Marije (57) is 1.73 en weegt 114 kilo. Ze werkt fulltime in het onderwijs, is getrouwd, heeft twee pubers en maakt geen intensieve aanspraak op de zorg. Toch wordt ze regelmatig ongevraagd aangesproken op haar gewicht.

“Het ergste zijn de slankies, waaronder mijn eigen zus, die quasi bekommerd naast me komen zitten en met iets komen als: ‘Zou je niet toch proberen wat af te vallen, voor je gezóndheid?’ Wat ze bedoelen is: ‘Ik vind dat je er niet uitziet, vetklep – doe er iets aan.’ Maar dat durven ze niet te zeggen, de passief-agressieve aanpak is sociaal wel geaccepteerd.

Maar niet door mij. Ik ben na een leven lang lijnen en lijden – twintig kilo eraf, dertig kilo erbij, honger, bakken vol met geld uitgegeven aan smerige shakes, de hel van elke dag moeten letten op elke calorie – klaar met die fixatie op mijn gewicht. En die is er, ook bij artsen. Ik kwam ooit met eczeem bij een dermatoloog die tussen neus en lippen zei: ‘Weet je dat we hier een heel goede afdeling voor maagverkleiningen hebben?’

Op mijn dertigste zou ik ineen zijn gekrompen van schaamte, maar het voordeel van 50+ zijn is dat je toch in je ‘no f*ckjes given anymore‘ fase zit, dus zei ik: ‘Ja, en?’ Als ik interesse zou hebben in zo’n operatie, ging ik er echt zelf wel achteraan. Zoals ik ook geen boodschap heb aan kennissen die me gaan vertellen over Ozempic, alsof ik onder een steen heb gelegen. Wie het wil gebruiken, moet het vooral doen: jouw lijf, jouw keuze.

Zoals het mijn keuze is om die gekmakende, ongelukkig makende strijd met de kilo’s niet meer aan te gaan. Officieel ben ik te zwaar, maar mijn gewicht is stabiel, ik loop elke dag een uur met de honden, ik heb geen diabetes, geen slaapapneu en mijn cholesterolgehalte is prima. Ik draag leuke, vrolijke kleren, ik ben niet depri over mijn lijf, ik geniet van elke hap en ik ben klaar met me daar schuldig of slecht over te voelen.

Misschien kan iedereen gewoon eens zijn mond houden over mijn gewicht? Het zou niet in me opkomen om tegen iemand die heel skinny is te zeggen: ‘Zou je niet eens wat meer eten?’ Zoals complimentjes over afvallen ook pijnlijk zijn, want eigenlijk zeg je daarmee: ‘Zoals je er eerst uitzag, deugde je niet.’ Ik hoef bij de lunch ook geen suggesties van collega’s over wat ik zou moeten eten of hoe goed intermittent fasting voor hen heeft gewerkt en dat ik dat ook eens zou moeten proberen.

Waarom zou ik dat moeten doen? Wat weet je van iemands lijf, gewoonten, voorkeuren, relatie met eten of stille strijd? Accepteer gewoon dat er mensen in alle soorten en maten zijn en dat iemands vorm niets zegt over iemands gevoel voor humor, talenten, zorgzaamheid en inzet. En ik wil echt nooit meer ‘Zou je dat nou wel doen?’ horen als ik een toetje bestel. Bemoei je met je eigen zaken.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!