Het roer om: “Van werken in de financiële sector naar een non-profit op Caribisch eiland”

Het roer om gooien na je 50^e: Marieke van Asten deed het. Op haar 55^e verhuisde ze naar een Caribisch eiland genaamd Dominica en is daar een non-profit voor kinderen begonnen. “Wij bieden kinderen een veilige plek waar ze zich thuis voelen.”  

“Voordat ik naar het buitenland verhuisde heb ik ruim 30 jaar in de financiële sector gewerkt. Ik heb dat altijd met veel plezier gedaan en heb in verschillende functies gezeten. Achteraf gezien was het niet echt mijn wereld, maar de mensen met wie ik samenwerkte maakte dat het leuk was om te doen.

In die tijd had ik een lange afstandsrelatie met een man uit Dominica. Na zes jaar was ik het zat en besloten we dat ik zou emigreren. Ik was al vaak op Dominica geweest en voelde me daar enorm thuis. Maar alles liep anders dan verwacht: drie weken na aankomst heb ik de relatie verbroken. Ik gaf mezelf een maand de tijd om te beslissen of ik daar zou blijven of terug zou gaan naar Nederland. Ik ben gebleven en woon er nu zes jaar. Ik leefde in die tijd van mijn spaargeld en begon met vrijwilligerswerk, want zo kon ik mensen leren kennen.

In mei moest ik naar Nederland, want mijn vader was ziek en overleed. Mijn moeder woonde in een verzorgingstehuis en er waren nog even twijfels: moet ik toch niet bij haar blijven? Toch ben ik teruggegaan en twaalf weken daarna overleed mijn moeder. Het was toen het orkaanseizoen, dus ik had veel moeite om te reizen. Precies 24 uur voor de crematie was ik in Nederland.

Toen ben ik in Nederland gebleven om alles te regelen met mijn broer, nu onze ouders overleden waren. Dit was in augustus en op 17 september trof een categorie 5 orkaan Dominica. Ik was toen in Nederland. Het eiland werd compleet verwoest en ik kon niet terug. Ik heb vier maanden bij familie kunnen blijven en op 10 december vloog ik terug. Na de landing barstte ik in tranen uit: de verwoesting was vreselijk. Kale bomen, kapotte huizen. Ik ben toen gaan werken bij het International Medical Corps en in samenwerking met Unicef. Die laatste had Child Friendly Spaces opgezet; tenten waar kinderen opgevangen werden. Unicef vertrok na een tijd weer en zo ontstond het idee om van de Child Friendly Space iets permanents te maken. Dat werd Bread Fruit House Dominica. Wij bieden kinderen tussen de 6 en 12 jaar de mogelijkheid om zich creatief te uiten, hun emoties kwijt te kunnen en verhalen te vertellen zonder woorden. Zeker voor jonge kinderen is dat uiten niet altijd makkelijk, bijvoorbeeld als er sprake is van een traumatische ervaring, zoals een orkaan, verwaarlozing of misbruik. Bij ons krijgen ze een warme lunch en het is een fijne, inspirerende plek waar de kinderen zich thuis voelen.

Ondertussen had ik in Nederland een stichting opgezet, familie en vrienden zamelden geld in voor Dominica. In de loop der jaren heeft dat vorm gekregen. Er was geen psychosociale hulp voor kinderen op Dominica en ik hoopte dat dit voor hen zou werken. Inmiddels weet ik dat dit zo is: de kinderen gaan met kleine stapjes vooruit. Ze worden bij ons gezien voor wie ze zijn en leren dat creativiteit je kan helpen.

Ik heb geen gezin: dat heeft het makkelijker gemaakt om te vertrekken. Toch vonden mijn ouders het erg moeilijk dat ik zover weg verhuisde en alleen was. Ze kenden mijn ex-partner wel, maar het was toch een groot avontuur. Ze hebben me altijd gesteund, net als mijn broer en mijn vriendinnen. Maar dat ik dit durfde heeft zeker te maken met dat ik 50+ was. Toen ik mijn relatie hier verbrak, stond ik er alleen voor en dankzij deze leeftijd kan ik dat. Ik weet beter wie ik ben en heb al zoveel meegemaakt dat ik niet zo snel uit het veld geslagen ben. Dat is een groot voordeel van 50+ zijn.”

Meer informatie over de organisatie vind je hier: https://breadfruithousedominica.com