Vorige week lazen we dat volgens Europese richtlijnen katten eigenlijk niet meer naar buiten mogen. Ze zijn namelijk funest voor de vogelstand en biodiversiteit. Maike kan het niet mooier maken dan het. Haar Poek is, inderdaad, een massamoordenaar.
Nou vooruit: Ik erken mijn medeplichtigheid aan de dood van dieren. Heel veel dieren. There, I said it. Elke nacht laat ik Poek, onze kat, de opperbaas, door het kattenluikje naar buiten gaan. En dus ben ik strafbaar. Want buiten zaait hij dood en verderf. Wel attent van hem: wij krijgen de kadavers. Die vinden we ‘s ochtends onder aan de trap. En als de honden er wat van hebben heel gelaten, valt er nog wat te identificeren. Daarna mikken we ze meewarig in de groene container en gaan we verder met ons leven. Wij wel ja.
Natuurlijk heeft ‘ie een bel om z’n nek en spreken we ‘m toe. Maar goed, alsof katlief zich überhaupt ergens wat van aantrekt. Hoogstens werd de oogst wat gevarieerder. Want naast het gepluimte, ging hij ons muizen schenken en zelfs een eekhoorn. Zo is ‘ie dan ook wel weer.
Vorige week las ik dat loslopende katten in strijd zijn met de wet. Meine Güte. Ineens viel alles op z’n plek: onze Poek moet de aanleiding zijn geweest voor een bezorgde Vogelbescherming. Ze hebben ‘m vast op de korrel gehad, dat beest van ons. Het bericht kreeg natuurlijk veel bijval van de vogelaars, die het allemaal toch al niet lekker zat. Op videobeelden en door nachtkijkers zagen zij al jaren een dikke, grijze kater over hun terrein sluipen. Met bungelend in zijn bek -dat zie je zo- één van de 367 bedreigde diersoorten. En zulke dingen vreten aan je, als natuurbeschermer.
Onze Poek is dus de schuld, zo vrezen wij. Door dit oerbeest, moeten straks alle katten aangelijnd naar buiten.
Want samen met 2,6 miljoen andere katten, is ons huisdier één van de gevaarlijkste uitheemse diersoorten ter wereld. Me dunkt.
Dat heb ik ‘m net allemaal verteld. Zachtjes snurkend lag hij op m’n bureau dus dat leek me een goed moment.
En ik moet zeggen; hij luisterde aandachtig terwijl ‘ie roerloos op m’n bureau lag. Totdat ik m’n muis wilde pakken (want hallo: deadlines enzo).Toen opende hij één oog en keek me aan. Meedogenloos. Ik ehhh… besloot dat het werk bij nader inzien best-wel-even kon wachten. Soms moet je je meerdere erkennen.
Zie hier de gruwelijke moordmachine in kwestie:
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees ook: 10 redenen waarom je kat ineens stikchagrijnig wordt
