze eenmalige uitgave Saar 70+ dat in de zomer van 2020 verscheen. Het was een groot succes en we willen er graag weer een maken. Geïnteresseerd? Laat dan je mailadres achter, dan hoor je wanneer we er verder mee gaan. (Geheel vrijblijvend uiteraard.)

Saar70plus@snippetmedia.nl