Mensen met hooikoorts worden geacht geen boodschappen te gaan doen. Maar als Miriam desondanks het toch waagt om naar de supermarkt te gaan ontdekt ze iets heel vreemds…
Ik hoopte dat ik dit jaar de dans zou ontspringen. Begin maart nam ik al de nodige maatregelen en slikte ik dagelijks mijn antihistaminepilletje. Ik moest er niet aan denken dat geen boodschappen meer mocht doen. Vanuit het RIVM kwam het dringende advies om bij hooikoortsklachten binnen te blijven en zeker niet naar de supermarkt te gaan. Wat in mijn geval een ramp zou betekenen omdat ik voor meerdere mensen boodschappen doe.
De eerste keer dat er zich hooikoorts bij mij werd geconstateerd was ik veertig. Van het ene op het andere moment had ik vage klachten en belandde ik bij de huisarts. Hij verwees mij door naar de allergiepoli en daar kwam ik erachter dat ik niet alleen hooikoorts bleek te hebben, maar dat ik ook overgevoelig ben voor een hele trits aan voedingsmiddelen zoals tomaten, appels en schaaldieren. En dat ik extreem sterk reageer op huismijt.
Blijkbaar kan je daar op elke leeftijd last van gaan krijgen. Het verklaarde wel, achteraf, waarom ik zo vaak buikpijn had na het eten, en waarom ik vaak zo’n jeuk had in mijn mond. Na jaren ervaring weet ik nu bijvoorbeeld precies welke tomaten ik wel en welke ik niet kan eten. En weet ik ook dat ik beter niet kan gaan tuinieren omdat ik daarna dagenlang beroerd ben.
Helaas, ondanks mijn voorzorgsmaatregelen werd ik gisteren wakker met een hoofd vol watten, jeukende ogen en de ene na de andere niesbui. Ik las dat de berk nu volop in bloei staat. Gisteren leek het wel ‘Alle berkenpolletjes verzamelen! – het liefst in de neus van Miriam Mars’. De zakdoekjes waren niet aan te slepen. Het enige wat echt hielp was twee watjes in mijn neusgaten stoppen. Maar om nou zo naar de winkel te gaan?
Ik besloot om naar de supermarkt te gaan op een moment dat er weinig klandizie zou zijn. Niet dat dat te voorspellen is tegenwoordig, maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik het beste rond 16.30 uur kon gaan. Ik nam de nodige voorzorgsmaatregelen. Ik wreef mijn neus in met vaseline. Ik waste mijn handen extra lang nadat ik mijn boodschappenkleren aan had getrokken. Had twee papieren zakdoekjes in de aanslag in mijn jaszakken. Trok plastic handschoenen aan en ging op weg. De zenuwen gierden door mijn keel. Oh alsjeblieft niet niesen, Mir. Please, niet niesen.
Ik reed de parkeergarage in en zag tot mijn grote opluchting dat het niet druk was. Ik stopte mijn parkeerkaartje zorgvuldig in een vakje in mijn tas. Stapte uit en liep naar de roltrap. Bij binnenkomst pakte ik een ontsmette winkelwagen. Haalde mijn bonuskaart tevoorschijn voor de handscanner. Wreef mijn handschoenen in met de antibacteriële gel die bij de poortjes werd aangeboden en liep de groente-en fruitafdeling op met mijn boodschappenlijst in de aanslag. Er gebeurde niets. Geen gekriebel in mijn neus. Geen aandrang om te niesen. Zelfs mijn ogen prikten niet meer. Ik kon op mijn dooie akkertje langs alle gangpaden lopen zonder dat ik ook maar één keer een klein paniekje op voelde komen.
Ik rekende af. Liep terug naar de auto en bezorgde de boodschappen. Opgelucht kwam ik thuis. Ik stak mijn sleutel in het sleutelgat. Liep met mijn boodschappentas naar de keuken om mijn boodschappen uit te pakken en daar ging ik. Mijn ogen begonnen onmiddellijk te tranen. Mijn neus liep leeg en er volgde een niessalvo van heb ik jou daar. Hoe dan? Hoe kon dat? Hoe kon het nou dat ik, op het moment dat ik mijn huis verliet nergens last van had en nu eenmaal thuis weer zo’n sterke allergische reactie had? Wacht eens. Denk een logisch na. Waar reageerde ik nou ook alweer het meest heftig op ooit? Wat veroorzaakte de sterkste reactie? …oh ja. Huisstofmijt. Misschien werd het weer eens tijd om alles grondig te poetsen en te wassen.
Lees ook: Begin de lente goed met een pissebed opeten tegen de hooikoorts
