Vakantietijd = oorlogstijd. Althans, op (en achter) de schermen wordt in de weken vrije tijd die onze kinderen hebben, heel wat afgevochten. Jammer, vindt Margriet.
Waarom vindt vrijwel elke ouder die ik spreek, het net als ik jammer dat hun kind(eren) binnen aan een schermpje gekluisterd zitten? Ik denk eigenlijk dat er een heel nobele gedachte aan ten grondslag ligt: wij willen dat onze kinderen mooie jeugdherinneringen kweken. En dat kan niet op een beeldschermpje. Nee, daar moet je voor naar buiten. Vinden wij.
Beginnen we niet de helft van onze zinnen met: ‘Nou, wij hadden vroeger geen…’ Of: wij speelden altijd lekker buiten… Tot de straatlantaarns aangingen!’ Tja. Ik denk alleen niet dat er een kind vervolgens zijn iPad of controller in de hoek kiepert en zegt: ‘O, nou dat klinkt goed. Dat wil ik ook wel. Kom broertje, gaan we lekker buitenspelen!’
En toch is het dat ‘buiten’ wat wij voor ogen hebben. Die zorgeloze jeugdherinneringen aan het onbekommerd knikkeren, elastieken, touwtjespringen en verstoppertje doen. En dat alles in de buitenlucht. Behalve over dat rotjochie uit de buurt die altijd valsspeelde, had je geen zorgen en was het altijd lachen met elkaar.
En dat lachen ontbreekt hier vaak. Althans, het wordt meestal overstemd door hun live ‘ondertiteling’, van bijvoorbeeld Fortnite:
What. The. F*CK!!
Kijk dan achter je!
Goos, GOOS wat DOE je?
Kom helpen!
Kill hem dan! NUUU!!
En dan wordt er gestampt of slaat er een deur of komt er een boze zoon benedenwaarts omdat ‘echt niemand er ook maar iets van snapt!’ En dan toch maar volhouden dat dat gamen onderling zo leuk en gezellig is, en vooral erg ontspannend. Right.
Weet je wát ontspannend was? Thuiskomen met drie knikkerzakken vol stuiterballen, ‘presto’s’ en ‘kanjers’ in de mooiste kleuren, omdat ik zoveel had gewonnen bij de battles (of van een leuk klasgenootje gekregen, ook goed). Ook (ont)spannend: stiekem met een bootje door het strengverboden moeras achter ons huis varen. Living on the edge, met de adrenaline razend door ons bloed vanwege zoveel ongehoorzaamheid. En dan thuis erover fluisteren met je broertje of zus, wat een band voor het leven (nouja, in elk geval voor een uur) opleverde.
Dus ja, onze jeugdervaringen speelden zich vaak in de buitenlucht af. En die missen onze kinderen dus. Althans: wij vínden dat zij die missen, omdat dat wij hen ónze onbezorgde jeugd gunnen. Maar misschien zeggen zij later wel tegen hun kinderen: ‘Hè, wil je nou alweer naar buiten met vriendje X? Nou, dat deden wij vroeger veel efficiënter. Wij spraken vroeger al onze vrienden én allemaal onbekenden élke dag, online. In heel Nederland deden we met z’n allen een spel, en dan streden we samen tegen de vijand – en soms tegen elkaar. Dat creëerde een enorme band, want je was samen strategisch verantwoord bezig om het kwaad te bestrijden. Dát waren nog eens tijden. Maar ja, als jij per se met één vriendje naar buiten wilt, moet je dat zelf maar weten.’
Misschien moet ik dát maar bedenken als er weer eens – met de nodige WTF’s – wordt gejoeld dat er iemand ‘NU gekilld’ moet worden. Enne, een troost; Fornite speelt zich af in een prachtig landschap buiten (!); met imposante bergen, groene oerwouden en diepblauw water. Dus ach, zo komen ze nog eens ergens…
Lees ook: Onze ouders op vakantie – zo ging dat in 1955
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
