Carlos (29), de zoon van Tessa (53), wil geen contact meer met haar. Dat vindt ze heel verdrietig en ze weet nog steeds niet precies waarom het zo is misgegaan.

“Carlos had al een paar relaties gehad toen hij verliefd werd op Merel. Mijn man en ik waren blij voor hem, enkele vrienden van hem waren al gesetteld en we wisten dat hij ook verlangde naar een maatje voor het leven. Dus nodigden we hem en Merel uit voor familiedingetjes, leerden haar wat beter kennen en hoopten er het beste van.

Ik zag hoe gek hij op haar was, maar ik zag ook iets… alsof het te mooi was om waar te zijn. Ze was zo attent en zo lief, dat ik erop aansloeg. Nooit iets van gezegd, hij was een volwassen man en we hadden zijn keuzes maar te accepteren. Het was echter wel opmerkelijk hoe hun relatie verschilde met die van zijn jongere broer die jong getrouwd was. Zijn vrouw en hij waren aan elkaar gewaagd met humor, kibbelen en ambities. Het knetterde wel eens tussen hen, maar op een goede manier. Tussen Carlos en Merel zag ik meer… manipulatie. Spanning.

Aan de ene kant kon ze zeer overtuigend zijn kant kiezen, aan de andere kant voelde het soms ook alsof ze hem verzwakte in wie hij was. Ze kon chagrijnig zijn op een manier die ik in gezelschap ongepast vond en dan liep hij het vuur uit zijn sloffen om het haar naar de zin te maken. Alles moest altijd op haar manier, ze vond het ‘ongezellig’ als hij iets met zijn vrienden ging doen, dus dan deed hij het maar niet. Op een gegeven moment waren ook wij blijkbaar ongezellig geworden, want ze kwamen niet meer langs. Zo isoleerde ze hem stukje bij beetje van ons, van zijn broer, van zijn vrienden en van zijn grootouders.

En zo verdween Carlos steeds meer in die relatie. Ze trokken meer naar haar kant van de familie. Dat kan, maar verdrietig vond ik het wel, omdat we altijd ons best hadden gedaan om ze het gevoel te geven dat ze welkom waren (al was ik niet dol op Merels nukken en grillen, dat zeg ik eerlijk. Nog erger was het dat hij op een gegeven moment ook niet meer in zijn eentje naar ons toekwam. Zogenaamd geen tijd, maar intussen wel tijd om bij zijn schoonfamilie te klussen of met hen op vakantie te gaan.

Het stomme is: als we nu ooit ergens ruzie over hadden gehad, dan was er een reden geweest. Maar er is nooit echt iets gebeurd dat deze volledige terugtrekking rechtvaardigt. We hebben nooit iets naars gezegd over Merel, we hebben hem gesteund tijdens zijn studie en toen hij werkte, we hebben hen geholpen met hun eerste huis. En toen was het blijkbaar klaar en is hij langzaam en stilletjes uit ons leven verdwenen.

Opeens was hij niet meer een van ons, maar van haar. En wij pasten daar niet meer bij. Waarom, dat weet ik nog altijd niet. Via een oom van Merel die in dezelfde branche werkt als mijn man hebben we gehoord dat Merel erg nare dingen over ons zegt. Dat we Carlos niet op waarde schatten, dat hij pas gelukkig is sinds hij haar heeft leren kennen. En dat hij ‘rust’ wil. Waarvan? Het was niet alsof we elkaar eerst dagelijks spraken.

Nu zou dat niet eens meer kunnen, want hij heeft een nieuw telefoonnummer wat hij niet met ons heeft gedeeld, zodat we hem niet meer kunnen appen. Ik weet via de oom dat ze inmiddels in België wonen, dicht bij haar Limburgse familie. Het adres heb ik niet, op de socials zijn we geblokkeerd. Als hem iets overkomt – ik denk niet dat we het te weten zouden komen.

We hebben bij Merels ouders op de stoep gestaan, maar ze wilden niet met ons praten. De oom is ons enige lijntje, die vertelde dat Carlos inmiddels ook een andere baan heeft, maar ‘mocht’ niet zeggen waar. Via een vriend hebben we dat toch kunnen achterhalen. Op goed geluk heb ik er een brief naartoe gestuurd, waarin ik heb gezegd hoe verdrietig ik de hele situatie vond, maar dat we heel veel van hem hielden en dat hij altijd welkom was. Nooit iets op terug gehoord. Niet dat ik het had verwacht, maar het doofde ook weer een vonkje hoop.

We zouden hem een keer kunnen opwachten op zijn werk, maar ik denk dat dat zal worden uitgelegd als stalking. Bovendien zijn er ook wel grenzen aan hoeveel energie ik er nog in kan steken. Ik ben al zo ontzettend verdrietig, wanhopig en boos geweest – ik merk dat ik tegen de grenzen van mijn machteloosheid aanloop. Ik kan Carlos moeilijk dwingen om contact met ons te leggen en heb maar gewoon te accepteren dat hij niet langer deel wil uitmaken van ons leven.

Het is beter om me meer te richten op dingen die wel goed gaan: mijn werk, de relatie met mijn man, vriendinnen, het feit dat mijn jongste zoon en zijn vrouw hun eerste kind verwachten. Tegelijk zijn er ook zoveel momenten die me eraan herinneren dat er iemand mist in ons gezin, dat Carlos nooit ver uit mijn gedachten is.

Het jongetje dat me moeder maakte. Waarmee ik de eendjes voerde. Waarvoor ik eindeloos langs de lijn heb gestaan. Met wie ik samen wiskunde maakte. Die ik troostte bij zijn eerste gebroken hart. Die ik uitfoeterde bij zijn eerste kater. Op wie ik zo trots was toen hij afstudeerde. Hij is er nog, hij leeft. Maar tegelijk is hij er niet meer en ik kan niet zeggen hoe pijnlijk ik dat vind.

Om privacyredenen zijn de namen veranderd

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!