Er was een tijd dat Margriet doodleuk krokodillen aaide. Tegenwoordig barst ze in snikken uit als ze een muis tegenkomt. En dat is de schuld van haar kinderen.
Ik was nooit een watje. Als 24-jarige peddelde ik in Venezuela in een wiebelige kajak over de Orinocorivier op zoek naar krokodillen. Je zag hun oogjes vlak boven het wateroppervlak glinsteren. Hebbes, daar trok een gids een klein exemplaar uit het water. Zonder vrees aaide ik het beest. De dag erna deed ik in datzelfde water een wedstrijdje hardzwemmen naar de overkant van de rivier.
Tot zover mijn heldenverhaal. Twaalf jaar later veranderde mijn leven totaal. Niks dramatisch hoor, ik kreeg gewoon kinderen. Na de tweede bevalling was mijn lef voorgoed verdwenen. In het Lago Maggiore raakte ik een paar meter van de kant opeens in paniek. Hoe diep is het hier eigenlijk, vroeg ik me af. Ik zag mijzelf als minuscuul poppetje op een enorm wateroppervlak met een onpeilbare blauwzwarte diepte onder me. Als een dolle crawlde ik terug naar de kant.
Ik ging dromen over kleine, benauwde ruimtes. En vond heel veel mensen op één plek opeens een beetje eng. Spreken in het openbaar werd een dingetje. Ik zag mijn kinderen dankzij een windvlaag van het fietspad voor een auto waaien. En bij een wandeling in de Grand Canyon hoorde ik in gedachten al de helpkreet van mijn zoontjes die in het ravijn storten.
Ik ben ook opeens bang voor muizen. Gisteren was er weer een mouse-in-da-house. Huil. Jaja, ik weet het, klein beestje, ongevaarlijk – zeker vergeleken met de gemiddelde krokodil. Ik snap hoe het zit. Ik vraag me af waarom ik niet bang ben voor een vogel, hond of eekhoorn, beesten die beduidend groter zijn. Ik ben daar niet bang voor te krijgen, maar raak in dolle paniek van zo’n zoefzoef voorbijschietende ietepetieterige Jerry. ‘Hij is banger voor jou dan andersom,’ stellen mensen me gerust. Nou, nee. Heb je ooit een muis van angst zien huilen? Precies.
Als ze moeder worden, ontwikkelen een op de tien vrouwen obsessieve angsten. Ze vrezen hun kind per ongeluk pijn te doen, zijn extreem bezorgd, krijgen smetvrees of worden claustrofobisch. Ieder z’n angst. Het zal ongetwijfeld een biologische functie hebben, maar wat kan ik terugverlangen naar de tijd dat ik onbezonnen een rivier overzwom.
Lees ook: 10 dingen waarin wij sprekend lijken op onze puberkinderen
