Voor haar vijftigste verjaardag kreeg Cindy een een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. Het uitstrijkje. “Heel goed dat er in Nederland preventieve zorg is, maar een uitstrijkje laten maken went nooit, of je nu 30 of 50 bent.”
En dat het niet went, weten ze bij het bevolkingsonderzoek ook. Daarom mocht ik kiezen: een uitstrijkje laten maken bij m’n huisarts of thuis aan de slag met een doe het zelf-kit, wat ik heel knus en huiselijk vond klinken. Toch koos ik voor de huisarts, omdat ik dan zeker weet dat het in één keer goed wordt gedaan.
Het moment dat ik eenmaal op die tafel lig vind ik niet het ergste. Maar voordat ik er lig, mán. Dat begint thuis al: heb ik alles netjes bijgewerkt, wat ziet zij of hij wat ik niet zie, waarom heb ik juist nu overal rode plekken van de ingegroeide haartjes, hoe ruik ik, o god, straks moet ik van de zenuwen nog een keer naar de wc, als ik dan maar niet per ongeluk nog ergens een frummel toiletpapier (of erger) heb zitten.
Ik weet dat de assistente het gewend is, maar ik ben het niet. En ik wil niet de uitzondering zijn waar ze ’s middags met haar collega’s over praat. ‘Ik had nóu toch een vrouw op mijn tafel liggen.’ Dat komt ook door de jonge enthousiaste assistente die mijn allereerste uitstrijkje deed. ‘Dat gaat snel,’ zei ik verrast. ‘Ja,’ zei ze, ‘bij jou wel. Bij de vrouw voor jou kreeg ik em er helemaal niet in.’ Maar wat zegt ze dan over mij als ik weg ben, dacht ik toen. ‘Deze vrouw was zo makkelijk, je kon meteen haar amandelen knippen.’
Zelfs over mijn bovenkleding denk ik na. Ik draag expres een jurk, want dat voelt minder bloot dan alleen een shirt. En ik voel me al zo kwetsbaar.
Het punt is dat ik me net altijd iets te snel uit wil kleden. ‘Mevrouw, dit is de wáchtkamer’ – nee hoor, zo erg is het ook weer niet.
Goddank vroeg ik deze keer of het al de bedoeling was dat ik m’n broek uitdeed, maar ze wilde eerst nog wat vragen doornemen. Daarna mocht ik me achter het gordijn uitkleden, als ik dat wilde. Mooi dat dat kan, maar dat hoeft van mij dan weer niet. Ze ziet me twee tellen later tóch halfbloot.
En dan het moment dat je op die bank plaats moet nemen, met je koude voeten op de fietsstepjes. ‘Kun je je billen iets meer naar mij toe schuiven?’ Ja hoor, dat kan. Als ik maar niet die hele rol papier meeneem of van de bank afdonder. (‘Ik zie het al, we hebben geen glijmiddel meer nodig’)
Deze keer trof ik een superaardige assistente. Ze nam rustig de tijd, legde uit wat ze ging doen en ondertussen hadden we ook nog een heel leuk gesprek. We hadden vriendinnen kunnen zijn, ware het niet dat ik met mijn benen wijd lag en zij met haar hoofd daartussen zat.
Hoewel het een medische handeling blijft, denk ik dat het vrolijker en daardoor nog meer ontspannen kan. Dat je na afloop zelf met de eendenbek iets uit een grabbelton mag pakken, ik noem maar wat. Of dat de assistente zelf iets met de eendenbek pakt en zegt ‘Denk erom, pas thuis openmaken.’
En wat voor moeite is het om alle doktersassistenten een klein goocheltrucje aan te leren? ‘Kijk nou eens!’ En dat ze dan een hele trits vlaggetjes tevoorschijn toveren. Je bent per slot van rekening net jarig geweest.
Over drie weken krijg ik de uitslag. Voor de vorm zou het, bij goed nieuws, leuk zijn als er in de enveloppe ook een roltoeter zit. Vrij te gebruiken op een plek naar keuze.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
