Kan Ella ein-de-lijk naar de kapper om iets te doen aan haar droevige, menopauzale haren, sterft haar iPhone en slaat haar auto op tilt. En dat was nog maar het begin van zo’n druilerige dag waarop alles misgaat.
LEES OOK: Ook dat nog: 6 menopauzekwalen die je nog niet kende
Het was zo’n clusterfuck-dag. Boordevol deadlines, zodat ik de kappersafspraak waar ik al vier maanden naar snak, moest schrappen. Ik kan mijn bob inmiddels in een staart dragen en als ik iets sneu vind staan, is het wel mijn menopauzale hoofd met een lullig staartje. Maar er dienden zich crises aan die de Oud Meisjes-look in rap tempo relativeerden.
Zo besloot mijn telefoon het licht uit te doen zodat ik met groeiende paniek naar een zwart scherm staarde, waarachter zich mijn contacten, klanten, foto’s en de rest van mijn leven bevond. Op het dashboard van mijn auto brandden al enkele dagen twee ongezellige lampjes waar ik geen tijd voor had. Dat de elektronische parkeerrem ongesteld was, bekommerde me niet zo. Met nóg twee andere remmen, leek me dit geen reden me onmiddellijk richting garage te begeven. Deze onbekommerde houding leverde aan flinkheid in toen er ook allemaal paniekmeldingen over de bandenspanning kwamen.
Dat is de ellende met al die elektronica: als je vroeger de choke had ingedrukt, ging je op zijn god-zegen-de-greep fluitend naar Parijs. Nu panikeert het systeem bij alles en wil het dat jíj onmiddellijk in de freakstand schiet. ‘Ik wil het niet weten!’ riep ik tegen het bandenspanningslampje, dat echter verzenuwd bleef branden zodat er niets anders opzat dan toch naar de garage gaan. Waar de prinsen achter de balie feestelijk meldden dat er slechts één persoon voor me was en dat dan de ‘express monteur’ zich over de euvels zou ontfermen.
Nu heb ik ruime ervaring in het wachten in de koffiehoek op de ‘express monteur’ die lang niet zo Concorde is als zijn naam doet vermoeden. Ik had natuurlijk mijn laptop mee moeten nemen om te kunnen werken of even een auto moeten huren om in de tussentijd een nieuwe foon te gaan kopen. Maar ik struikelde weer eens over mijn eigen beleefdheid en doe-even-normaal-zwakte, en ging braaf zitten. Na de krant, inclusief het sportkatern, drie keer te hebben gelezen, begon ik mijn telefoon toch wel erg te missen. Ik gebruik hem ook als horloge, dus ik moest old school aan iemand gaan vragen hoe laat het was. Later dan ik had gehoopt. Gevolg: uitzicht op nachtwerk.
Naast me had zich inmiddels een beeldschone millennial genesteld die aanzienlijk minder gedwee was dan ik. Wij samen naar de balie voor een wachttijdprognose. Tien minuten voor mij, daarna was zij aan de beurt. ‘Vermenigvuldig die tien minuten maar meteen met twee,’ vertrouwde ik haar op de terugweg naar de koffiehoek toe, want levenservaring is nog weleens ergens goed voor. Ik bood haar mijn krant aan die ze bekeek als iets uit het Museum van de 20ste eeuw, maar ze was wel in voor een praatje. Studeerde rechten, werkte zich intussen suf om werkervaring op te doen. Zo’n parel waarbij je denkt: wat zullen je ouders ontzettend trots op je zijn.
Garageprins kwam uiteindelijk toch mijn sleutels terugbrengen, vergezeld van het medisch rapport. Dat van de parkeerrem was zo’n minikortsluitinkje geweest dat het me werd vergeven dat ik niet terstond was langsgekomen. En de banden kampten allevier met spanningsverlies, misschien gekomen door in de regen een bocht te nemen.
Huh? Moet een auto daar niet gewoon tegen kunnen? Het was dat ik nog zo ontzettend veel moest doen, anders was ik er dolgraag op ingegaan. Ook omdat de millennial zo heerlijk met haar ogen zat te rollen over dit sterke staaltje mansplaining. Een kritische aanstormende advocaat met vrolijke ogen is een ideale back-up als een man je bloedernstig wijs probeert te maken dat vier banden van nog geen drie maanden oud geen drupje regen kunnen hebben.
Maar goed, ik zat al zo in tijdnood, er moest nog mobiel online terrein worden heroverd en ik voelde mijn haar groeien waar ik bij stond, dus ik ben vertrokken. Op keiharde banden, zonder dreinende lampjes. Met de nieuwe foon kwam het goed na veel onmachtig zweten en vegen. Dit stukje was op tijd bij de chef. En misschien dat ik nog bij de kapper kan komen voor mensen denken: ‘Wie is toch die stokoude Rapunzel?’ Hoop doet leven. Ook tijdens een clusterfuck.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
