Irma liet voor de eerste keer haar borsten onderzoeken en twee weken later kreeg ze een telefoontje.
“Neem van tevoren een aspirientje, dan doet het niet zo’n pijn,” had een vriendin me aangeraden. Ik deed het braaf, maar eigenlijk viel het best mee: zo pijnlijk was het nou ook weer niet. Vrolijk stapte ik weer naar buiten.
Twee weken later was ik het hele onderzoek allang vergeten. Maar toen kreeg ik een telefoontje van de doktersassistente. Ze probeerde me al dagen te bereiken want er was iets niet helemaal goed. Niks om me nou meteen zorgen over te maken, maar ik moest wel even naar het ziekenhuis. Ik maakte me geen zorgen. Ik voelde niks, alles was prima in orde, zeker weten. Daarom vertelde ik het aan niemand. Dan gingen ze maar piekeren terwijl dat helemaal niet nodig was. Ik nam een uurtje vrij van mijn werk en ging naar het ziekenhuis.
Daar pakten ze het allemaal serieus aan. Onderzoeken, mammografie. Heel even schoot door mijn hoofd: stel dat … Maar nog voor de zenuwen echt op konden spelen, stuurden ze me naar huis. Niks aan de hand, alleen een beetje ‘onregelmatig weefsel.’
Nu kon ik het thuis wel vertellen. Ze zouden vast allemaal blij zijn, dacht ik nog optimistisch. Ha, blij bleek niet het goede woord. Ze waren boos. Op mij. Omdat ik niks had verteld. “Hoe zou je het vinden als ik naar het ziekenhuis moest omdat ze dachten dat ik borstkanker had en ik zou jou niks vertellen?” zei mijn dochter. (Nou ja, alsof dat vergelijkbaar is!) Mijn lief reageerde ook narrig: ‘Ik had met je mee willen gaan.” Zelfs mijn onverstoorbare zoon vond dat ik het echt had moeten vertellen.
“Maar ik wilde jullie alleen maar beschermen,” probeerde ik nog. “Jullie zouden bang zijn, bezorgd, in paniek. En ik wist toch al dat het niks was.” Maar mijn gezin is niet te overtuigen. Ik had het moeten vertellen. En plechtig beloven dat ik dat voortaan zal doen. Alles vertellen. Nooit meer stiekem naar het ziekenhuis.
Gelukkig duurt het nog twee jaar voor ik weer moet.
