De avontuurlijke dochter van Miriam woont in Dubai. En hoe vaak ze ook appen en skypen, leuk is anders. “Als ze ooit kinderen krijgt, zie ik ze niet opgroeien.”
- Andere moeders die tegen je zeggen dat ze er niet aan moet denken dat hun kind zo ver weg woont (pijnlijk).
- De vraag: mis je haar? (wat denk je zelf?).
- De vraag: wat doet ze daar precies? (leven!).
- De vraag: wanneer komt ze terug (uh, als ze uit-geëmigreerd is?).
- De opmerking: wat fijn dat je tegenwoordig kunt skypen en facetimen. Echt. Niet. Zeggen.
- Als je kind naar Nederland komt voor een vakantie: mensen die niet begrijpen dat ze dan niet 24/24 bij mij is.
- Dat je droomt dat je in Dubai bent en je telefoon bent vergeten en haar niet kunt bereiken terwijl ze zo dicht bij je moet zijn en huilend wakker worden en beseffen dat het een droom was.
- Elke keer slikken als je moeders met hun dochter ziet.
- Jezelf elke dag eraan herinneren dat het goed met haar gaat want als dat niet zo zou zijn, zou je het wel weten. Toch? Toch? Ja toch?
- Het besef dat je je eventuele kleinkinderen niet dagelijks of wekelijks zal zien opgroeien.
- Dat je voor hen niet gewoon hun oma zult zijn maar een lange dunne vreemde blonde vrouw die in je gezicht kirt.
- Dat jullie geen deel uitmaken van elkaars alledaagse leven en dat dat soms zo’n pijn doet, maar dat dat geen gespreksonderwerp is op een feestje. Sowieso geen gespreksonderwerp is.
- Dat je elke keer als het pijn doet jezelf daar overheen moet zetten en maar een glas wijn inschenkt. Of gaat sporten. Of ruzie gaat lopen zoeken. Of Barbies Instagram uit gaat pluizen.
- Dat je haar denkt te zien lopen en dat het dan tot je doordringt dat dat niet kán.
- Dat mensen je soms het gevoel geven dat je vast iets fouts hebt gedaan in haar jeugd waardoor je kind zo ver weg is gaan wonen.
- Dat je dan in de verdedigingsmodus schiet.
- Maar dat je toch gaat twijfelen.
- Dat je jaloers bent op ouders met kinderen die voor hun studie een half jaartje naar het buitenland gaan.
- Dat je stiekem boos wordt als ze daar heel emotioneel over doen.
- En ze dan heel gemeen troost met de woorden: joh, die van mij komt nooit meer terug.
- Dat je jezelf wijsmaakt dat je misschien minder contact hebt, maar dat het contact wel intenser is.
- Dat je als je dit schrijft ineens in huilen uitbarst.
- En nog een stuk chocola in je mond propt.
- En dat er dan ineens een appje binnenkomt van je dochter met iets liefs.
- En je dan jezelf vermanend toespreekt en weer kunt lachen.
- En trots bent op je avontuurlijke kind.
LEES OOK 32 dingen die ik wil zeggen tegen pubermeiden van nu
