Ik word wakker met een vreemd gevoel. Het lijkt alsof mijn hart steeds zwaarder klopt. Het lijkt alsof er iets op mij ligt wat dat gevoel veroorzaakt en tegelijkertijd komt het gekke gevoel van binnenuit. Ik blijf stilliggen en adem rustig in en weer uit. Heel langzaam ebt het weg. Ik sta op. Ga onder de douche. Kleed me aan. Als ik beneden kom heeft JP de ontbijttafel gedekt en verse broodjes gehaald. Ik vertel hem dat ik met een raar gevoel wakker werd maar vertel niet waarom.
Hij is vandaag vrij en ik wil hem niet nodeloos ongerust maken. Ik wil vooral mezelf niet nodeloos ongerust maken dus hap ik vrolijk in een tijgerbolletje met roomboter en hagelslag en overleg met JP wat we vandaag eens gaan doen. Wandelen langs de zee. Dat is wat we gaan doen. Terwijl we de tafel afruimen begint het weer. Een naar drukkend gevoel. Ineens zie ik mezelf langs de waterlijn in elkaar zakken en hoor ik in de verte een helikopter aankomen. Nee. Erger. Hoe ik de duinen opklim en precies op een plek neerval waar geen helikopter kan landen en dat ik door twee ambulancebroedertjes op zo’n dun brancardje word gekwakt en dat ze dan met mij heel hard door de duinen hollen. Dat wil ik niet.
‘Ik ga even mijn tanden poetsen hoor’, lieg ik tegen JP. Als ik gewoon even op bed ga liggen en weer rustig adem ga halen dan gaat dat klotegevoel wel weg. Eenmaal op bed gaat dat gevoel niet weg. Sterker nog? Het wordt erger. Ik moet aan iets leuks denken. Aan mijn kleinkind dat in oktober geboren wordt. Dat lukt niet. Nu raak ik in paniek. Ik sta op en loop voorzichtig naar beneden de trap af. Dat er iets niet helemaal goed is ziet JP onmiddellijk. ‘Ik bel de dokter. Wie is jouw dokter? Wat is zijn nummer?’ Ik noem de naam van mijn arts en de naam van de praktijk. Hij belt. Hij noemt mijn naam en geboortedatum en wat mijn klacht is. Voor ik het weet heb ik de assistente aan de telefoon en hoor ik haar zeggen dat er een ambulance onderweg is. Ik schrik me kapot. Nee joh. Dat hoeft helemaal niet. Ik kom vandaag wel even langs. De assistente is onverbiddelijk. De ambulancedienst komt langs omdat zij de apparatuur hebben die ze in de praktijk niet hebben. Dat lijkt de dokter beter voegt ze eraan toe. Nou vooruit dan maar. Maar niet met gillende sirenes eis ik. Als ik opleg moet ik huilen.
De ambulancedienst is er na een minuut of tien. Terwijl ik word ondervraagd worden er allemaal plakkertjes op mij geplakt die zijn aangesloten aan een soort van magnetron. De magnetron meet mijn hartslag, mijn bloeddruk en aan mijn vinger zit iets dat mijn zuurstofgehalte meet. Uit niets blijkt iets ernstigs. Toch blijft die druk op mijn borst aanwezig. De ambulancebroeder vraagt naar mijn leeftijd. Ik moet even nadenken. Niemand vraagt ooit nog naar mijn leeftijd. Op het moment dat ik uitspreek dat ik drieënvijftig ben gebeurt er iets raars in mijn hoofd. Oh wacht. Ik ben al een vrouw op leeftijd. Een vrouw van in de vijftig. Van middelbare leeftijd. Vrouwen van in de vijftig die druk voelen op hun borst moeten worden aangesloten op een magnetron. De vriendelijke ambulancebroeder bevestigt mijn zwartgalligheid. ‘Vrouwen van boven de vijftig zouden elk jaar een check-up aan hun hart moeten laten doen’. Hij kijkt mij daarbij aan alsof dat volkomen logisch is. Dat dat ook logisch is weet ik omdat ik, nog niet zo heel lang geleden, een cardiologe interviewde die tot mijn ontsteltenis vertelde dat men bij hartklachten altijd uitgaat van mannelijke klachten. Dat vrouwen met hartklachten daardoor vaak onopgemerkt bleven. En dat vrouwen in de overgang daardoor vaak te horen kregen bij bepaalde klachten dat deze onnodig aan de overgang gerelateerd werden.
Nadat al mijn gegevens zijn genoteerd en er gelukkig niets ernstigs aan de hand blijkt te zijn concludeert de ambulancedienst dat ik wellicht een aan stress gerelateerde paniekaanval heb gehad. Diezelfde middag kan ik langskomen bij mijn huisarts. Hij verwijst mij, ondanks dat alle uitslagen prima waren, door naar een cardioloog. De druk op mijn borst ebt eindelijk weg. Eenmaal thuis plof ik neer op de bank en val in een diepe slaap.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
