Nely Niesten (83) eindigde na 68 jaar weer bij haar eerste vriendje. De jongen met wie ze als vijftienjarige zo fijn kon fietsen, zwemmen en schaatsen. Een verhaal dat leest als een romantisch boek. ‘Die avond hebben we in het steegje gezoend. Jan was nogal bleu, ik denk dat ik zijn eerste meisje was.’
“Ik was vijftien en liep elke zaterdagavond met een meidengroep door de hoofdstraat van ons dorp. Lol maken met de jongens die we daar tegenkwamen. Leuk en spannend. Ik merkte dat de jongens stuk voor stuk gek op me waren. Ik liep een tijdje op met Jan, daarna kreeg ik wat met een andere Jan. Hij was nogal bleu, heel verlegen. Jan vroeg me mee naar de bioscoop. Die avond hebben we in het steegje voor het eerst gezoend. Volgens mij was ik zijn eerste meisje.
We trokken steeds vaker met elkaar op. Als Jan met zijn vrienden langs mijn huis liep, rende ik naar boven om hem vanuit het zolderraam na te kijken. Het was zo’n ontzettend leuke tijd. Doordeweeks fietsten we na schooltijd samen op. We zwommen of gingen kanoën. In de winter bonden we de schaatsen onder. Ik kon zo vanaf mijn huis op het ijs stappen, waar Jan me al stond op te wachten. Een keer maakte ik een pirouette in zijn armen, maar dat ging mis en eindigde met een tand door de lip.
Alle meiden van mijn groepje waren katholiek, Jan en zijn vrienden waren protestant. Voor Jan maakte dat niet uit, bij mij thuis dachten ze daar anders over. Ik vertelde daarom maar niets over mijn verkering. Lang heeft het ook niet geduurd tussen Jan en mij. Op mijn zestiende ontmoette ik Gerard op gymnastiekvereniging SSS – Sport Staalt Spieren. Hij werd mijn volgende vriendje. We hadden zeven jaar verkering, daarna zijn we getrouwd.
Jan vond het een tijdje best verdrietig dat ik niet langer zijn vriendinnetje was. Omdat we in hetzelfde dorp woonden, kwamen we elkaar vaak tegen. Zo leerde hij ook Gerard kennen. Als Jan en ik elkaar zagen, gaven we elkaar altijd een kus en een knuffel. Voor Gerard was dat geen probleem. Hij is nooit jaloers geweest, hij wist wat hij aan me had.
Gerard was mijn grote liefde en ik de zijne. Hij was een goedzak, een rustige man die voor iedereen klaarstond. We zijn 64 jaar bij elkaar geweest, waarvan 58 getrouwd. We kregen twee dochters en een zoon, drie geweldige kinderen voor wie hij de liefste, vrolijkste, grappigste vader van de wereld was. Ik had zo graag gewild dat Gerard en ik ons diamanten huwelijk zouden halen, dat we nog ouder met elkaar zouden worden. Helaas, kort na zijn zestigste verjaardag begon hij geleidelijk aan te dementeren. Dat had ik in het begin niet zo in de gaten. ‘Papa wordt wat vergeetachtig’, zeiden de kinderen weleens. Het werd me pas duidelijk dat er meer aan de hand was toen ik Gerard in de tuin zag zoeken naar kwijtgeraakte spullen. Hij ging ’s nachts door het huis spoken. Ik moest hem constant in de gaten houden, alsof hij een peutertje was en ik zijn moeder. Ik werd mager van de zorgen, zo uitgeput was ik. Uiteindelijk greep mijn zoon Peter in: ‘Zo kan het niet langer, mama.’ Het was Peter die regelde dat Gerard naar een verpleegtehuis verhuisde – ik had het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen die beslissing te nemen. Gelukkig steunden mijn kinderen me geweldig, zij zijn mijn alles.
Twee keer per dag ging ik naar Gerard toe, die bezoekjes vulden mijn dag. We bleven liefdevol verbonden, maar contact maken werd elke dag moeilijker. Als ik mijn arm om zijn nek legde, zag ik dat het hem lichamelijk pijn deed. Ik kon uiteindelijk alleen nog maar zijn hand vasthouden. Gerard herkende me nog vaag, werd almaar afweziger. Hij vervreemdde van de kinderen en kleinkinderen, maar begroette ze wel enthousiast als ze hem bezochten. Hij moet ergens hebben geweten dat het geliefde dierbaren waren.
En toen werd Gerard ziek. De dokter wilde hem nog behandelen, ik vond het beter dat niet te doen. Het was mooi geweest, hij hoefde niet langer zo te leven. Ik had er vrede mee dat hij zou sterven. Hoe verdrietig het ook was afscheid te nemen.
Je kunt je niet voorbereiden op een leven alleen, zonder je geliefde. Ik fiets en ik wandel, ik zit bij de kaartvereniging en speelde volleybal. In het dorp kennen de meeste mensen me van naam en gezicht. En toch voelde ik me ontredderd. Mijn energie verdween – geen zin in mijn hobby’s, geen puf voor het huishouden, ik gaf niet meer om mooie kleren. Tegenover de kinderen hield ik me groot, ik hoopte dat ze niks aan me zouden merken. Dat deden ze wel natuurlijk. Het brak hun hart om me zo te zien.
Ik kan slecht alleen zijn. Na zo’n lang en liefdevol huwelijk ben je met de ander vergroeid. Aan aandacht van mannen had ik geen gebrek hoor, wat dat betreft was er niets veranderd sinds mijn vijftiende. Op de kaartclub toonde een van de heren duidelijk interesse in me. Hij pakte soms mijn hand, maar nee, ik wilde er niet van weten. Ook een andere man toonde belangstelling, een zestiger notabene. Toen hij hoorde hoe oud ik was kon hij niet geloven dat we geen leeftijdsgenoten waren. Heel vleiend natuurlijk, maar het deed me niks. De eerste jaren na Gerards overlijden dacht ik geregeld: als ik morgen niet wakker word, vind ik het goed,
Geen idee hoe Jan te horen kreeg dat het niet goed met me ging. Hij woonde inmiddels een dorp verderop. Hij wist dat ik weduwe was, hij is nog op de uitvaart van Gerard geweest. Dat waardeerde ik zeer, ik had nog altijd vriendschappelijke gevoelens voor hem, meer niet. Ik was dan ook verbaasd toen hij me belde. En meteen met de deur in huis viel: ‘Nely, wil je weer mijn meisje zijn?’ Van die verlegen, bleue jongeman was niks meer over. Hij heeft letterlijk gedacht: als ze me niet wil, dan merk ik het vanzelf. Hij had gehoord hoe eenzaam en verdrietig ik was, dat raakte hem zo dat hij besloot contact op te nemen.
Diezelfde avond stond hij bij me op de stoep. Een heel gek, maar opeens zag ik hem door een andere bril. We hebben die avond zo gelachen, wat vond ik hem leuk. We werden verliefd. Ik was even bang dat de kinderen het raar zouden vinden, zo kort na het overlijden van hun vader. Ik heb ze gevraagd of ik mijn oude liefde van vroeger weer in mijn leven mocht verwelkomen. Ze waren zo blij voor ons, net als de kinderen van Jan. Ze gunden het me, ook omdat ze weten dat ik Gerard nooit zal vergeten. Hij blijft mijn eerste grote liefde.
Jan is al dertien jaar weduwnaar, hij verloor zijn vrouw aan kanker en heeft haar de laatste maanden van haar leven verzorgd. We weten allebei hoe het is om intens van een ander te houden, hoe het is voor je hulpbehoevende partner te zorgen.
Dankzij Jan voel ik me weer levend, een verliefde achttienjarige. We hebben een geweldig leven. Met zijn tweetjes een weekendje naar Limburg, dat voelt als vakantie. We zijn nu een jaar samen, lopen hand in hand over straat en verblijven op een roze wolk. Het hele dorp wist in mum van tijd dat we een stel zijn. Iedereen was zo blij me gelukkig te zien, ze hadden zich zo’n zorgen om me gemaakt.
‘Ik wil wel mijn vrijheid behouden’, zei Jan in het begin van onze relatie. Hij wilde niet de hele dag als tortelduifjes op elkaars lip zitten. Ik vond het prima, ik heb ook mijn eigen ruimte nodig, wil mijn eigen dingen blijven doen. ’s Middags fiets ik naar hem toe, dan zitten we in de zon op zijn balkon. De ene keer blijf ik slapen, de andere keer ga ik ’s avonds weer naar huis. En soms sla ik een dag over, hoewel ik aan Jan merk dat hij dat dan toch wel jammer vindt. Een keer kwam ik drie kwartier later dan normaal bij hem thuis. ‘Was je verdwaald?’ grijnsde hij. We vinden het allebei goed zo, ieder ons eigen huis. Op deze manier blijft het spannend.
Net als Gerard is Jan ontzettend lief, maar Gerard was heel rustig terwijl Jan veel drukker is. Een echte geksteker, zoals ze bij ons zeggen. Met een serieus gezicht kan hij de mafste dingen beweren. Ik heb nog nooit zoveel gelachen als het laatste jaar. Ik voel me blij en verrukt. Ik straal, ik lach, ik kijk uit naar iedere dag met mijn nieuwe oude liefde.”
 eindigde na 68 jaar weer bij haar eerste vriendje. De jongen met wie ze als vijftienjarige zo fijn kon fietsen en zwemmen.){kind=link}