Miriam kan zonder bril geen letter lezen en dat heeft soms gruwelijke gevolgen. Iets met hooikoorts en Ritalin en een onschuldige zoon die per ongeluk wordt gedrogeerd door zijn moeder.
Ik ben een slechte moeder. Ik heb namelijk mijn zoon gedrogeerd. De reden: mijn leesbril. Zonder leesbril kan ik niets zien. Vandaag liet Tessa van de sportschool foto’s zien van haar schattige dochtertje. Ik zag alleen een donker vlekje en noemde haar héél schattig. Zonder leesbril drogeer ik mijn zoon en lieg ik tegen jonge moeders. Althans liegen. Ik zag een heel schattig donker vlekje dus eigenlijk loog ik niet.
Julius was een weekend bij mij en klaagde dat hij het zo druk had. Mijn zoon lijkt op mij. Als ik het druk heb, kan ik op een gegeven moment de hoofd- niet van de bijzaken onderscheiden en dan val ik stil. Ik probeerde samen met hem zijn hoofd te resetten en dat lukte ons aardig. Zelfs tussen onze, iets met bloeiende bomen en zo, niesbuien door. ‘Mam, heb jij een anti-hooikoortstabletje voor mij?’ Ik liep naar de badkamer, pakte een tabletje, deed water in een glas en overhandigde dat aan mijn kind. Na vijftien minuten keek hij ineens heel helder uit zijn ogen. ‘Mama, dat gesprek met jou hè? Ik voel me nu weer helemaal rustig worden.’ Ik toverde mijn Moeder Theresa gezicht tevoorschijn en lachte lief naar hem. ‘Tja. Daar zijn moeders toch voor?’
Die nacht werd ik gek van zijn gekuch. Ik probeerde het te negeren maar toen zelfs JP begon te grommen besloot ik in te grijpen. Ik klopte op zijn slaapkamerdeur. Hij kuchte: ‘Ja. Wat is er?’ Ik opende de deur en vroeg of ik hem alsjeblieft een hooikoortstabletje mocht geven omdat ik gek werd van zijn gekuch. Dat mocht. Met mijn slaaphoofd liep ik naar de badkamer en duwde een hooikoortstablet uit de strip. Op de tast. In de keuken greep ik naar een glas, deed daar water in, en gaf dat vervolgens aan mijn lieve, schattige, kuchende, in zijn ledikantje liggende halfslapende 1.94 meter lange, 95 kilo wegende Schwarzenegger. ‘Thanks Mum’ bromde hij. Het gekuch hield op. JP en ik konden weer slapen.
De volgende ochtend zat Julius met een extreem blij hoofd op de bank. ‘Ik heb echt zó lekker geslapen nadat je mij dat hooikoortstabletje hebt gegeven. Echt fucking lekker. Voel me zo goed vandaag.’ Ik voelde me wat minder. Iets met deadlines, veel aan mijn hoofd, onrust. Dus doe ik deed wat ik dan altijd doe. Ik besloot een Ritalinnetje in te nemen. Als je ADD hebt weet je dat Ritalin een wondermiddel is. De eerste keer dat ik het nam, een jaar geleden, wist ik niet wat mij gebeurde. Ineens werd alles helder en rustig in mijn hoofd. Door dat medicijn kan ik to-do-lijstjes maken en ze nog afwerken óók. Na honderd jaar eindelijk rust in mijn hoofd.
Van mijn psychiater mag ik Ritalin gebruiken als ik het gevoel heb dat mijn hoofd overloopt. En dat was nu het geval. Ik liep naar de badkamer. Met leesbril. Ik pakte mijn strip, zette mijn bril op en toen zag ik het. Ik had mijn zoon geen hooikoortstabletjes gegeven maar Ritalin. Ik had mijn zoon gedrogeerd. Ik liep terug naar de woonkamer en vertelde hem wat ik had gedaan. ‘Goed spul mam,’ antwoordde hij droog. ‘Maar zet voortaan toch maar je leesbril op.’
