Irma is grieperig, ongesteld en heeft al vier nachten niet geslapen. En wat doet haar man? Juist.
Ik weet ook wel dat ik de laatste dagen niet de gezelligste ben. Ik ben snipverkouden (nee, geen corona!), zo ongesteld dat ik wegdrijf in het bloed en door al het hoesten en proesten slaap ik maximaal drie uur per nacht. Je zou van minder chagrijnig worden.
En het allerergste: ik moet de hele avond hockey kijken. En als ze dan eindelijk zijn uitgehockeyd (god, wat duurt dat lang), zet mijn vriend darts op. Lelijke dikke mannen die tegen lelijke dikke mannen spelen. Bah. Dus als ik met mijn gammele lijf zonder te klagen een hele avond hockey én darts heb doorstaan, wil ik naar bed. Ik wil dat mijn lief me onderstopt, naast me komt liggen, vraagt hoe het met me is en zachtjes over mijn hoofd aait tot ik slaap. Maar dat doet hij dus niet. Hij zegt: ‘Ga jij maar vast, ik kijk nog één wedstrijd.’
Eerst pruttel ik nog wat, maar als hij weer op de bank gaat zitten, stamp ik naar boven. En daar groeit mijn irritatie uit tot een ware storm. Als lief nietsvermoedend naar bed komt, krijgt hij de volle laag. En als ik ben uitgemopperd kruip ik bozig in het logeerbed, en lig daar te wachten tot hij bij mij komt kijken en medelijden krijgt. Niks dus. Ik hoor hem snurken. Hij slaapt terwijl ik nog uren zielig en wakker lig te wezen.
De volgende dag duurt het nog een tijdje voor mijn woede is gezakt. “Ben je daar nou nog mee bezig?” vraagt hij verbaasd. Ja dus. Ik wil gewoon dat hij begrijpt wat ik nodig heb. Uit zichzelf. Zonder dat ik het hoef te vragen. Een arm om me heen en zeggen dat het allemaal wel goed komt. En dat het niet erg is dat ik onredelijk ben omdat ik ziek en zielig ben. Dat is alles.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
