Wie na zijn vijftigste aan een nieuwe relatie begint, kan maar deels een schone lei zijn. Hoe is het, opnieuw te beginnen na een lange verbintenis? Wat laat je achter, wat neem je mee, in hoeverre heb je daar iets over te zeggen? Joyce (52) zoekt het uit, gelukkig samen met haar nieuwe liefde.

Soms voel ik me net een kliekje. Opnieuw opgewarmd en nog even goed doorgebakken en -geroerd, smaak ik op zich, geloof ik, beter dan voorheen. Intenser, evenwichtiger, beter gemengd, met smaken die op elkaar zijn gaan inwerken. Dat is het voordeel van het kliekjesdom. Maar nadelen zijn er ook, zoals dat ik wat gepeperder ben dan tevoren. Zo zout heb je het nog nooit gegeten, anders gezegd.

Verkering na een relatie van 30 jaar

Na een relatie van een kleine dertig jaar stort ik me in een nieuwe verbintenis. Of althans: zo zal de goegemeente het opvatten, hetgeen me meestentijds worst zal zijn. Ik word wel geraakt, als er over me gesmiespeld wordt dat ik ‘zeker niet alleen kan zijn,’ en me dat toevallig ter ore komt. Maar ik heb in mijn lange leven – 52 ben ik- wel geleerd dat ik niet verplicht ben tot uitleg. Als die types iets eerder naar me hadden geluisterd, hadden ze geweten hoe lang ik tijdens mijn samenleving al alleen was. Officieel niet, maar officieus des te meer. Kom bij mij niet aanzetten met gemakzuchtige meningen over wat ‘alleen zijn’ is, met dat ik zou moeten leren op eigen benen te staan: ik weet er heus al lang alles van. Alleen zijn gaat samen pas echt heel goed, geloof me. Mijn ex had me al lang in de steek gelaten, voordat hij me officieel in de steek liet. Hij raakte me al jaren niet meer aan, en dan bedoel ik op alle manieren, niet alleen seks. In dingen samendoen had hij meestentijds geen trek. Je kunt me nu best getikt vinden, ga je gang, maar ik was gedurende de jaren hiervoor een stuk getikter. Ik bleef tegen de klippen op in ons geloven, hopen op verbetering, erop inzetten. Tot ik ineens te horen kreeg dat het echt op was, wat hem betrof, dat daar niets meer aan te doen viel en dat alle redenen die hij voor zijn absentie tot dan toe opgaf, overspannen, gedeprimeerd, overbelast, gelul waren geweest. Of wel waar, maar niet het hele verhaal.

Van beste vrienden naar geliefden

En nu ga ik trouwen met iemand die me wél ziet staan, in alles steunt, om me moet lachen, me koestert, graag met me optrekt en trots op me is – zoals ik op hem. Beste vrienden waren we sinds jaar en dag, nu zijn we geliefden. Ik kijk in zijn grote bruine ogen en kus zijn hals, ik houd zo van hoe hij in de wereld staat, zelfverzekerd, en van hoe hij goed hij kijkt en voelt en luistert. Hij geniet zo gemakkelijk, van ‘pas geverfd hout’ dat glinstert in de zon, van hoe tussen twee stoeptegels een paddenstoeltje opkomt, van architectuur en muziek. En ik moet zo ontzettend om hem lachen, met zijn voorkeur voor slapstick. Zelden doet hij niet alsof hij struikelt wanneer hij met een kop thee door de kamer loopt en juist de herhaling maakt dat – oké, genoeg gezwijmeld.

‘We betonen ons soms een kliekje’

We zijn allebei dus al oud, of eh, op leeftijd, en weliswaar niet der dagen zat, maar we hebben natuurlijk wel allebei, zoals dat heet, ‘bagage.’ Bij hem is het al lang geleden dat hij met iemand samenwoonde, bij mij nog maar kort, maar allebei betonen we ons soms een kliekje – al vormen we samen een geheel nieuw recept. Er zijn momenten dat het mengen moeizaam gaat. In zijn auto wijs ik op een bril die tussen de voorstoelen ligt. ‘Moet die niet mee naar binnen?’, vraag ik. Hij schudt geërgerd zijn hoofd. Hoe kan ik denken dat hij zomaar een bril laat slingeren? Dit is zijn autobril! Hij weet zelf wel welke bril waar ligt, ik hoef daar niet om te denken.

En maar weer moederen

Oeps. Groot gelijk heeft-ie, natuurlijk. En het is niet zijn bedoeling, of de mijne, de ander op de vingers te tikken of aan het schrikken te maken. Maar we schrikken wel. Ik omdat ik nu eenmaal gewend ben aan een relatie met een heel andere man, die altijd alles kwijt was en vergat, een man die me over zich liet moederen. Ik ben goed in moederen, en, laten we wel zijn, deed het ook wel graag. Ik denk nu eenmaal snel, let goed op, deels noodgedwongen omdat mijn kinderen en mijn man het niet deden, deels uit vrije wil, dat het nu vanzelf gaat. Het is mijn tweede natuur geworden. Ik moet het leren laten.

Kapitein op eigen schip of domme matroos?

Andersom geldt hetzelfde. Mijn nieuwe man heeft evengoed de neiging voor mij te denken, als ik voor hem. ‘Zou het niet handiger zijn om…’ ligt hem in de mond bestorven. Zou het niet handiger zijn om éérst te checken of alles wat in een keukenkastje ligt, er niet uitsteekt, voordat ik tegen het deurtje dat niet dicht wil, begin te rammen? Zou het niet handiger zijn om een lijstje te maken van wat er allemaal moet gebeuren en dan mijn tijd in te delen, alvorens door te draaien? Wij zijn allebei gewend de kapitein op het schip te zijn, en nu samen in een gans nieuwe dynamiek verzeild geraakt. Maar het is voor ons allebei behalve lastig, vooral ook heerlijk, als we eens de domme matroos mogen uithangen, denk ik dan maar.

Kliekjesdom

Het lastigste deel van het kliekjesdom is de schade die uit eerdere relaties is blijven hangen. We zijn allebei door exen belazerd, op verschillende manieren, en soms speelt dat op. Hij is bang dat ik vreemdga. Ik ben bang dat hij me niet ziet staan. Allebei denken we hier en daar een signaal op te pikken en springen dan bovenop de kast. We worden boos op elkaar waar we eigenlijk boos zijn op anderen, uit ons verleden. Gelukkig zijn we ook oud en wijs genoeg om deze zaken dan uit te zoeken, uit te praten. Met geduld en begrip en al gauw weer met een lach. Kliekjes zijn we nu eenmaal. Maar wel heel bijzonder lekkere, vooral stevig dooreengeroerd.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)