Als Irma een beetje scheef op de bank zit (bijvoorbeeld als ze lekker tegen haar vriend aankruipt), dan hangt haar buik opzij. Dat was vroeger niet zo, toen bleef alles keurig op zijn plaats. Krijg je met zo’n 50+ lijf.
Het verval sluipt er langzaam in en de spiegel is keihard.
- Want het is niet alleen die buik. Als ik ’s ochtends opsta, heb ik lijnen in mijn gezicht die steeds meer tijd nodig hebben om weg te trekken.
- Als ik lach, verschijnen er rimpels die ik nooit eerder heb gezien. Niet alleen kleine lachrimpeltjes, maar ook rimpels in mijn wangen. Misschien moet ik niet meer lachen.
- Als ik ’s avonds in joggingbroek op de bank plof, trek ik altijd mijn beha uit. Vroeger was dat sexy, nu zakt ineens alles naar beneden.
- Als ik een tijdje stilzit, gaat opstaan een stuk minder soepel. Die eerste stappen ben ik net een oud vrouwtje.
- Een avondje doorzakken: vergeet het maar. Na drie glazen wijn sta ik op m’n kop en het duurt dagen voor ik weer fris en fruitig ben.
- Ik heb sowieso geen zin meer in uitgaan. Laat mij maar met mijn lief en Netflix op de bank.
- Vroeger werkte ik fulltime, zorgde ik in mijn eentje voor vijf kinderen, deed ik het huishouden in mijn vrije tijd en schilderde ik in het weekend mijn lelijke schutting. Nu begint de werkweek op woensdag al zwaar te worden en val ik op vrijdagavond om acht uur op de bank in slaap.
- Ik ben nog wel blond maar dat komt uit een pakje. En ik moet het regelmatig bijwerken om grijze haren te verbergen.
- Dweilen, te lang op een ongemakkelijke stoel, onkruid wieden: mijn rug vindt het allemaal minder leuk.
- Maar… toen mijn kinderen vorige week de fotoboeken van zolder haalden, keek mijn oudste dochter naar foto’s van toen ik achttien was (maat 34, blond permanentje, prachtig, al had ik daar toen geen idee van) en zei: “Eigenlijk ben je helemaal niet zoveel veranderd, mam.”
- Dus misschien valt het allemaal nog mee.
