Met de stijgende energieprijzen zit er zelfs voor houtkachelhater Miriam Mars niets anders op: ze moet leren hoe dat ding werkt. Met volle moed (en vrees) vraagt ze haar vriend uit te leggen hoe ze ‘die kutkachel’ aan krijgt.
We wonen inmiddels vijf jaar in een huis met een houtkachel en vanaf dag één haat ik dat ding. Ik haat vuur. En zwarte lelijke lompe gevallen met glazen deurtjes. En ik haat de stank van smeulend as en van as in het algemeen. Behalve as van dierbaren maar die zitten vaak in een daarvoor bestemd urntje met een dekseltje erop. Daar ruik je niks van. In feite heb je gewoon je eigen mortuariumpje in huis en dan zijn er mensen die dat ‘gezellig’ noemen. Daar is niks gezelligs aan. Ik ben toch de Dela niet? En, ook niet onbelangrijk, de warmte die van zo’n houtkacheltje afkomt is v-r-e-s-e-l-i-j-k. Slaapverwekkend, alsof je onder narcose gebracht wordt en veuls te heet.
Maar goed. Toen brak de oorlog in de Oekraïne uit. Sorry. In “Oekraïne” brak de oorlog uit.
Ik werd wakker, stond op, liep naar beneden, schonk koffie in, greep de weekendbijlage, zei mijn vriend goedemorgen, hij zei niks terug, ik zei nog een keer goedemorgen, hij keek op, ik keek hem vragend aan, zei dat ik het koud had en hij antwoordde: ‘zet de verwarming aan dan’. Sinds de energiesituatie roep ik elke keer dat ik het heerlijk vind om het koud te hebben en dat ik enorm uitkijk naar de komende winter. Nu al de verwarming aanzetten zou een soort van laf tegenstrijdig pro Poetingedrag zijn. Ik nam een kloek besluit. ‘Weet je wat? Leer mij nu maar eens om die kutkachel aan te steken’. Ja. Ik zei het echt. Ik schrok er zelf van. Al die jaren dat mijn vriend als een soort van pyromaan in dat mortuariumpje aan het poken was negeerde ik alle voorafgaande handelingen.
Mijn vriend zei niets. Stond op en liep naar buiten. Naar de schuur om precies te zijn. Even later kwam hij terug met een blauwe krat in zijn handen. In die krat zat hout. Ik wist geeneens dat we hout hadden liggen in dat schuurtje. Ik heb het waarschijnlijk ooit wel zien liggen, maar ik vroeg mezelf nooit af waar dat hout voor was. Ineens begreep ik waar hij altijd die kutkachel mee aanstak. Met dát hout dus. Ik volgde zijn bewegingen. Wie A zegt moet ook B zeggen. Ik dook op de rest van de krant die ik nog niet had gelezen omdat ik dacht dat hij die op zou gaan stoken. Maar dat bleek niet nodig.
Hij deed de kast open en pakte daar iets uit wat er smerig uitzag. Een bruin doodachtig sponsje. Hij knielde voor de kachel, opende het glazen deurtje en legde dat bruine sponsje ergens in het midden achterin. Ja, ja. Ik lette goed op. Vervolgens pakte hij wat lange dunne stukjes hout en begon daar een soort van piramidetje mee te bouwen. Daarna stak hij dat doodachtige sponsdingetje aan en al snel vatte zijn piramidetje vlam. Mijn man de pyromaan ging zitten staren met dat deurtje open en op een zeker moment legde hij daar een wat dikker uitziend blok hout op. Daarna deed hij het deurtje dicht en keek me aan en zei: ‘Als ik zo weg ben, dan moet je niet vergeten om er af en toe wat hout op te gooien, hè?’
Ik raakte in paniek. Wat bedoelde hij met ‘af en toe?’. Elk half uur? Elk uur? Dus ik vroeg hem wanneer ik dan precies hout op het vuur moest gooien. ‘Als het nodig is’, antwoordde hij. Daar had ik nou werkelijk geen zak aan, maar ik knikte begripvol met mijn energiebesparende anti-Poetingezicht. ‘Als het nodig is’, fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder. Mijn vriend verliet het pand, mij in wanhoop achterlatend. Hij was de straat nog niet uit of ik checkte of het ‘al nodig was’. Snel deed ik het deurtje open, heet, heet, godgloeiende dat hengeltje om dat deurtje open te maken was bloedheet, en weer dicht. Nee. Voorlopig was het nog niet nodig.
Ik ging douchen. Met de kookwekker op 2 minuten. Niet om energie te besparen, maar ik wist niet of het ‘al nodig was’. Halfnaakt en nat rende ik de trap af, deed een ovenwant aan, ik leer heel snel, opende het deurtje en vond dat het wel nodig was. Er gloeide iets. Dat verdiende een stuk hout. En nog een en nog een. Ik stouwde heel die kutkachel vol hout. ‘Dat zal die Russen leren!’, zei ik tegen niemand in het bijzonder. Ik deed de deur snel weer dicht en wachtte af. En wachtte. En wachtte.
Ik zag niks. Geen vlammen. Geen gloeiend hout. Niks. Heel voorzichtig opende ik geovenwantschoent het deurtje open en blies heel hard om dat vuur wat op te poken. Een lading as vloog om mijn hoofd. Snel klapte ik hoestend dat deurtje weer dicht. Ik kijk nu al uit naar de lente.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
