Als schrijfster maakte Nanda een vliegende start… in het jaar nul. Vóór de eeuwwisseling en vóór de digitalisering. Ja, in den beginne is het een prachtig beroep. Maar gaandeweg verandert dat… Het is genoeg geweest!
Toen mijn dochter (20 jaar) op de basisschool begon, stond ik ineens zelf in de schijnwerpers. Voor de kinderboekenschrijfster hadden alle kinderen interesse. Achteraf laat mijn dochter weten dat ze het eigenlijk maar lastig vond. Elke dag kwam wel iemand vragen hoe het was om een schrijfster als moeder te hebben, terwijl zij het liefste wilde opgaan in de groep.
Ontlezing op de basisschool
De ontlezing is dan al begonnen. Mijn eigen dochter kijkt bij het opgroeien steeds minder om naar boeken, en ook mijn zoon – verhalenverteller – houdt niet van lezen. Ik blijf het proberen, ik sleep ze mee naar collega-schrijvers van wie ze nota bene vaak nieuwe boeken krijgen. Maar die blijven ongelezen…Als mijn zoon eenmaal 15 is, klopt hij me goedmoedig op de schouder en zegt: ‘Ik weet dat lezen heel bijzonder kan zijn, mama. Je mag het nu loslaten.’
Zoon leest niet eens een boek uit
Zij zijn slechts persoonlijk voorbeelden van hoe de ontlezing zijn harde gang gaat. Als het zelfs in het huis van de schrijfster niet meer lukt… Ik stuur nog eens een mail aan de mentor van mijn zoon. Ik laat weten dat het in mijn eentje nogal moeilijk is om ervoor te zorgen dat hij een boek uitleest. Kunnen ze er op school niet wat meer aan doen? Het antwoord is dat ze het een heel goed idee vindt, en dat ze het in de lerarenvergadering zal inbrengen. De moed zakt me dan in de schoenen…
Sinds mijn 24ste ben ik kinderboekenschrijfster. Sinds mijn 37ste schrijf ik bovendien romans. Deze zomer heb ik mijn 25-jarige schrijversjubileum gevierd. Ik heb ruim 60 kinderboeken gepubliceerd en 6 romans. Tegenwoordig heb ik mijn eigen uitgeverij en help ik ook anderen met hun publicatie. Maar durf ik op boeken te gokken voor mijn toekomst…? Mwah…
‘Wat kan ik eigenlijk?’
Ineens voel ik me heel onzeker in mijn positie. Sinds de geboorte van mijn dochter heb ik geen vaste baan gehad, ik ben ‘slechts’ schrijfster geweest. Dat is een werkverleden waarmee ik niet kan solliciteren. Wat nou, als het niet beter wordt, maar juist erger?Ik begrijp dat de maatschappij een beeldmaatschappij is geworden. Sommige mensen komen hierdoor veel beter uit de verf – zo is het natuurlijk altijd gegaan in de wereld. Maar voor anderen, voor degenen die juist in de taalmaatschappij konden vliegen, is het anders.
‘Basta! Genoeg is genoeg!’
Ik word nu 50, wat betekent dat ik me nog 17 jaar moet zien te redden… Ineens besef ik dat ik meer zekerheid wil inbouwen. Voor het reageren op sollicitaties voel ik me nu al oud. De dertigers hebben de juiste cv’s en bovendien de juiste diploma’s. Voor mijn gevoel wandel ik in een fuik als ik nu blijf zitten waar ik zit. En ineens denk ik: Basta! Genoeg is genoeg! Dus ja, ik heb een besluit genomen: ik ga studeren. Ik word zij-instromer in het onderwijs, als docent Nederlands. Het mag in deeltijd, waardoor ik mijn schrijverschap zo goed mogelijk kan behouden.
Opgelucht bedenk ik dat ik op deze manier iets goeds kan bijdragen, wat me bovendien jong zal houden. Het werd me even heet onder de voeten, maar ik kijk weer met hoop en energie naar mijn toekomst.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
