Juliette neemt met pijn in het hart afscheid van de hoge hakken die haar zoveel genot en nog meer blaren en bedorven avonden hebben bezorgd.
LEES OOK: Perfectionist? Trek eens Donald Duck-sokken aan
Ik draag jullie niet meer, lieve taxischoenen. Die ik taxischoenen noem omdat ik er nauwelijks meer dan een paar meter op kan lopen – precies genoeg om in een taxi te gaan zitten, me te laten afzetten voor het adres waar het feest plaatsvindt, daar een indrukwekkende entree te maken, en vervolgens zo snel mogelijk een stoel of barkruk op te zoeken waar ik met die prachtstiletto’s mooi kan zitten wezen.
Vaarwel, pijn en ongemak. Op blote voeten naar huis na een feestje. Dat onhandige gewankel als ik naar de tramhalte liep, of naar de bar voor een drankje. Die blaren. Die ontelbare hoeveelheden gel-inlegdingetjes die de hemel beloofden maar toch weer niet hielpen tegen de pijn. Avonden die half bedorven waren omdat mijn hele lichaam één grote zere voet werd en al het andere onbelangrijk maakte. Onbereikbare dansvloeren waar ik als een stiefzuster-in-een-te-krap-glazen-muiltje zou afgaan. Grote delen van de wijde wereld die niet bereikbaar waren omdat ik al na drie straten moest gaan zitten.
Vaarwel, schoonheid. Die intrigerende lome, sexy loop die je op hoge hakken hebt. Dat alle kleren mooier staan. Dat ik langer lijk dan mijn 1.62. En dus dunner. Die fantastische ontwerpen. Die uitzinnig mooie damesachtigheid waarvan ik zo houd. Dat prachtbeeld van mijzelf in de spiegel.
Dit weekend moeten jullie eraan geloven. Ook al staat er Marc Jacobs onder de voetzolen (vondst in een tweedehands winkel), ook al ben je van rood velours (hakken van acht centimeter, alleen aangehad op een foto voor een tijdschrift), ook al herinner je me aan die keer dat ik voor het eerst alleen in Parijs was (zwarte slingbacks met een wit biesje), aan mijn eerste huwelijk (rode laarsjes met een bontrandje), aan mijn tweede huwelijk (crème met een T-bandje en een diabolohak), aan de begrafenis van mijn vader (dure zwart sùede pumps die in de grond wegzakten), aan de vreugde toen ik ze ontdekte in een winkel en er verrukt mee voor de spiegel stond, waarna ik ze nooit meer heb gedragen (gouden stiletto’s met zwart borduursel). Jammer dan, dat je zo mooi bent, dat ik je nooit heb gedragen, of maar één keer, of vele malen maar wel twintig jaar geleden, jammer dat jullie heel duur waren, of aan de andere kant van de wereld gekocht en in mijn koffer meegesleept, dat ik ze droeg toen mijn man me voor het eerst kuste, dat ze me fantastisch stonden toen ik 25 was. We hadden een innige band, maar die is er niet meer, in elk geval niet meer zo sterk als toen ik verliefd op je werd. Wij zijn uit elkaar gegroeid. Jullie passen niet meer in mijn leven. Wij moeten scheiden.
Kom maar binnen, lieve ballerina’s, veterschoentjes, stoere laarzen, pantoffeltjes en sandaaltjes. Ik ga kritisch naar jullie zoeken. Want ik heb geen zin in Jo-met-de-banjo-stappers, gezondheidscrocs, bejaardenschoenen of jezussandalen. Ik wil wel iets verstandigs aan mijn voeten, maar zo verstandig hoeft het nou ook weer niet. Ik ga op zoek naar een echte match: je moet mooi zijn én lekker, aantrekkelijk en toch gemakkelijk. Je moet er onverstandig uitzien en verstandig zijn. Ik ga je koesteren zodra ik je gevonden heb. Ik ga met je wandelen en dansen. Ik ga de wereld verkennen, zonder blaren. Een stukje minder lang en slank, maar met het hoofd hoog en de kin vooruit, en niet bang om te struikelen. Met beide benen op de grond.
Hé, stiletto’s. Zijn jullie er nu nog? Ik zal even een taxi voor jullie bellen.
