Laura (51) heeft – na een relatie van 28 jaar – een nieuwe man, met wie ze een nieuw thuis bouwt. Hoe is het om op middelbare leeftijd opnieuw te beginnen? 

Mijn nieuwe vriend slaapt met het raam open. Altijd. Dat is een hele omwenteling, want ik was achtentwintig jaar – meer dan de helft van mijn leven – samen met iemand die alles het liefste potdicht hield, uit angst voor spinnen, muggen, buren en wat dies meer zij. De tuindeuren, de bovenlichten, de schuif-, kantel- en kiepramen: wat hem betrof, bleven ze dicht, zelfs in de zomer.

Raampje open, raampje dicht?

Mijn nieuwe vriend is het andere uiterste: zelfs als het vriest of hagelt, in het holst van de winter, blijft wat hem betreft het raam op een kier. De boel moet te allen tijde kunnen doorwaaien, vindt hij: ‘Lekker fris!’ Ineens ben ík het bedompte(re) type, want een poolwind over het bed gaat me net wat te ver. Het is maar een voorbeeldje van hoe anders de kaarten ineens geschud kunnen raken, wanneer je op vrij late leeftijd nog eens helemaal opnieuw begint. Ik kijk voortdurend verbaasd op. Er is zoveel ingesleten geraakt, ik ben zo gewend aan van alles, ik rol van de ene verrassing in de andere. Het geeft een heel nieuwe, nee het ís een heel nieuwe energie, wij samen. Zonder dat je het merkt ga je, als je langdurig samenwoont, denken dat het patroon dat inslijt, hét patroon is. Dat het gewoon zo werkt, dat het zo hoort, niet anders kan en ook: dat je weet hoe je bent, wat je je kunt veroorloven en wat niet, noem maar op.

We gaan trouwen!

Maar het kan dus wel anders, en wel op alle gebieden, van het grootste tot het kleinste. Mijn nieuwe vriend wil bijvoorbeeld met mij trouwen, en getrouwd ben ik nog nooit. Het ontroert me oneindig veel meer dan ik had verwacht, want ik ging er meer dan mijn halve leven – wel samen, maar dus niet gehuwd – vanuit dat ik trouwen onzin vond. Een dure, onzinnige grap, betekenisloos, niets voor mij. En nu? Nu bekijk ik mijn verlovingsring keer op keer, als de eerste de beste bakvis, en schieten me telkens de tranen in de ogen. Dat hij dat met me wil! Dat ik dat met hem wil! Dat wij dat samen willen! Wat prachtig en echt is het, te trouwen!

Praktische man

Het samenzijn met mijn nieuwe man is niets minder dan een openbaring, op zowat elk vlak, en op elk moment van elke dag en de nacht. Hij ruimt op en neemt het aanrecht af na het koken, om nog maar iets te noemen. Net als ik. Ik weet dat het truttig klinkt, maar zoiets lucht eerlijk gezegd reuze op. Dat je hetzelfde normaal blijkt te kunnen vinden, en niet op dit soort zaken aan hoeft te dringen. Dat je niet alleen dezelfde normen en waarden hebt over abstracte zaken, maar ook over praktische. 

Natuurlijk is het ook wel wennen, hoe anders hij in het leven staat dan mijn vorige partner. Hij heeft meer ideeën en meningen, en is veel sturender. Sinds kort woon ik al in het nieuwe huis, waar hij binnenkort ook komt wonen. Op de verhuisdag zelf pakte ik zo snel mogelijk mijn dozen uit en gaf al mijn zooi een plek. Hoe eerder alles ergens stond, hoe beter, leek mij: weinig is immers zo stressvol en irritant en vermoeiend, als verhuizen. 

Meningen geven

In de geweldige nieuwe droomkeuken, vlak voor mijn komst geschilderd in de kleuren van onze keuze, zit boven het aanrecht een lange plank. Hup, hup ik zette hem vol met mooie blikjes en voorraadpotten, een eierrek, een gekoesterd vaasje. Het zag er meteen fantastisch uit! Mijn nieuwe vriend vond dat duidelijk ook, maar keek toch ook wel enigszins misprijzend. ‘Wat is er?’ zei ik verbaasd. Hij schudde zijn hoofd, haalde een vinger langs de plank, en legde uit dat ik beter eerst had kunnen schoonmaken: nu prijkte alles wat te pronken stond, in een dikke stoflaag.

Hij had gelijk. Groot gelijk zelfs. Ik had het wel gezien, ik had het alleen niet willen zien. Natuurlijk was het logischer en beter geweest, eerst schoon te maken… maar ik was zo murw van het verhuizen, zo gaar. Geen zin meer en geen puf. Alsnog kreeg ik een lange uitleg van waarom het toch beter was geweest als… ik sputterde iets, maar moest vooral lachen om de toelichting die hij gaf. Zoiets is compleet nieuw voor me. De man die ik vroeger had, maakte nooit aanmerkingen op mijn gedrag. Die slikte alles in uit angst voor ruzie.

Er is evenwicht

Natuurlijk hoef je in een relatie niet al je emoties aldoor uit te venten en ontzie je elkaar altijd wel een beetje, het blijft een compromis. Maar ik ben echt verguld met een man die van zijn hart geen moordkuil maakt. Mijn verloofde zegt vrijelijk wat ‘ie denkt, vindt en voelt, en andersom kan ik dat ook: er is evenwicht. Ik hoef niet aldoor te raden naar wat hij vindt. Hij en ik zorgen voor elkaar. We komen uit voor onze mening en voor ons gevoel. Het raam staat open. Houden zo.