Dag lieve Bibian,
Terwijl ik dit schrijf, op maandagavond, hoor ik op de achtergrond hoe vaak je de diagnose kanker kreeg. Hoe vaak jij weer opveerde. De ‘strijd’ die jij keer op keer weer voor je kiezen kreeg. “Zag en overwon”. Keer op keer op keer op keer weer. Ik vond het op een gegeven moment zelfs een beetje lastig. Ik begreep niet hoe jij elke keer weer als een feniks uit haar as herrees terwijl ik, gezond en wel, de wereld vervloekte.
Ik zou nu willen zeggen, schrijven, dat jij degene was die mij het licht weer liet zien. Dat ik elke keer als ik er compleet doorheen zat dacht: Oh Bibian. Dank je wel voor jouw kracht! Dat was niet zo. Dat is niet zo. Zo ging het niet. Sorry.
Ik voelde mij, en voel mij, vaak een totale mislukkeling. Dat heeft niets met jou te maken. Dat zit in mij. Dat zit diep in mij geworsteld en daar moet ik al heel mijn leven mee, mee ‘dealen’. Dus dat ik af en toe zelfs boos werd op jouw positiviteit? Vergeef me.
Wat jij mij/ons bracht Bibian? En met mij al die mensen die elke dag strijden tegen onzichtbare demonen? Ik spreek voor mijn medemens die elke dag van de week, elke maand, elk jaar hun hele leven overleven vechtend tegen een onzichtbare vijand. Jij gaf ons een gezicht. Benoemde onze pijn. Erkende dat. Gaf ons de ruimte.
Wij weten nu dat wij ons daar niet meer voor hoeven te schamen. Dat een ziekte meer gezichten heeft dan alleen lichamelijke aftakeling. Dat strijden tegen demonen terwijl je lichamelijk gezond bent ook keihard strijden is. Lieve Bibian?
Ik dank je.
Liefs,
Miriam
