Melkflessen met een blauwe dop. De ijzeren vuilnisbak. De draagbare typemachine. Allemaal dingen waaraan Edith met weemoed terugdenkt.
Altijd op de hoogte van Saar?
Schrijf je hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.
- De glazen melkflessen die de melkboer voor de deur zette, met een blauwe dop voor melk, een groene voor karnemelk en een rode voor yoghurt. Of was het andersom?
- De mattenklopper. Mijn oma gebruikte die om de kleden te kloppen, heel effectief en je kreeg er nog gespierde bovenarmen van ook
- De ijzeren vuilnisbak waarin GEEN plastic zak hoefde
- Het tosti-ijzer voor op het gasfornuis, je kreeg er echt de lekkerste en dikste tosti’s mee, veel beter dan die elektrische, maar nergens meer te vinden
- Zo’n blauw blikje Buisman voor bij de koffie. Was dat cichorei of zo? Alleen al het ritueel: een metalen lepeltje bij de gemalen koffie maakte het helemaal af
- De leren poef
- In de winter poedelnaakt met je broers en zussen voor de hoogtezon en dan zo’n debiel paars brilletje op, geen idee waar dat goed voor was
- Degelijke bruine veterschoenen – een andere smaak was er niet (behalve lakschoenen maar die vond je moeder niet degelijk)
- Een uitklapbaar houten naaikastje waarin mijn moeder garen, scharen, spelden en zo bewaarde
- Een dunne roodleren boekentas met twee riempjes
- En op de middelbare school de echte leren, bruine boekentas met twee aparte vakken
- Later werd dat een pukkel: een canvastas die je om je schouder droeg en volplakte met stickers
- Speldjes. Je kreeg ze te pas en te onpas, bij pakken cornflakes tot nieuwe schoenen. Mijn zus prikte ze op een groot canvasdoek in haar kamer
- Klik-klak, twee gekleurde harde ballen aan touwtjes die je met een handige beweging tegen elkaar liet klikken met als gevolg blauwe plekken op handen, armen en benen en met een beetje pech op je hoofd. Zal nu wel verboden zijn
- Postzegels. Dat iemand die verzamelde heb ik nooit begrepen. Mijn vader maakte zich eraan schuldig (alleen van bootjes) en ook mijn broer deed er een tijdje aan mee (alleen jongens vonden het leuk). Mijn vader albums heb ik nog proberen te slijten, niemand die er een cent voor geeft
- De koffergrammofoon. De hemel te rijk als je die op je kamertje mocht hebben om daarop je eerste singels te draaien
- Het reiswekkertje van mijn oma. Waar ze ook ging, het klokje in pocketformaat nam ze mee. Ze hoefde het alleen maar uit te klappen en dan stond het in zijn eigen doosje naast haar op zo’n jaren zestig nachtkastje
- Emaillen pannen en potten, in geaderd blauw en groen, een beetje armoeiig, zo oogde het wel.
- Wie herinnert het zich nog? Hamertje Tik, Blaasvoetbal en Pim Pam Pet in de rode doos en het supermoderne Electro waarin een lampje oplichtte als je het juiste vakje aanstipte
- De draagbare, nog lang niet elektrische typemachine, handig op te bergen in een koffertje.
