Ella worstelt zich door het lijstje populaire babynamen van 2017 en vestigt al haar hoop op Zeeland. Daar dachten ze in 2017: ‘Flikker toch op met je Emma’s en je Finns’.
Noah, Sem, Levi, Sara, Adam, Eva – het wemelt van de Bijbelse namen in de lijst van populairste voornamen van 2017, dat de Sociale Verzekeringsbank bekend maakte. Opvallend, gezien de leegloop van de kerken – ik vermoed dat het hier vooral om een bakfietsouder-rage gaat, die iets semi-traditioneels willen voor hun kroost, maar verder niet zoveel hebben met kathedralen, kerken dan wel synagogen. Op zich niets mis mee, ze zijn in elk geval begrijpelijk en te spellen – altijd prettig als de drager vooruit wil in het leven.
Een naam blijkt een gemiddelde levensduur van veertig jaar te hebben. Twintig jaar om ‘in’ te raken, twintig jaar om weer ‘uit’ te raken. Zelf kom ik uit een generatie met veel Moniques, Yvonnes, Ingrids, Petra’s en Karins, namen die je nu niet vaak meer op geboortekaartjes ziet staan. We werden nog vernoemd naar oma’s die Cornelia, Adriana of Hendrika heetten. Dat eerbetoon werd vaak verstopt tussen de doopnamen, waar in vele gevallen ook nog een Maria tussen zat, of je nu katholiek of protestants werd opgevoed, of een meisje was of een jongetje. Maria dekte gewoon lekker alles.
Ella kwam destijds nog weinig voor. Ik kwam er in mijn jeugd maar twee tegen: een snobby personage in een boek van Cissy van Marxveldt en een dienstmeisje. En Ella Fitzgerald, natuurlijk, maar die was als Amerikaans jazzicoon niet echt iemand met wie ik me makkelijk kon identificeren. Kortom: ik heb in de rekken nooit een kant-en-klare sleutelhanger met mijn naam kunnen vinden, wat op je zevende diepe wonden kan slaan.
Tegenwoordig is het in om je kind een aparte naam te geven of die toch op zijn minst raar te spellen. Ik moet die van mijn eigen neefje en nichtje nog altijd even checken en ook bij mening buurtkind is mijn eerste gedachte: hoe schrijf je dat? Het is natuurlijk buitengewoon liefdevol bedoeld, om de prins of prinses van dienst een bijpassend bijzonder leven toe te wensen. Maar ik heb toch moeite met al te originele namen als Jean-Gennathalia, Qinoa of Qut voor een meisje. Wat als je Servet rond zijn dertiende toch echt Tafellaken wil worden genoemd? En wee het jongetje dat Ghëarmiangelijanno werd genoemd en levenslang zijn naam moet spellen. Ik gok erop dat het inmiddels ‘Hoi, ik ben Gé’ is geworden.
Nu is het natuurlijk lastig om een naam te verzinnen voor iemand die je nog helemaal niet kent. Bij gebrek aan kinderen heb ik uitsluitend ervaring met namen verzinnen voor huisdieren en dat was al ingewikkeld genoeg. Wilhelmina voor een enorme kat die getekend was met een beeldig bontje om haar nek was zeer goed gekozen, Sandra bleek meer een Santje te zijn, Luna voor een zwarte kat begin jaren negentig een hippe keuze.
Bij honden is het nog moeilijker, als je bij de fokker voor het eerst een soort schattige cavia te zien krijgt die een naam moet krijgen. Josephine bleek een schot in de roos voor het harige adoptiekind dat zou uitgroeien tot een koppige, koninklijke teckel. Met haar zusje, dat er twee jaar later bijkwam, had ik meer moeite. Ik ging erheen met in mijn hoofd iets als Charlotte, Roosje of Annabel. En leerde in de maanden voor ze mee mocht een pupje kennen waar die namen helemaal niet bij pasten. Ze bleek een absolute Pippa te zijn en ik was dolblij even de tijd te hebben gekregen om dat te laten landen – een luxe die mensenouders niet hebben. Want misschien dat ze dan toch iets anders hadden gekozen als Rayviënshellinne of Svastika.
Maar goed, ook aan een Lamaar of Sam-Sam wen je natuurlijk vanzelf. Trendbreker in namenland is trouwens Zeeland. Gotta love them. Daar dachten ze in 2017: ‘Flikker toch op met je Emma’s en je Finn’s, wij noemen onze kinderen gewoon Jan en Johanna.’ Héérlijk. Ik voel een trend opkomen.
Lees ook: Ellen is het zorgen zat, en nu weet ze hoe dat komt
