38 dingen die je denkt als je toe bent aan een nieuwe telefoon

-

Puck is dol op haar telefoon. Noodzakelijk voor werk, steun en toeverlaat voor nieuws, puzzels en foto’s. Een dag met 184 appjes is een slow day.

Maar nu is ie zes jaar oud en beduimeld, met schermzwakte en apps die niet meer willen laden. Het is tijd voor een nieuwe. En zoals iedereen weet: een nieuwe telefoon is de hél die je innig doet terugverlangen naar de tijd van het schakelbord.

  • Nee. Nee-nee-neeee!
  • Ik wil het niet, mijn hele leven staat hierin.
  • Verdomme, ik moet snel zijn, wil ik mijn ‘leven’ nog kunnen redden, anders is het weg. Als in: nooit meer terug te vinden. Afspraken, herinneringen, foto’s. Help!
  • De enorme elektronicazaak is overweldigend als altijd. God, je zou denken dat ze uitgerekend met zoveel spul met een stekker wel iets minder steriel licht zouden kunnen vinden.
  • Er is keuze uit 63082 telefoons. Mag ik weg? Zal ik er gewoon blind eentje pakken?
  • Ik ben 58 en ik wil het merk waar ik aan gewend ben. En neem me voor voet bij stuk te houden.
  • Telefoonverkoper is een schat, maar stuurt me onmiddellijk in de richting van een ander merk dat zoveel voordelen zou hebben dat ik het onmiddellijk niet meer vertrouw – hij krijgt vast commissie.
  • Ik hoor mezelf drie keer zeggen dat ik bij mijn vertrouwde merk wil blijven.
  • Hij geeft me een denkbeeldig stempel: ‘Oudere vrouw, vastgeroest in gewoonten’. Hij heeft nog gelijk ook. Ik koop ook altijd hetzelfde merk jam. Als je eenmaal weet wat je lekker vindt, neemt de behoefte aan experimenteren snel af.
  • Jezus, krap 1200 euro voor een telefoon? Doe even normaal!
  • Nee, ik wil nog steeds gewoon android en nog altijd mijn vertrouwde merk.
  • Eigenlijk wil ik vooral heel erg graag weg.
  • Of toch minimaal even plassen.
  • ‘Nee, ik hoef er niet het ISS mee te kunnen besturen. Appen, mail ontvangen en een kiekje maken volstaat.’
  • Nee, ik ga er niet mee gamen, nee ik ben geen influencer die de godsganse dag saaie filmpjes van zichzelf maakt. Appen, mail ontvangen en een kiekje maken volstaat.’
  • Verkoper is teleurgesteld, maar neemt zijn verlies sportief.
  • We vinden een betaalbaardere optie. Ik begin trek te krijgen, voor mijn gevoel ben ik al twee jaar binnen.
  • Opgewonden ga ik een hoesje uitzoeken, zoals elke vrouw weet is dat het leukste aan een nieuwe telefoon.
  • Verkoper vraagt terloops of ik alles zelf ga overzetten of dat ik het wil laten doen.
  • Visioenen van een functionerende telefoon trekken aan mijn oog voorbij. Wil die man nu zeggen dat ik niet tot diep in de nacht jankend het kreng aan de praat moet zien te krijgen?
  • Ik dok onmiddellijk dertig euro extra en wordt verwezen naar een jongeman met een paardenstaart die achter de smart bar staat.
  • Zelden voel je je ouder dan wanneer zo’n Genie niet alleen precies weet wat de bedoeling is, maar ook nog exact weet hoe ie het moet doen. Centennials, ik neem alles terug wat ik ooit over jullie heb gezegd.
  • Het Genie tovert schermen tevoorschijn die ik in de zes jaar dat ik aan mijn telefoon gekleefd zat niet heb gezien. Hij is echt héél knap.
  • Het duurt ook héél lang. Hij schat het in op drie kwartier, aan zijn blik zie ik dat dit een optimistische inschatting is. Of ik misschien even de benen wil strekken? Ik besluit naar huis te rijden met het oog op twee afspraken die moeilijk te verzetten zijn.
  • Voor het eerst sinds 1994 ben ik op pad zonder telefoon. Ik ben van de generatie die nog kan kaartlezen, maar toch voelt het… raar. Een beetje alsof ik buitengesloten ben van de rest van de wereld.
  • Mijn eerste telefoon was nog zo’n koelkast. Daarna kwam een schattige, oersterke Kermit en een paar oestermodellen waar ik dol op was. Gek genoeg was ik late to the party met de smartphone. Eigenlijk wilde ik overstappen naar een Blackberry omdat dat toetsenbord zo fijn was, maar toen ging dat merk net ter ziele. En ik wilde ook kunnen whatsappen en foto’s kunnen delen. Nou ja, je weet hoe dat gaat – voor je het weet ben je verknocht aan je alleskunner en veeg je je een ongeluk.
  • Ik race naar huis, laat de honden uit, eet een boterham voor ik hangry word en vink mijn twee afspraken af, mede dankzij het old school stratenboek dat nog altijd in mijn auto ligt. Take that, jonkies met je Google Maps. Oriënteren kun je leren.
  • Vervolgens race ik terug naar de elektronicahel en hoop dat het Genie nog niet naar huis is. Hij is er nog, mijn oude en nieuwe telefoon liggen gezusterlijk op antislipbedjes bij te komen van hun transplantatie. Hij frut babbelend de SIM-kaart in de nieuwe en dan kan ik afrekenen. Ik bedank hem uitbundig, van dit soort talentjes moeten we het hebben als midlifers.
  • Thuis begint De Hel, Deel 2. Want de apps zijn dan wel overgezet, je moet wel weer opnieuw overal inloggen. Dus woest getob met wachtwoorden, tweestapsverificaties en de inrichting van het startscherm.
  • Leesbril, waar is mijn leesbril?
  • Hoe de f*ck kan ik een code die per sms binnenkomt uitlezen zonder het scherm dat de code vraagt te verlaten? Er is even geen achtjarige in de buurt die het me kan uitleggen.
  • Adem in adem uit. Pen en papier. You’ve got this.
  • Volstrekt misplaatst gevoel van triomf naarmate tijdlijnen verschijnen en krantenabonnementen het weer doen.
  • Keuze uit 700 geluiden – urgh. Ik ga ze toch allemaal af. Mijn beltoon wordt  Planet en mijn meldingsgeluid Cassiopeia. De gewone ’tringgg’ van de ouderwetsche bakelieten telefoon zit er niet meer tussen, een jaren tachtig tune is de meest recente. Voor de makers van deze software behoort alles daarvoor blijkbaar tot de Jura.
  • BFF appt verontwaardigd waarom ik niet opneem. Ik heb mijn nieuwe ringtoon duidelijk niet herkend.
  • De oude telefoon ligt in zijn doosje dat een beetje op een doodskistje lijkt en geeft nog meldingen door. Hoe dan?! Hij heeft geen simkaart meer. Behekst? Of gewoon wachten tot zijn batterij leeg is?
  • De nieuwe telefoon laat meldingen horen die niet terug te vinden zijn – het is een soort digitale Twilight Zone, blijkbaar
  • Desalniettemin: zó gezellig om weer te kunnen scrollen en appen!

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!

gifgif
Puck van de Heuvel
Puck van de Heuvel
Puck (52) is copywriter en journalist, woont samen met haar man en drie pubers en is nog nooit een smeuïg verhaal tegengekomen waarvan ze niet onmiddellijk het fijne wil weten.

RECENTE ARTIKELEN