Hoe Miriam met een leuke arts praat over de menopauze, helemaal blij thuiskomt en haar vriend het op een schreeuwen zet.
Ik had een afspraak bij een gynaco, gyneaco, vrouwenarts. In het ziekenhuis. Ik ging daarheen omdat ik menstruatieklachten heb. Dat vond mijn arts vrij normaal voor mijn leeftijd. Hij schudde al mijn klachten – dan weer wel, dan weer niet ongesteld, vaak hevig vloeien inclusief omschrijving van alle vreemdsoortige stolsels die ik allemaal kon beamen plus andere dingetjes die ik niet opschrijf want dat vond zelfs ik een beetje goor – zo uit zijn doktersmouw.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik of ik al in de overgang zit. Zijn antwoord was ontluisterend: ‘Dat kunnen we alleen maar vaststellen na afloop’. Dat klonk een beetje als: ‘Na zijn overlijden hebben we kunnen vaststellen dat de patiënt terminaal bleek te zijn.’ Nu wist ik nog niks. Althans. Niet zeker.
De specialist verzekerde me wel dat de kans op een zwangerschap vrijwel nihil was. Ik stond op het punt hem tegen te spreken. Ik wilde hem bijna vertellen dat ik schreef voor een online magazine genaamd SAAR en dat de Bijbelse Sara op haar vijftigste toch echt een kind had gekregen. Maar dat leek me een domme zet. Tijdens ons gesprek was zijn oog gevallen op het boek Sapiens van Yuval Harari dat uit mijn tas stak. Hij had beaamd dat het een goed boek was. Er wordt onder andere in beschreven dat religie een verzinsel is en om dan met een verzonnen Sara op de proppen te komen, leek mij een beetje een contradictio in terminis.
Ik kon uit het consult 3 conclusies trekken
- Ik wist pas of ik in de overgang was geweest als die voorbij zou zijn.
- De kans op een zwangerschap was piepklein.
- Dit was een leuke man.
Opgetogen vertelde ik dit aan mijn vriend. Dat had ik beter niet kunnen doen. Hij antwoordde dat ik alles met een witte jas omschreef als ‘leuke dokter’ omdat ik blijkbaar ooit had gezegd dat ik dokters zonder witte jas onbetrouwbaar vond en net zoiets als een vegetarische slager of een boekhouder met dyscalculie. JP vond dat ik na één afspraak niet kon zeggen dat het een leuke dokter was: ‘Wacht maar eens af wat je van hem vindt als hij je baarmoeder eruit lepelt.’
Dat vond ik een stomme opmerking. Er diende niets uit mij gelepeld te worden. Mijn leuke dokter had mij juist een complimentje gegeven over mijn baarmoeder. Die zag er, ondanks twee kleine verwaarloosbare vleesboompjes, perfect uit. Mijn vriend vond mijn twee verwaarloosbare vleesboompjes zorgwekkend. ‘Dus als wij sex hebben duw ik tegen twee verwaarloosbare vleesboompjes aan?’ schreeuwde hij. Ik riep nog: ‘Ze zijn zo klein als twee erwtjes,’ maar dat was olie op het vuur: ‘Lekker dan. Voortaan geen erwtjes meer voor mij. Ik lust geen vleesboompjes.’
Ik zweeg. Hij zweeg. Na een seconde of twintig, probeerde ik het gesprek weer op te pakken. ‘Het is dus nog niet met zekerheid vast te stellen of ik in de overgang ben.’ En met die conclusie, lieve lezeressen en enkele lezer, schoot ik mijzelf in de voet. Sommige mannen weten niets van de overgang en willen er ook niets over weten. Elke opvlieger die ik sindsdien krijg, elke aanval van extreme vermoeidheid, elke keer als ik JP erop wijs dat dit hóórt bij de overgang, wordt afgedaan met een: ‘Dat weet je pas achteraf hè?’
Het enige blije nieuws was dat een onverwachte zwangerschap zo goed als uitgesloten is. Maar die kans lijkt mij de komende tijd sowieso uitgesloten. We eten namelijk nooit meer erwtjes.
Lees ook: ‘Ik vertel hem echt niet dat ik in de overgang ben‘
