Heleen gaat binnenkort verhuizen naar een klein huisje met – uiteraard – weinig bergruimte. Dat betekent opruimen. Dan helpt het niet als je aan uitstelgedrag lijdt.
Ik heb een huis met heel veel ruimte. Een flinke woonkamer met een diepe kast onder de trap, boven drie slaapkamers en een grote zolder ‘over het hele huis’ zoals dat kennelijk heet. In de tuin staat een schuur. Waar gaat dit verhaal heen, vraag je je misschien af. Even lekker opscheppen? Zoiets? Neen! Het sleutelwoord is: bergruimte. Ik heb heel veel bergruimte.
Dat is zowel een zegen als een vloek. Zolang ik hier woonde – en dat was lang – was het een zegen. Proppen maar jongens, wat maakt het uit! Nu ik ga verhuizen is het een vloek.
Over een maand of drie verhuis ik naar een huisje in de categorie ‘schattig.’ Zo schattig dat ik bij de aankoop niet erg op bergruimte heb gelet. Lees ‘niet erg’ als ‘niet.’ Er is nauwelijks sprake van een tuin, laat staan van een schuur, er is geen fijne diepe trapkast en een zolder is er ook niet. Oké, het huisje heeft een vliering met zo’n enge vlizotrap, maar dan heb je het ook wel gehad. O ja, en een berging die, laten we zeggen, van bescheiden afmetingen is.
Dat betekent dat de komende weken in het teken moeten staan van het ‘ontspullen.’ En niet zo’n beetje ook. Ik zal dus mijn innerlijke Marie Kondo moeten channelen, maar voorgaande pogingen zijn roemloos gestrand. Kondo & ik matchen niet. Sterker nog, als ik op Netflix naar haar programma keek, kreeg ik een steeds grotere hekel aan dat frêle opruimpopje dat al buigend en konichiwa prevelend binnenkwam, op haar knietjes neerzeeg om het huis te bedanken (voor wat eigenlijk?) om vervolgens perfect rechtopstaande stapeltjes te gaan vouwen.
Ik weet het, mijn weerzin heeft alles te maken met jaloezie van mijn kant – ik wil ook een frêle opruimpopje zijn met glanzend steil haar. De realiteit is dat ik een stevige rotzooimaker met pluishaar ben, die een enorme klus voor zich op ziet doemen. Veel te regelen kortom. Heel veel. En wat doe ik? De klus ferm ter hand nemen? Nee. Ik ga met kopjes thee wazig uit het raam zitten staren, scroll op Facebook naar de afdeling schattige jonge poesjes en verdiep me enorm in de verrukkelijke ontwikkelingen rond Harry en Meghan en hun bijzondere opvatting van ‘financial independence.’ En als iemand aan mij vraagt: en, ben je al opgeschoten?, schreeuw ik: ander onderwerp! Heel constructief allemaal. Heel volwassen ook. Wordt vervolgd.
Lees ook: Een puber die zijn kamer gaat opruimen in 101 irritante stappen
