We hebben allemaal wel ergens spijt van. Iets waarvan je zegt: dat had ik nou nooit moeten doen. Die ene man, een verhuizing, een scheiding, een baan of de pumps die je jarenlang droeg omdat je baas eiste dat je op hoge hakken paradeerde.
Dikke nek in Etten-Leur
ALIDA “Met mijn man van Alkmaar verhuizen naar Etten-Leur. Hij kon er een baan krijgen, ik voelde me er volkomen misplaatst. Het was eind jaren zestig, we woonden in een beetje armoedige nieuwbouwwijk. De buren vonden dat ik een dikke nek had omdat ik van boven de rivieren kwam. Ook op de school van mijn kinderen voelde ik me buitengesloten. Misschien omdat ik de Brabantse humor niet begrijp. Ook heel erg: mijn kinderen zijn allemaal met een Etten-Leurder getrouwd en mijn kleinkinderen spreken zo plat dat ik ze soms nauwelijks versta.”
Nakomertje
CHRISTIEN “Mijn vier meisjes zaten al op de middelbare school toen ik opnieuw in verwachting raakte. Als brave katholiek was een abortus niet aan de orde: op mijn 47ste beviel ik van een nakomertje. Mijn man en dochters vonden het geweldig: eindelijk een zoon, eindelijk een broertje! Ik was minder enthousiast. De baby was een schatje, maar ik kon weer helemaal opnieuw beginnen met luiers en nachtvoedingen en zo. Terwijl ik net zo blij was daarvan af te zijn. Gelukkig had mijn zoon nog vier moeders: zijn grote zussen. ‘Ik hoop altijd dat mensen denken dat ik zijn mama ben als ik achter de wandelwagen loop’, zei mijn zestienjarige dochter eens. ‘En ik ben bang dat iedereen denkt dat ik zijn oma ben’, was mijn reactie. Mijn oudste dochter is nu 45. Ik druk haar op het hart trouw de pil te slikken. De vrouwen in mijn familie zijn heel lang vruchtbaar.”
De bruid was een hippie
FREDDY “Ik droeg een Indiase lapjesjurk en kleurige kettingen en een malle hoed, mijn bruidegom een ribbroek en bloemetjeshemd. We trouwden middenin de hippietijd en tot afgrijzen van mijn moeder vond ik een witte bruidsjapon ‘burgerlijk’. Als mijn dochters mijn huwelijksfoto’s zien, gillen ze van het lachen. Zij hadden allebei een beeldschone trouwjurk – wit, sluier, alles erop en eraan. De bruidegom strak in het pak. Mijn moeder had natuurlijk gelijk: je trouwt als het goed is slechts één keer, en dan moet je er niet uitzien als een verwarde zigeunerin.”
Ik werd kleiner en kleiner
ANS “Ik was een vrolijke meid van negentien en smoorverliefd. Mijn verloofde droeg me op handen, was lief en charmant, de droom van elke vrouw. Vele jaren later weet ik dat elke narcist in het begin een prins lijkt. Als de buit eenmaal binnen is, willen ze maar een ding: totale controle. Mijn man heeft me vervreemd van familie en vriendinnen, kamde me af in gezelschap, had driftaanvallen waarin hij me de vreselijkste dingen verweet. Ik werd kleiner en kleiner. Waar ik de moed vandaan haalde, is me nog altijd een raadsel, maar op een dag ben ik bij hem weggegaan. Tas gepakt, kindertjes een jas aangetrokken, de deur uitgelopen. Zonder een cent op zak kwam ik in een blijf-van-mijn-lijfhuis terecht, een van de eersten in Nederland. Mijn man heeft nooit alimentatie betaald, ik heb het niet makkelijk gehad, maar alles was beter dan leven met een vent die me elke dag vernederde.”
Nooit meer hakken
LINDA “Elke ochtend als ik mijn gympen aantrek, denk ik even aan de hoge hakken die ik jarenlang heb gedragen. Ik was directiesecretaresse en er werd van me verwacht dat ik keurig gekleed op kantoor verscheen. Ik haatte mijn pumps, ik heb nooit een paar gevonden die me geen pijnlijke voeten bezorgden. Nou had ik natuurlijk mijn baas moeten vertellen dat hij de pop op kon met die pumps, dat hij ze zelf maar moest aantrekken als hij ze zo mooi vond, maar dat durfde ik niet. De dag dat ik met pensioen ging heb ik mijn keurige kleren en schoenen uit het raam gegooid. Tegenwoordig loopt deze ooit zo representatieve dame op hippe gympen.”
Gekke Gerritje
MARIJKE “Ik ben veel te lang een schat geweest. Een pleaser. Een vrouw die het woordje nee niet uit haar mond kreeg. Zieke vriendin? Ik poetste haar huis en kookte voor haar kinderen. Eenzame buurvrouw? Ik ging drie keer per week bij haar op de thee en luisterde trouw naar haar gezeur. Kind verhuist? Mama schilderde en sjouwde en pakte tienduizend dozen in en uit.
En nu ben ik 75 en doe ik alleen nog maar wat ik wil. Op een dag was ik uitgezorgd. De pleaser leerde nee zeggen. De schat werd een egoïst. Ik lees een boek, lig op de bank, kijk naar Netflix en als iemand iets van me wil wat me niet bevalt, zeg ik simpelweg nee. Gekke Gerritje bestaat niet meer.”
Hij was zo zielig
RENATE “Spijt, spijt, spijt dat ik niet veel zakelijker ben geweest. Ik was 55 jaar toen ik bij mijn man wegging en omdat ik me schuldig voelde, heb ik me financieel als een watje gedragen. Hij kreeg het huis, ik een lachwekkend laag bedrag. En dat allemaal omdat ik hem zo zielig vond, eenzaam en verlaten in dat huis. Heel dom. Binnen een halfjaar woonde hij alweer samen en zat er een nieuwe vrouw in mijn tuin. En ik zit tot de dag van vandaag in een huurflatje van 53 vierkante meter. Zonder balkon.”
Het kreng
MONICA “Dat ik me tien jaar heb laten terroriseren door een stiefdochter. Ze was acht toen ik haar vader leerde kennen en ze moest me vanaf dag één niet. Altijd chagrijnig, altijd zeuren. Ze lustte dit niet en dat niet, elk vakantieplan was stom, verjaardagscadeaus werden steevast geruild. Mijn kleren waren stom, mijn haar zat belachelijk. Ze hing op de bank en rolde met haar ogen. En maar lief doen tegen pappie. Ze was achttien toen haar vader mij verliet. Ik heb van beiden nooit meer iets vernomen.”
Waar zijn je klompen?
SIMONE “Kind, ga lekker de wijde wereld in, zei mijn moeder. Dat leek me een goed idee en ik schreef me in bij AFS, een organisatie die jongeren een jaar bij een Amerikaans gezin plaatsen. Ik had net de HBS achter de rug, en zou het laatste jaar van de high school volgen. AFS plaatste me in een piepklein dorp in Californië, min een heet, dor gebied. Vanaf dag één had ik heimwee. Ik begreep niets van mijn klasgenoten die bezeten waren van hun haar, kleren en boyfriends. Ze vroegen waar mijn klompen waren en of ik bij een overstroming weleens een vinger in de dijk had gestoken. Niet om te plagen, maar serieus. Tegenwoordig zou je gewoon je ouders bellen en doodleuk vertellen dat je terugkomt, in die tijd haalde je dat niet in je hoofd. Een vliegticket kostte een fortuin, net als internationaal telefoneren. Ik heb 365 dagen mijn tijd uitgezeten. Als mensen beweren dat ze nooit ergens spijt van hebben omdat elke ervaring je wijzer maakt, denk ik: nou, dat jaartje Amerika had ik best willen missen.”
Minder waard
WILLY “Ik heb me jarenlang de mindere gevoeld van mensen met een goede opleiding. Eerst ging ik naar de huishoudschool, daarna werd ik kapster. Een hele goeie, durf ik wel te zeggen. Ik kreeg mijn eigen zaak, gaf les op de vakschool, heb met veel plezier honderden kappers opgeleid. Hoe goed het ook met me ging, mijn minderwaardigheidscomplex bleef. Pas rond mijn vijftigste ging ik beseffen dat een goede ambachtsvrouw net zoveel waard is als een professor. Heel treurig dat die waarheid niet eerder tot me doordrong.”
Kunstgebit
LIES “In de arme buurt waar ik opgroeide, liet iedereen zijn tanden trekken. Ja, lach er maar om, maar dat vonden we heel gewoon. Als je trouwde nam je een kunstgebit, was het devies, dan hoefde je nooit meer geld uit te geven aan een tandarts. Maarten ’t Hart heeft een schitterend boek geschreven over zijn moeder, die als jonge vrouw ook haar tanden kwijtraakte. Magdalena is de titel. Wat een herkenning. Nooit meer zorgeloos een appel eten, een wiebelend gebit in je mond, al heel snel zo’n mal, rimpelig mondje krijgen. Op mijn veertigste zag ik eruit als een oude vrouw. En was ik jaloers op iedereen met een gaaf gebit. Die mensen vonden dat heel gewoon, maar ik wist wat voor een rijkdom het was.”
Wat was ik mooi
MIES “Dat ik nooit heb gezien hoe mooi ik was. Onbegrijpelijk. Als ik nu de foto’s bekijk die van me zijn gemaakt in de jaren zestig, zie ik een prachtige jonge vrouw, ronde kleine borsten, slank, dik lang haar, intens blauwe ogen. Mijn ouders waren van de generatie die hun kinderen geen complimentjes gaven. Ik had geen idee van mijn schoonheid. Integendeel, ik voelde me vaak lelijk vergeleken bij mijn vriendinnen, die blond waren en grote borsten hadden. Mijn eerste vriend beweerde een keer dat ik dikke benen had, het was misschien grappig bedoeld, wie zal het zeggen, maar ik durfde jarenlang geen minirok te dragen. Laat staan hotpants. En dat terwijl ik prachtige lange benen had. Nog steeds trouwens.”
En maar zuchten
YVONNE “Ik heb mijn hele leven op hetzelfde kantoor gewerkt. Voor een baas die nooit een complimentje gaf. Ik was een beetje bang voor hem. Hij keek meestal boos, had een diepe fronsrimpel en zuchtte overdreven bij elk foutje dat ik maakte. Als ik terugkwam van de lunchpauze keek hij bedenkelijk op zijn horloge, ook als ik keurig op tijd was. Wat altijd het geval was, het kwam niet in me op te laat op mijn werk te verschijnen. Ik ben al sinds mijn zestigste met pensioen en vind het onbegrijpelijk dat ik nooit ontslag heb genomen bij die bullebak. Allemaal uit angst voor een pensioenbreuk, notabene. Ik wist niet eens wat dat betekende maar begreep wel dat het heel erg was. Dat had mijn buurman me verteld. Die er waarschijnlijk ook geen verstand van had. Na mijn pensionering ben ik een ander mens geworden. Vrijgevochtener, vrolijker, niet langer bedeesd. Maar wel een tikkie beschaamd omdat ik me zo heb laten koeieneren.”
Dit stuk is afkomstig uit onze eenmalige uitgave Saar 70+ dat in de zomer van 2020 verscheen. Het was een groot succes en we willen er graag weer een maken. Geïnteresseerd? Laat dan je mailadres achter, dan hoor je wanneer we er verder mee gaan. (Geheel vrijblijvend uiteraard.)
Saar70plus@snippetmedia.nl
